Ts 31/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
212/3/B/2014
POSTANOWIENIE
z dnia 20 maja 2014 r.
Sygn. akt Ts 31/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 października 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej E.K.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 4 lutego 2013 r. (data nadania) E.K. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 100 w związku z art. 117 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.; dalej: ustawa emerytalna) „w zakresie, w jakim wyłącza zastosowanie instytucji zasad współżycia społecznego”, z art. 2 i art. 77 Konstytucji.
Skarżący twierdzi, że w sprawie, w związku z którą wniósł skargę konstytucyjną, doszło do naruszenia prawa do równego traktowania, tj. prawa będącego składową wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady sprawiedliwości społecznej oraz prawa do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej.
Postanowieniem z 9 października 2013 r. (doręczonym pełnomocnikowi 16 października 2013 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy zarzuty naruszenia praw skarżącego za oczywiście bezzasadne. Trybunał ponadto ustalił, że skarżący kwestionuje zastosowanie art. 100 i art. 117 ustawy emerytalnej in concreto. W zakresie zarzutów naruszenia art. 2 Konstytucji skarżący nie wskazał natomiast naruszonych praw, a w konsekwencji nie określił sposobu ich naruszenia.
W sporządzonym samodzielnie zażaleniu z 21 października 2013 r. skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skargę konstytucyjną i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania jej dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny. Od tej zasady ustawa przewiduje tylko jeden wyjątek. Samodzielnie we własnej sprawie skargę i zażalenie mogą sporządzić: sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych (art. 48 ust. 1 in fine ustawy o TK).
2. Treść pisma z 21 października 2013 r. oraz opatrzenie go wyłącznie podpisem skarżącego wskazują jednoznacznie, że zostało ono samodzielnie sporządzone przez skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle art. 48 ust. 1 ustawy o TK, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesiony przez niego środek odwoławczy pozostawić bez rozpoznania.
W związku z powyższym, Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 20 maja 2014 r.
Sygn. akt Ts 31/13
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 października 2013 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej E.K.,
p o s t a n a w i a:
pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 4 lutego 2013 r. (data nadania) E.K. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 100 w związku z art. 117 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.; dalej: ustawa emerytalna) „w zakresie, w jakim wyłącza zastosowanie instytucji zasad współżycia społecznego”, z art. 2 i art. 77 Konstytucji.
Skarżący twierdzi, że w sprawie, w związku z którą wniósł skargę konstytucyjną, doszło do naruszenia prawa do równego traktowania, tj. prawa będącego składową wyrażonej w art. 2 Konstytucji zasady sprawiedliwości społecznej oraz prawa do wynagrodzenia szkody wyrządzonej przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej.
Postanowieniem z 9 października 2013 r. (doręczonym pełnomocnikowi 16 października 2013 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, uznawszy zarzuty naruszenia praw skarżącego za oczywiście bezzasadne. Trybunał ponadto ustalił, że skarżący kwestionuje zastosowanie art. 100 i art. 117 ustawy emerytalnej in concreto. W zakresie zarzutów naruszenia art. 2 Konstytucji skarżący nie wskazał natomiast naruszonych praw, a w konsekwencji nie określił sposobu ich naruszenia.
W sporządzonym samodzielnie zażaleniu z 21 października 2013 r. skarżący wniósł o nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), skargę konstytucyjną i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania jej dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny. Od tej zasady ustawa przewiduje tylko jeden wyjątek. Samodzielnie we własnej sprawie skargę i zażalenie mogą sporządzić: sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych (art. 48 ust. 1 in fine ustawy o TK).
2. Treść pisma z 21 października 2013 r. oraz opatrzenie go wyłącznie podpisem skarżącego wskazują jednoznacznie, że zostało ono samodzielnie sporządzone przez skarżącego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle art. 48 ust. 1 ustawy o TK, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesiony przez niego środek odwoławczy pozostawić bez rozpoznania.
W związku z powyższym, Trybunał Konstytucyjny – na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – orzekł jak w sentencji.