II CK 317/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CKN 80/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CK 317/05
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 grudnia 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Tadeusz Domińczyk
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa "K.(…)" Spółki Akcyjnej w P. przeciwko Stowarzyszeniu "K.(…)"
w P. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 8 grudnia 2005 r.,
kasacji powodowej Spółki od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 października 2004 r.,
sygn. akt I ACa (…),
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powód w toku procesu zmienił żądanie z art. 840 k.p.c. i zamiast żądania
pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego zgłosił żądanie zasądzenia od
pozwanego na jego rzecz 78 423,98zł z odsetkami od dnia 6 sierpnia 2002 r. oraz
odsetek od kwoty 230 000,00zł za bliżej oznaczony okres.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 20 października 2004 r. oddalił apelację powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w P., którym ten Sąd oddalił powyższe żądanie.
2
Kasacja powoda – oparta na obu podstawach z art. 3931
k.p.c. – zawiera zarzut
naruszenia art. 227, 231, 233, 246, 247, 328 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., a także
art. 65 k.c., i zmierza do uchylenia zaskarżonego wyroku oraz przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Za skuteczny ocenić należało zarzut naruszenia art. 328 § 2 w zw. z art. 391 § 1
k.p.c. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego aczkolwiek nie zawierają
szczególnego unormowania w zakresie treści uzasadnienia wyroku sądu drugiej
instancji, to jednak powszechnie przyjmuje się, że skoro postępowanie apelacyjne jest
merytorycznym sądzeniem sprawy, to orzeczenie tego sądu musi opierać się na jego
własnych i samoistnych ustaleniach zarówno faktycznych, jak i prawnych. W literaturze i
orzecznictwie wskazuje się, że do konstrukcji uzasadnienia orzeczenia co do istoty
sprawy sądu drugiej instancji ma, na podstawie art. 391 k.p.c., odpowiednie
zastosowanie art. 328 § 2 k.p.c., w szczególności gdy chodzi o podstawę faktyczną tego
orzeczenia, wyjaśnienie jego podstawy prawnej oraz wzajemnych powiązań tych
elementów (por. m. in. Wyrok SN z dnia 25 czerwca 1997 r., III CKN 80/97, OSNC
1997/12/206). Ustalenia zaś mają odpowiadać postulatowi jasności i kategoryczności. W
uzasadnieniu wyroku musi znaleźć odzwierciedlenie dokonany wybór określonych
przepisów, ustalenie w drodze wykładni ich znaczenia i zastosowanie norm prawnych w
związku z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. W judykaturze utrwalony jest pogląd,
że jeżeli sąd drugiej instancji podziela stanowisko sądu pierwszej instancji w tym
zakresie, to treść tej części uzasadnienia może ograniczyć się do stwierdzenia, iż
przyjmuje jego ustalenia i wnioski jako swoje. Jest rzeczą oczywistą, że w takim
wypadku uzasadnienie sądu drugiej instancji musi zawierać ustalenia i wnioski sądu
pierwszej instancji.
Wychodząc z tego założenia, należy stwierdzić, że Sąd drugiej instancji, wbrew
wymaganiu zawartemu w art. 328 § 2 k.p.c., nie poczynił ustaleń faktycznych w sposób
należyty, skoro nawet nie przytoczył ustaleń Sądu pierwszej instancji, a jedynie
ograniczył się do stwierdzenia, że uznaje je za prawidłowe i przyjmuje za własne.
Trzeba tu też zauważyć, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika z
jakiego tytułu skarżący dochodzi kwoty 78 423,98zł i odsetek, a mianowicie, czy z tytułu
zwrotu świadczenia wyegzekwowanego, czy też wynagrodzenia szkody.
Wobec wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie ma potrzeby, a nawet i
możliwości procesowej, odnoszenia się do pozostałych zarzutów skarżącego. W sytuacji
3
bowiem braku ustaleń faktycznych nie sposób się do nich odnieść. W szczególności nie
sposób odnieść się do zarzutu kwestionującego akceptowany przez Sąd Apelacyjny
termin wymagalności (termin zapłaty), a to z tej przyczyny, że niepodobna ocenić, czy
tenże Sąd w tym zakresie wyciągnął prawidłowe wnioski prawne z przedstawionego
przez strony materiału dowodowego.
Z tych przyczyn orzeczono, jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 8 grudnia 2005 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący)
SSN Tadeusz Domińczyk
SSN Marian Kocon (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa "K.(…)" Spółki Akcyjnej w P. przeciwko Stowarzyszeniu "K.(…)"
w P. o zapłatę, po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej w dniu 8 grudnia 2005 r.,
kasacji powodowej Spółki od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 20 października 2004 r.,
sygn. akt I ACa (…),
uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Apelacyjnemu do
ponownego rozpoznania i orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
Powód w toku procesu zmienił żądanie z art. 840 k.p.c. i zamiast żądania
pozbawienia wykonalności tytułu wykonawczego zgłosił żądanie zasądzenia od
pozwanego na jego rzecz 78 423,98zł z odsetkami od dnia 6 sierpnia 2002 r. oraz
odsetek od kwoty 230 000,00zł za bliżej oznaczony okres.
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 20 października 2004 r. oddalił apelację powoda
od wyroku Sądu Okręgowego w P., którym ten Sąd oddalił powyższe żądanie.
2
Kasacja powoda – oparta na obu podstawach z art. 3931
k.p.c. – zawiera zarzut
naruszenia art. 227, 231, 233, 246, 247, 328 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c., a także
art. 65 k.c., i zmierza do uchylenia zaskarżonego wyroku oraz przekazania sprawy do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Za skuteczny ocenić należało zarzut naruszenia art. 328 § 2 w zw. z art. 391 § 1
k.p.c. Przepisy Kodeksu postępowania cywilnego aczkolwiek nie zawierają
szczególnego unormowania w zakresie treści uzasadnienia wyroku sądu drugiej
instancji, to jednak powszechnie przyjmuje się, że skoro postępowanie apelacyjne jest
merytorycznym sądzeniem sprawy, to orzeczenie tego sądu musi opierać się na jego
własnych i samoistnych ustaleniach zarówno faktycznych, jak i prawnych. W literaturze i
orzecznictwie wskazuje się, że do konstrukcji uzasadnienia orzeczenia co do istoty
sprawy sądu drugiej instancji ma, na podstawie art. 391 k.p.c., odpowiednie
zastosowanie art. 328 § 2 k.p.c., w szczególności gdy chodzi o podstawę faktyczną tego
orzeczenia, wyjaśnienie jego podstawy prawnej oraz wzajemnych powiązań tych
elementów (por. m. in. Wyrok SN z dnia 25 czerwca 1997 r., III CKN 80/97, OSNC
1997/12/206). Ustalenia zaś mają odpowiadać postulatowi jasności i kategoryczności. W
uzasadnieniu wyroku musi znaleźć odzwierciedlenie dokonany wybór określonych
przepisów, ustalenie w drodze wykładni ich znaczenia i zastosowanie norm prawnych w
związku z poczynionymi ustaleniami faktycznymi. W judykaturze utrwalony jest pogląd,
że jeżeli sąd drugiej instancji podziela stanowisko sądu pierwszej instancji w tym
zakresie, to treść tej części uzasadnienia może ograniczyć się do stwierdzenia, iż
przyjmuje jego ustalenia i wnioski jako swoje. Jest rzeczą oczywistą, że w takim
wypadku uzasadnienie sądu drugiej instancji musi zawierać ustalenia i wnioski sądu
pierwszej instancji.
Wychodząc z tego założenia, należy stwierdzić, że Sąd drugiej instancji, wbrew
wymaganiu zawartemu w art. 328 § 2 k.p.c., nie poczynił ustaleń faktycznych w sposób
należyty, skoro nawet nie przytoczył ustaleń Sądu pierwszej instancji, a jedynie
ograniczył się do stwierdzenia, że uznaje je za prawidłowe i przyjmuje za własne.
Trzeba tu też zauważyć, że z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika z
jakiego tytułu skarżący dochodzi kwoty 78 423,98zł i odsetek, a mianowicie, czy z tytułu
zwrotu świadczenia wyegzekwowanego, czy też wynagrodzenia szkody.
Wobec wadliwości uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie ma potrzeby, a nawet i
możliwości procesowej, odnoszenia się do pozostałych zarzutów skarżącego. W sytuacji
3
bowiem braku ustaleń faktycznych nie sposób się do nich odnieść. W szczególności nie
sposób odnieść się do zarzutu kwestionującego akceptowany przez Sąd Apelacyjny
termin wymagalności (termin zapłaty), a to z tej przyczyny, że niepodobna ocenić, czy
tenże Sąd w tym zakresie wyciągnął prawidłowe wnioski prawne z przedstawionego
przez strony materiału dowodowego.
Z tych przyczyn orzeczono, jak w wyroku.