Pełny tekst orzeczenia

11/1/B/2014

POSTANOWIENIE

z dnia 23 stycznia 2014 r.

Sygn. akt Ts 88/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Andrzej Wróbel – przewodniczący

Stanisław Rymar – sprawozdawca

Mirosław Granat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 28 marca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej D.B.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 21 marca 2011 r. (data nadania) D.B. (dalej: skarżąca) zarzuciła, że art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 2 grudnia 2009 r. o izbach lekarskich (Dz. U. Nr 219, poz. 1708; dalej: ustawa o izbach lekarskich) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 175 oraz art. 177 Konstytucji.

W ocenie skarżącej zakwestionowana norma pozbawiła ją gwarancji rozpoznania przez sąd powszechny zażalenia na postanowienie rzecznika odpowiedzialności zawodowej o umorzeniu postępowania wyjaśniającego.

Postanowieniem z 28 marca 2012 r. (doręczonym pełnomocnikowi 2 kwietnia 2012 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał stwierdził, że skarżąca nie wykazała naruszenia konstytucyjnych wolności i praw, dlatego na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

W zażaleniu z 6 kwietnia 2012 r. skarżąca zaskarżyła w całości postanowienie Trybunału Konstytucyjnego. Podjętemu rozstrzygnięciu zarzuciła: niewłaściwe przyjęcie, że warunkiem merytorycznego rozpoznania złożonej skargi jest legitymowanie się przez skarżącą orzeczeniem świadczącym o niemożności rozpoznania zażalenia przez sąd powszechny oraz że w sprawie nie doszło jeszcze do naruszenia prawa do sądu, a także – powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 11 września 2001 r. (SK 17/00, OTK ZU nr 6/2001, poz. 165) – nierówne traktowanie w prawie w kwestii dopuszczenia skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania. Jak zarzuciła: „w sprawie doszło już do naruszenia prawa do sądu, ponieważ przepisy upoważniające ostatecznie sąd lekarski do rozpoznania sprawy wykluczyły równocześnie z tej roli sąd państwowy”. W sprawie o sygn. SK 17/00, która dotyczyła podobnego zagadnienia, Trybunał nie wymagał od ówczesnego inicjatora postępowania orzeczenia wydanego przez sąd państwowy.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK).

W odniesieniu do sformułowanych w zażaleniu zarzutów Trybunał Konstytucyjny uznaje, że niewątpliwie trafne jest twierdzenie, iż art. 79 ust. 1 Konstytucji nie wymaga, aby w wypadku postawienia zarzutu naruszenia prawa do sądu i zamknięcia drogi sądowej skarżący zobowiązany był w każdej sytuacji legitymować się orzeczeniem sądu o odmowie rozpoznania sprawy z uwagi na niedopuszczalność wniesionego środka zaskarżenia. Należy bowiem zauważyć, że w wydanym 27 września 2013 r. orzeczeniu Trybunał przyjął, iż w wypadku gdy zaskarżony przepis expressis verbis wyklucza wniesienie środka odwoławczego, czyniąc go oczywiście niedopuszczalnym, do merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej nie jest konieczne uzyskanie przez skarżącego orzeczenia dotyczącego niedopuszczalności środka zaskarżenia (postanowienie TK z 27 września 2013 r., Ts 299/11, niepubl.). W wyroku o sygn. SK 54/08 Trybunał stwierdził z kolei, że „przy badaniu przesłanki wyczerpania drogi prawnej należy wziąć pod uwagę efektywność możliwych środków prawnych. Jeżeli skarżąca dochodziła swoich roszczeń na drodze cywilnoprawnej i wyczerpała zwykłe środki zaskarżenia, nie można od niej żądać wystąpienia na drogę administracyjną, jeżeli w świetle ustalonego orzecznictwa sądowoadministracyjnego nie istnieje roszczenie, które mogłoby być dochodzone na tej drodze” (wyrok z 25 maja 2009 r., OTK ZU nr 5/A/2009, poz. 69).

Trybunał Konstytucyjny rozpoznający zażalenie stwierdza, że w niniejszej sprawie przy ocenie zasadności odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej nie ma potrzeby analizy adekwatności środków zaskarżenia, którymi dysponowała skarżąca. O odmowie nadania biegu skardze przesądziła bowiem w pierwszej kolejności okoliczność, iż skarżąca w trybie skargi konstytucyjnej dążyła do uzyskania orzeczenia, które by miało uzupełnić przepis ustawy w sposób oczekiwany przez skarżącą. Z utrwalonego orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego wynika jednak, że tego rodzaju żądanie nie jest dopuszczalne w trybie kontroli konkretnej.

Ponadto Trybunał podtrzymuje swoje ustalenie, że skarżąca nie wykazała naruszenia konstytucyjnych wolności i praw.

W świetle powyższego wniesione zażalenie należało uznać za niezasadne, gdyż nie odnosi się ono do rzeczywistego powodu odmowy nadania biegu. Trybunał Konstytucyjny rozpoznający zażalenie stwierdza, że postanowienie z 28 marca 2012 r. jest prawidłowe. Skarżąca nie wykazała bowiem, aby zakwestionowany przez nią przepis prowadził do naruszenia jej praw wskazanych w petitum skargi konstytucyjnej.



Z uwagi na powyższe Trybunał postanowił jak w sentencji.