Pełny tekst orzeczenia

121/2/B/2014

POSTANOWIENIE
z dnia 18 czerwca 2013 r.
Sygn. akt Ts 208/12

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Wróbel,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowego PETROCHEM PŁOŃSK S.A. w likwidacji w sprawie zgodności:
art. 28 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29, poz. 257, ze zm.) z art. 7, art. 9 i art. 91 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 22 sierpnia 2012 r. Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowe PETROCHEM PŁOŃSK S.A. w likwidacji (dalej: skarżąca) zakwestionowała zgodność art. 28 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29, poz. 257, ze zm.; dalej: ustawa o podatku akcyzowym) w zakresie, w jakim przepis ten uznaje olej bazowy wykorzystywany do innych celów niż napędowe i grzewcze za towar zharmonizowany z przepisami dyrektywy Rady 2003/96/WE z dnia 27 października 2003 r. w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania wyrobów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. Urz. UE L 283 z 31.10.2003, ze zm.) z art. 7, art. 9 i art. 91 ust. 3 Konstytucji. W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że wydane w jej sprawie orzeczenia „naruszyły art. 9 i art. 7 Konstytucji (…) poprzez naruszenie obowiązku przestrzegania wiążących Rzeczpospolitą umów międzynarodowych i działania na podstawie i w granicach prawa”. Poza opisem stanu faktycznego sprawy, skarga zawiera obszerną argumentację dotyczącą objęcia określonych produktów zharmonizowanym podatkiem akcyzowym. Nie ma w niej natomiast żadnego wyjaśnienia zarzutu niekonstytucyjności przepisu ustawy o podatku akcyzowym.
Skarga konstytucyjna została skierowana w związku z następującą sprawą.
Decyzją z 30 czerwca 2009 r. (znak: 447000/UPAR-9110-33/09/6634/NC) Naczelnik Urzędu Celnego w Ciechanowie określił skarżącej wysokość zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym. Po rozpatrzeniu odwołania Dyrektor Izby Celnej w Warszawie decyzją z 9 grudnia 2009 r. (nr 440000-PA-916-236/09/458/AR) utrzymał w mocy orzeczenie organu I instancji. Skarżąca wniosła skargę na decyzję Dyrektora Izby Celnej w Warszawie, którą Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił wyrokiem z 10 czerwca 2010 r. (sygn. akt III SA/Wa 448/10). Skargę kasacyjną od rozstrzygnięcia sądu administracyjnego I instancji Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wyrokiem z 28 marca 2012 r. (sygn. akt I GSK 983/10).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi konstytucyjnej – zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz uszczegóławiającymi go art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – jest każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone przez wydanie ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej, którego podstawą prawną jest przepis aktu normatywnego. Skarga konstytucyjna jest więc dopuszczalna tylko pod warunkiem spełnienia łącznie następujących przesłanek. Po pierwsze, zaskarżony przepis stanowi podstawę prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego w indywidualnej sprawie skarżącego. Po drugie, orzeczenie to prowadzi do naruszeń wskazanych w skardze konstytucyjnych wolności lub praw przysługujących skarżącemu. Po trzecie wreszcie, źródłem naruszenia jest normatywna treść kwestionowanych przepisów, a sposób naruszenia powinien być wskazany przez samego skarżącego w uzasadnieniu wnoszonej skargi (art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK). Zarzuty skargi nie mogą być przy tym oczywiście bezzasadne.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia powyższych wymagań.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że w prawie polskim skarga konstytucyjna służy podważeniu konstytucyjności podstawy normatywnej orzeczenia organu władzy publicznej orzekającego o prawach podmiotowych skarżącego, jej celem nie jest natomiast poddanie kontroli Trybunału decyzji administracyjnych, czy wyroków sądowych. Kontrola stosowania prawa nie mieści się w kognicji Trybunału Konstytucyjnego. Treścią rozpatrywanej skargi konstytucyjnej jest polemika z ustaleniami organów kontroli skarbowej oraz sądów administracyjnych. Skarżąca próbuje bowiem dowieść nieprawidłowości w rozumowaniu tych organów. Takie postępowanie nie spełnia wymogów dopuszczalności skargi konstytucyjnej wynikających z art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK. Zarzut niekonstytucyjności nie może polegać na podważaniu prawidłowości ustaleń organów stosujących prawo. Jego treścią winno być natomiast porównanie kwestionowanej i konstytucyjnej regulacji. Skarżąca nie podjęła jakiejkolwiek próby wykazania, że art. 28 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku akcyzowym jest niezgodny z Konstytucją. Skarga nie zawiera argumentacji prawnej odnoszącej się do zaskarżonego przepisu, nie wyjaśnia, jakie prawa skarżącej i w jaki sposób zostały naruszone. Nie zostało w niej nawet określone prawo podmiotowe, które miało doznać niekonstytucyjnego naruszenia. Skarga nie spełnia więc warunków formalnych wskazanych w art. 47 ust. 1 ustawy o TK.
Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że skarga konstytucyjna służy ochronie praw podmiotowych wymienionych (zasadniczo) w rozdziale II Konstytucji. Skarżąca nie wskazała jednak praw konstytucyjnych, które zostały naruszone w jej sprawie na etapie postępowań administracyjnego i sądowoadministracyjnego. Wprawdzie odwołała się do przepisów Konstytucji, ale jedynie do art. 7 (zasady legalizmu), art. 9 (dotyczącego przestrzegania przez Rzeczpospolitą Polską wiążącego ją prawa międzynarodowego) oraz do art. 91 ust. 3 (bezpośredniości stosowania prawa pochodnego UE). Przedmiotowe przepisy ustawy zasadniczej nie statuują praw podmiotowych jednostki, ich adresatem są władze publiczne bądź Rzeczpospolita Polska i nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Orzecznictwo na ten temat jest utrwalone, a Trybunał Konstytucyjny nie znajduje podstaw do jego zmiany.

Mając na uwadze powyższe, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 1-3 ustawy o TK, postanowił odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.