Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 23/05
POSTANOWIENIE
Dnia 27 października 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Henryk Pietrzkowski
ze skargi Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-Własnościowej w T. o stwierdzenie
niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 23
marca 2005 r., sygn. akt II Ca (…) w sprawie Spółdzielni Mieszkaniowej Lokatorsko-
Własnościowej w T.
przeciwko J. J.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 27 października 2005
r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
Wniesiona przez stronę powodową skarga o stwierdzenie niezgodności z
prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w W. z dnia 23 marca 2005 r. [sygn.
akt II Ca (…)] podlegała odrzuceniu z następujących przyczyn:
Skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jako
pismu procesowemu postawione zostały wysokie wymagania. Skarga ta - podobnie jak
skarga kasacyjna – oprócz warunków formalnych określonych w art. 4245
§ 2 k.p.c.
powinna spełniać warunki należące do istoty skargi (jej treści), które określić można, jak
w przypadku skargi kasacyjnej, mianem jej „cech kreatywnych”. Warunki te wskazane
zostały w art. 4245
§ 1 pkt 1 – 6 k.p.c.
Przytaczając podstawy skargi i ich uzasadnienie (art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c.)
skarżący powinien wskazać na konkretne przepisy prawa materialnego lub przepisy
2
postępowania, które zostały naruszone i spowodowały niezgodność orzeczenia z
prawem (art. 4244
k.p.c.). Wobec tego, że podstawą skargi nie mogą być jednak zarzuty
dotyczące ustalenia faktów lub oceny dowodów (art. 4244
in fine k.p.c.) skarga nie
spełnia wymagania z art. 4245
§ 1 pkt 2 k.p.c. jeśli wskazuje na naruszenie przepisów
postępowania, które sąd niższej instancji stosował, ustalając podstawę faktyczną
rozstrzygnięcia (np. art. 231 k.p.c. dotyczącego domniemań faktycznych lub art. 233 § 1
i 2 k.p.c. wyrażającego zasadę swobodnej oceny dowodów). Każda z podstaw skargi
powinna zostać uzasadniona (art. 4245
§ 1 pkt 2 in fine k.p.c.). W podstawach skargi
strony powodowej, które w istocie są opisem zarzutów, które miałyby wskazywać na
bezzasadne oddalenie powództwa, nie został powołany ani jeden przepis prawa.
W kolejnej wydzielonej części redakcyjnej skargi skarżący powinien wskazać
przepis prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne (art. 4245
§ 1 pkt 3
k.p.c.). Nie może to być przepis dowolny, lecz taki, który pozostaje lub powinien
pozostawać w ścisłym związku z orzeczeniem zaskarżonym skargą. Strona powodowa
wnosiła o stwierdzenie, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z art. 233 k.p.c.. Skoro – jak
już podkreślono - podstawą skargi nie mogą być jednak zarzuty dotyczące ustalenia
faktów lub oceny dowodów, to nie może budzić wątpliwości, że wymaganie polegające
na „wskazaniu przepisu prawa, z którym zaskarżone orzeczenie jest niezgodne” (art. 245
§ 1 pkt 3 k.p.c.) nie jest spełnione, jeśli skarżący wskazuje art. 233 k.p.c., który wyraża
zasadę swobodnej oceny dowodów.
Skarżącego obciąża również obowiązek wykazania w skardze, że wzruszenie
zaskarżonego orzeczenia w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest możliwe
(art. 4245
§ 1 pkt 5 in principio k.p.c.). Powinien zatem wykazać, że od zaskarżonego
orzeczenia nie przysługuje skarga kasacyjna, nie mógł go także wzruszyć na przykład w
trybie skargi o wznowienie postępowania, bowiem w sprawie zakończonej
prawomocnym orzeczeniem wznowienie postępowania jest niedopuszczalne albo
zarzuty przeciwko temu orzeczeniu nie mieszczą się w podstawach skargi o wznowienie
postępowania. Skarga strony powodowej tego istotnego wymagania również nie spełnia;
autor skargi ograniczył się do stwierdzenia „zaskarżony wyrok Sądu II instancji jest
prawomocny z uwagi na wartość przedmiotu sporu”, co jest stwierdzeniem nieistotnym i
bez znaczenia z punktu widzenia omawianego wymogu skargi. Dodać należy, że wyroki
sądu drugiej instancji wydane po dniu 5 lutego 2005 r. stają się prawomocne z chwilą ich
wydania – bez względu na wartość przedmiotu sporu (zaskarżenia).
3
Wobec tego, że skarga nie spełnia – jak wykazano – warunków przewidzianych w
art. 4245
§ 1 pkt 2, 3 i 5 k.p.c., podlegała odrzuceniu (art. 4248
§ 1 i 2 k.p.c.).