Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 14 maja 2015 r.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale IV Karnym Odwoławczym w składzie:

Przewodniczący: SSO Małgorzata Winkler- Galicka

SSO Sławomir Siwierski

SSR Marta Michałek- Dutkiewicz (spr.)

Protokolant: apl. radc. M. O.

przy udziale Prokuratora Prokuratury Wojskowej del. do Prokuratury Okręgowej w Poznaniu A. H.

po rozpoznaniu w dniu 14 maja 2015 roku

sprawy K. N.

oskarżonego o popełnienie przestępstw z art. 278 § 5 kk w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oraz z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez Prokuratora od wyroku Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 12 marca 2015 roku w sprawie o sygn. akt II K 220/15

1.  zmienia pkt 4 zaskarżonego wyroku w ten sposób, że zatrzymanie w sprawie dnia 3 grudnia 2014 roku zalicza oskarżonemu na poczet orzeczonej kary łącznej 2 lat pozbawienia wolności, przyjmując iż jest ono równoważne jednemu dniowi pozbawienia wolności,

2.  w pozostałym zakresie utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok,

3.  zwalnia oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, w tym od opłaty.

M. D. (1) M. G. S. S.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 12 marca 2015 roku Sąd Rejonowy we Wrześni w sprawie o sygnaturze II K 220/15 uznał oskarżonego K. N. za winnego czynów polegających na tym, że :

- w dniu 3 grudnia 2014 roku w K., województwa (...), dokonał zaboru w celu przywłaszczenia karty płatniczej (...)na szkodę M. D. (2), przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat od odbycia w okresie od 29 listopada 2010 roku do 29 kwietnia 2013 roku kary dwóch lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej za podobne przestępstwa umyślne m. in z art. 278 § 1 kk i art. 279 § 1 kk wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego we Wrześni w sprawie sygn. akt II K 342/09 z dnia 27 sierpnia 2009 roku, tj. przestępstwa z art. 278 § 5 kk. w zw. z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk ,

- w dniu 3 grudnia 2014 roku w K., województwa (...), naruszył nietykalność cielesną M. D. (2) poprzez uderzenie jej w twarz, głowę i prawe udo, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat od odbycia w ramach kary łącznej dwóch lat pozbawienia wolności w okresie od 5 stycznia 2009 roku do 29 listopada 2010 roku kary 1 roku pozbawienia wolności orzeczonej za umyślne przestępstwo podobne z art. 207 § 1 kk wyrokiem Sądu Rejonowego we Wrześni z dnia 27 marca 2007 roku w sprawie sygn. akt II K 756/06, tj. przestępstwa z art. 217 § 1 kk. w zw. z art. 64 § 1 kk.

Za pierwszy z nich, na podstawie art. 278 § 1 kk i art. 33 § 2 kk sąd wymierzył mu karę 1 (jednego) roku i 6 (sześciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę grzywny w wymiarze 50 (pięćdziesięciu) stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 (dziesięciu) złotych. Za drugi, na podstawie art. 217 § 1 kk wymierzona została kara 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności. Następnie kary te zostały połączone i sprowadzone do kary łącznej 2 (dwóch) lat pozbawienia wolności.

W oparciu o przepis art. 63 § 1 kk. Sąd zaliczył oskarżonemu na poczet wymierzonej kary grzywny zatrzymanie w sprawie w dniu 3 grudnia 2014 roku, przyjmując, iż odpowiada ono dwóm dziennym stawkom grzywny i uznając karę za wykonaną w tym zakresie. Oskarżony obciążony został kosztami sądowymi, w tym opłatą.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł Prokurator Prokuratury Rejonowej we Wrześni, wskazując, że zaskarża wyrok w całości na niekorzyść oskarżonego, zarzucając wyrokowi obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 63 § 1 kk poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie wyrażające się w zaliczeniu okresu rzeczywistego zatrzymania na poczet kary grzywny, podczas gdy okres ten winien być zaliczony na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności, co jest obowiązkiem Sądu i nieuczynienie mu zadość stanowi obrazę przepisów prawa materialnego skutkującą uchyleniem albo zmianą orzeczenia.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zaliczenie okresu rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet orzeczonej kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 (dwóch) lat.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się potrzebna, bowiem umożliwiła skorygowanie błędu popełnionego przy wydawaniu wyroku przez Sąd I instancji.

Rozważania w niniejszej sprawie rozpocząć należy od stwierdzenia, iż poczynione przez Sąd I instancji, w oparciu o ocenę materiału dowodowego, ustalenia faktyczne, nie wykraczającą poza ramy swobodnej, natomiast sposób wyprowadzenia wniosków, w oparciu o dostępne dowody, został przez sąd uzasadniony w sposób wystarczający do przeprowadzenia jego kontroli instancyjnej. W jej wyniku Sąd II instancji nie dostrzegł też bezwzględnych przyczyn odwoławczych, które z urzędu obligowałyby do uchylenia zaskarżonego orzeczenia.

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia prawa materialnego ma miejsce w sytuacji jego wadliwego zastosowania lub niezastosowania w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych, przy czym ustawa nie wymaga stwierdzenia istnienia związku między naruszeniem prawa materialnego, a treścią zaskarżonej decyzji, by zachodziły podstawy do jej zmiany, bądź uchylenia.

Słusznie zatem dostrzegł skarżący, iż Sąd Rejonowy nie ustrzegł się błędu polegającego na zastosowaniu w sposób niewłaściwy art. 63 § 1 kk.

Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie poglądem, zaliczenie rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie następuje na poczet efektywnie wykonywanej kary. W niniejszym postępowaniu K. N. skazany został na karę bezwzględną 2 lat pozbawienia wolności. Zatem na poczet tej kary Sąd winien zaliczyć zatrzymanie, a nie, jak wadliwie to uczynił, na poczet kary grzywny, co znajdowałoby uzasadnienie w sytuacji wymierzenia kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Dokonanie zaliczenia na poczet bezwzględnej kary pozbawienia wolności gwarantuje pełne zadośćuczynienie dolegliwości związanych z faktycznym pozbawieniem wolności w toku postępowania (uchwała SN z dnia 20.10.1994 roku, I KZP 25/94, OSNKW 2005/10/94).

W tej sytuacji, pomimo braku odniesienia się przez sąd I instancji w treści uzasadnienia wyroku do kwestii zaliczenia rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie na poczet kary grzywny, możliwe i konieczne stało się wydanie orzeczenia reformatoryjnego.

Należało zatem dokonać zmiany pkt 4 zaskarżonego wyroku, dokonując prawidłowego zaliczenia zatrzymania dnia 3 grudnia 2014 roku na poczet łącznej kary 2 lat pozbawienia wolności, przyjmując przelicznik wynikający z art. 63 § 1 kk. W pozostałej, niekwestionowanej części, orzeczenie podlegało utrzymaniu.

Powodowany względami słuszności Sąd II instancji zwolnił oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów postępowania odwoławczego, w tym opłaty. W istocie bowiem apelacja zmierzała do zmiany wyroku na korzyść oskarżonego, który ostatecznie nie powinien ponosić finansowych konsekwencji błędnego rozstrzygnięcia sądu.

M. D. (1) M. G. S. S.