Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 22 stycznia 2013 roku.

Sąd Okręgowy w Świdnicy w IV Wydziale Karnym Odwoławczym w składzie:

przy udziale Barbary Chodorowskiej Prokuratora Prokuratury Okręgowej,

po rozpoznaniu w dniu 22 stycznia 2013 roku

sprawy E. Z.

oskarżonego z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Świdnicy

z dnia 15 października 2012 roku, sygnatura akt VI K 202/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie I jego dyspozycji w ten sposób, że wymiar orzeczonej wobec oskarżonego E. Z. kary pozbawienia wolności obniża do 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych związanych z postępowaniem odwoławczym zaliczając wydatki za to postępowanie na rachunek Skarbu Państwa.

Sygn. akt IV Ka 1000/12

UZASADNIENIE

E. Z. oskarżony został o to, że:

w dniu 19.12.2011 r. w Ś., woj. (...), po uprzednim wybiciu szyby okiennej oraz wypchnięciu okna dostał się do wnętrza budynku, skąd zabrał w celu przywłaszczenia elementy instalacji elektrycznej w postaci siedmiu zwojów przewodów elektrycznych, dziewiętnastu krótkich kawałków przewodu elektrycznego, kostki z zawartością przewodu elektrycznego, dwunastu metalowych blaszek i dwudziestu trzech obejm metalowych o łącznej wartości 100 złotych, czym działał na szkodę Zgromadzenia (...)we W., przy czym czynu tego dopuścił się będąc uprzednio skazanym wyrokiem Sądu Rejonowego w Świdnicy z dnia 18.05.2005 r., sygn. akt II K 170/05 za czyny z art.278§1 k.k. w zw. z art.64§1 k.k. w zw. z art.12 k.k. i art.279§1 k.k. w zw. z art.64§2 k.k. na karę trzech lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od dn. 01.06.2005 d. do dn. 02.09.2005 r. oraz od dn. 02.12.2007 r. do dn. 31.08.2010 r.,

tj. o czyn z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Wyrokiem z 15 października 2012 r. Sąd Rejonowy w Świdnicy uznał oskarżonego za winnego popełnienia czynu opisanego wyżej, z tym, że przyjął, iż oskarżony dostał się do wnętrza budynku po uprzednim wypchnięciu okna, a wartość szkody wynosiła 79, 43 zł, i za czyn ten, na podstawie art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k., wymierzył oskarżonemu karę 2 lat pozbawienia wolności.

W dalszej części tego wyroku:

- na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej kary zaliczono okres zatrzymania oskarżonego od dnia 19.12.2011 r. do dnia 21.12.2011 r.,

- zwolniono oskarżonego w całości od ponoszenia kosztów sądowych.

Przedstawiony wyrok zaskarżony został przez oskarżonego w części dotyczącej rozstrzygnięcia o winie i karze.

W swojej apelacji oskarżony zarzucił wyrokowi:

1) obrazę przepisów postępowania polegającą na nieprawidłowym uznaniu za wiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, w których przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu, podczas gdy do przyznania tego doszło wskutek przymuszenia przez funkcjonariuszy policji groźbą pozbawienia wolności,

2) błędy w ustaleniach faktycznych przejętych za podstawę wyroku i mające wpływ na treść rozstrzygnięcia polegające na przyjęciu, że:

- to oskarżony wypchnął okno, przez które wszedł następnie do budynku oraz, że to on przyniósł na miejsce znalezione narzędzia i przygotował do wyniesienia torby – reklamówki z zawartością skradzionych przedmiotów, podczas gdy okno wypchnęła inna nieustalona osoba, do której należały też ww. przedmioty,

- oskarżony nie jest upośledzony umysłowo, podczas gdy będąca podstawą takiego ustalenia opinia psychiatryczna sporządzona została nierzetelnie, na podstawie niepełnego materiału dowodowego.

Na podstawie tych zarzutów apelujący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.

Na rozprawie odwoławczej prokurator wniósł o nieuwzględnienie apelacji oskarżonego i utrzymanie zaskarżonego wyroku w mocy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

W ocenie tej apelacji sąd odwoławczy w pierwszej kolejności za chybiony uznał zarzut nieprawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego. W okolicznościach sprawy sąd orzekający miał bowiem pełne podstawy do uznania za wiarygodne wyjaśnień złożonych przez oskarżonego w postępowaniu przygotowawczym, a więc tych, w których przyznał się do popełnienia zarzuconego mu czynu i opisał przebieg przestępstwa. Jak trafnie dostrzegł to sąd orzekający wyjaśnienia te miały pełne oparcie w zebranym w sprawie materiale dowodowym, zaś podniesionej przez oskarżonego okoliczności, jakoby zostały one wymuszone przez funkcjonariuszy policji groźbą pozbawienia go wolności przeczył fakt, że oskarżony podtrzymał je podczas kolejnego przesłuchania przeprowadzonego po upływie kilku miesięcy.

W konsekwencji takiego stanowiska sąd odwoławczy za chybiony uznał także zarzut błędu w ustaleniach faktycznych wyroku mający polegać na przyjęciu, że to oskarżony wypchnął okno, wniósł do budynku narzędzia
i dokonał kradzieży, a następnie przygotował skradzione przedmioty do wyniesienia.

Biorąc pod uwagę ogólnikowość apelacji wystarczającym jest powtórzenie za sądem orzekającym, że przeprowadzone dowody wykluczyły, aby ww. czynności dokonane zostały przez inną, nieustaloną osobę, zaś oskarżony wszedł do budynku w bliżej nieokreślonym celu przez uchylone już okno.

W odniesieniu do drugiego z zarzutów błędu w ustaleniach faktycznych sąd odwoławczy stwierdził, że zakwestionowana w apelacji metodyka przeprowadzenia badań psychiatrycznych oskarżonego nie budzi zastrzeżeń. Z treści opinii wynika wszak, że podstawą jej wydania były: wywiad z oskarżonym, historia choroby z Wojewódzkiego Szpitala dla Nerwowo i Psychicznie Chorych w S. oraz badanie psychiatryczne.

Z opinii tej wynika przy tym, że u oskarżonego stwierdzono obniżenie sprawności intelektualnej do poziomu górnej granicy upośledzenia umysłowego lekkiego, co zbieżne jest ze stanowiskiem apelującego oskarżonego, który podnosił jednak, że biegli psychiatrzy nie dostrzegli u niego cech upośledzenia.

W konsekwencji sąd odwoławczy, nie znajdując podstaw do uwzględnienia zarzutów apelacji, uznał, że ustalenia faktyczne zaskarżonego wyroku są trafne i dały podstawę do przypisania oskarżonemu czynu z art.
279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k.

Sąd Okręgowy uznał natomiast, że wymierzona oskarżonemu kara nosi znamiona kary niewspółmiernie surowej, co pociągnęło za sobą decyzję o jej złagodzeniu. Dostrzegając oczywiście wyeksponowaną przez sąd orzekający na niekorzyść oskarżonego okoliczność jego wielokrotnej uprzedniej karalności i związaną z tym odpowiedzialność w warunkach wielokrotnego powrotu do przestępstwa, Sąd Okręgowy uznał, że z uwagi na wyjątkowo niską wartość skradzionego mienia i stwierdzony stan psychiczny oskarżonego orzeczona kara powinna być zbliżona do dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

Zwolnienie oskarżonego od kosztów postępowania odwoławczego znajduje swoje uzasadnienie w jego trudnej sytuacji majątkowej, wynikającej m.in. z orzeczenia kary bezwzględnego pozbawienia wolności.