Pełny tekst orzeczenia

188/3/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 27 maja 2014 r.
Sygn. akt Ts 122/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Granat – przewodniczący
Marek Kotlinowski – sprawozdawca
Stanisław Biernat,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 18 lutego 2014 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Handlowego „Yanex” J. i E. K. Sp. j.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE


W skardze konstytucyjnej z 18 maja 2012 r. Przedsiębiorstwa Handlowego „Yanex” J. i E. K. Sp. j. (dalej: skarżąca, spółka) zakwestionowano zgodność art. 1 pkt 8 w związku z art. 3 ustawy z dnia 20 listopada 1999 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 95, poz. 1100; dalej: ustawa zmieniająca) z art. 2 oraz art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.


W przekonaniu skarżącej zakwestionowany przepis jest niezgodny z zasadą lojalności państwa wobec obywatela, zasadą ochrony praw nabytych i interesów w toku – w zakresie, w jakim wprowadzając nieprzewidzianą wcześniej w przepisach prawa zasadę, zgodnie z którą nie przysługuje zwrot wpłaconego podatku podatnikom, u których występują zaległości w podatkach stanowiących dochód budżetu państwa (mimo iż zaległości te zostały rozłożone na raty i spłacone w wyznaczonym terminie), nie przewiduje regulacji przejściowych niezbędnych do zapewnienia ochrony interesów przedsiębiorców prowadzących zakłady pracy chronionej, którzy – w zaufaniu do dotychczasowych przepisów – rozpoczęli realizację długookresowych przedsięwzięć na rzecz osób niepełnosprawnych zatrudnionych w ich zakładach.


Postanowieniem z 18 lutego 2014 r. Trybunał Konstytucyjny, stwierdziwszy, że zaskarżone przepisy zostały już uznane za niekonstytucyjne (wyrok TK z 25 czerwca 2002 r., K 45/01, OTK ZU nr 4/A/2002, poz. 46), odmówił analizowanej skardze konstytucyjnej nadania dalszego biegu.

Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącej wniósł w ustawowym terminie zażalenie. Podniósł w nim, że we wskazanym wyżej wyroku Trybunał stwierdził niekonstytucyjność przepisów ustawy zmieniającej, nie badał jednak zgodności z Konstytucją art. 14a ust. 7 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50, ze zm.; dalej: ustawa podatkowa), którego zastosowanie miało zasadnicze znaczenie dla postępowania toczącego się w sprawie skarżącej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie. Wniesione zażalenie w żadnej mierze nie podważyło bowiem zasadności argumentów przedstawionych w zaskarżonym postanowieniu.
We wniesionym środku odwoławczym skarżąca podkreśliła, że wskazane przez nią przepisy ustawy podatkowej miały zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięć, które zapadły w jej sprawie. Ponieważ wyrok Trybunału wydany w sprawie K 45/01 dotyczył jedynie przepisu ustawy zmieniającej, nie można – w ocenie skarżącej – uznać, że w rozpatrywanej sprawie zachodzi przesłanka ne bis in idem, prowadząca do uznania orzekania za zbędne.
Trybunał przypomina, że zgodnie z zasadą skargowości, obowiązującą – w myśl art. 66 ustawy o TK – w postępowaniu zainicjowanym wniesieniem skargi konstytucyjnej, to na skarżącym ciąży obowiązek wskazania regulacji, która determinowała kierunek ostatecznego – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji – orzeczenia wydanego w sprawie skarżącego i która narusza prawa lub wolności skarżącego określone w Konstytucji.
Zasada skargowości polega na tym, że skarżący uruchamia procedurę, określa granice zaskarżenia oraz przedstawia argumenty na poparcie swoich tez. Trybunał Konstytucyjny może więc działać jedynie w zakresie wyznaczonym przez skarżącego. Stwierdzenie uchybień formalnych skargi, które ze względu na brak możliwości orzekania przez Trybunał ex officio, nie podlegają usunięciu, może skutkować niekorzystnym – z punktu widzenia skarżącego – rozstrzygnięciem.
Przedstawiona w zażaleniu argumentacja dotycząca wskazanego w skardze przedmiotu kontroli (tj. art. 14a ust. 7 ustawy podatkowej) jest niedopuszczalnym – w myśl art. 46 ust. 1 ustawy o TK – rozszerzeniem zarzutów postawionych w skardze konstytucyjnej po upływie terminu do jej wniesienia. Analiza treści skargi nie daje bowiem podstaw do przyjęcia, że przedmiotem kontroli, poza art. 1 pkt 8 w związku z art. 3 ustawy zmieniającej, uczyniono również przepisy ustawy podatkowej. Tym samym argumentacja ta, jako niedopuszczalna, nie podlega rozpoznaniu na etapie zażalenia.

Z przedstawionych wyżej względów Trybunał, w niniejszym składzie, uznał, że skarżąca nie podważyła przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, i – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – zażalenia nie uwzględnił.