II CK 394/05
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-09-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CK 394/05
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Tadeusz Żyznowski
Protokolant Anna Wasiak
w sprawie z powództwa "Ż." - Spółki Akcyjnej
przeciwko K.P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 2 lutego 2006 r.,
kasacji pozwanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 lipca 2004 r., sygn. akt [...],
oddala kasację i nie obciąża pozwanego kosztami postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 14 lipca 2004 r. zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w P., m. in. w ten sposób, że utrzymał w mocy wekslowy nakaz
zapłaty z dnia 13 stycznia 2003 r. co do kwoty głównej w wysokości 69400,96 zł z
odsetkami. Sąd Apelacyjny uznał, że w zarzutach od nakazu zapłaty pozwany nie
kwestionował, iż weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem,
a co za tym idzie, utracił możliwość późniejszego powoływania się na tę
okoliczność (art. 495 § 3 k.p.c.).
Kasacja pozwanego – oparta na obu podstawach z art. 3933
k.p.c. – zawiera
zarzut naruszenia art. 495 § 3 k.p.c., a także art. 522 w zw. z art. 519 § 2 pkt. 2 k.c.,
i zmierza do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty podnoszone w ramach drugiej podstawy kasacyjnej należy uznać za
nietrafne. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że kasacja przysługuje od
orzeczeń sądu drugiej instancji, co oznacza, że przedmiotem zarzutów kasacyjnych
mogą być wyłącznie uchybienia popełnione w toku postępowania apelacyjnego.
Tymczasem art. 495 § 3 k.p.c., którego naruszenie skarżący zarzucił, normuje
postępowanie pierwszoinstancyjne, wywołane wniesieniem zarzutów od nakazu
zapłaty i w postępowaniu odwoławczym zastosowanie może znaleźć tylko
odpowiednie, przez przywołanie stosownych przepisów je regulujących, a takich
przepisów skarżący w kasacji nie przytoczył. Nawet jednak gdyby uznać,
że podstawa kasacyjna została sformułowana prawidłowo, i tak zarzut naruszenia
art. 495 § 3 k.p.c. byłby nietrafny.
W sprawie strona powodowa do pozwu zawierającego żądanie zapłaty
załączyła wypełniony weksel. W zarzutach od nakazu zapłaty skarżący nie
kwestionował istnienia wierzytelności przysługującej stronie powodowej, podniósł
jedynie, że nakaz został oparty na wekslu, który nigdy nie został przedstawiony do
zapłaty, a ponadto, że weksel został wypełniony z naruszeniem wymagań prawa
3
wekslowego przez to, iż w jego treści zawarto klauzulę „weksel własny na zlecenie”
(k. 21-27). W tym stanie rzeczy, wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Apelacyjny
zasadnie uznał, że zarzuty subiektywne, tj. wynikające ze stosunku podstawowego
łączącego skarżącego z wierzycielem, powinny być zgłoszone w momencie
wniesienia zarzutów przeciwko nakazowi zapłaty pod rygorem późniejszej ich
utraty. Stanowisko to jest w pełni zgodne z przepisem art. 495 § 3 k.p.c.
Stosownie bowiem do art. 495 § 3 k.p.c. pozwany ma obowiązek zgłoszenia
okoliczności faktycznych, zarzutów i wniosków dowodowych w momencie
wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty. Termin ten nie ma wyłącznie waloru
instrukcyjnego, jak to zakłada skarżący. Jego zaniechanie powoduje utratę
możliwości powoływania się na nie zgłoszone w zarzutach okoliczności faktyczne
i dowody. Oznacza to, że powód przedstawił dowód istnienia wierzytelności
wekslowej, ponieważ weksel, jako papier wartościowy jest wyłącznym
i wystarczającym dowodem istnienia inkorporowanej w nim wierzytelności;
skarżący natomiast nie udowodnił, że wierzytelność ta powodowi nie przysługuje.
Co się zaś tyczy zarzutów naruszenia art. 522 w zw. z art. 519 § 2 pkt. 2 k.c.,
to dotyczą one stosunku podstawowego łączącego skarżącego z wierzycielem,
wobec czego pozostają bez znaczenia dla oceny trafności przyjętej przez Sąd
Apelacyjny materialnoprawnej podstawy dochodzonego w sprawie roszczenia.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 2 lutego 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Marian Kocon (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Zbigniew Kwaśniewski
SSN Tadeusz Żyznowski
Protokolant Anna Wasiak
w sprawie z powództwa "Ż." - Spółki Akcyjnej
przeciwko K.P.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Cywilnej
w dniu 2 lutego 2006 r.,
kasacji pozwanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 14 lipca 2004 r., sygn. akt [...],
oddala kasację i nie obciąża pozwanego kosztami postępowania
kasacyjnego.
2
Uzasadnienie
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 14 lipca 2004 r. zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w P., m. in. w ten sposób, że utrzymał w mocy wekslowy nakaz
zapłaty z dnia 13 stycznia 2003 r. co do kwoty głównej w wysokości 69400,96 zł z
odsetkami. Sąd Apelacyjny uznał, że w zarzutach od nakazu zapłaty pozwany nie
kwestionował, iż weksel został wypełniony niezgodnie z zawartym porozumieniem,
a co za tym idzie, utracił możliwość późniejszego powoływania się na tę
okoliczność (art. 495 § 3 k.p.c.).
Kasacja pozwanego – oparta na obu podstawach z art. 3933
k.p.c. – zawiera
zarzut naruszenia art. 495 § 3 k.p.c., a także art. 522 w zw. z art. 519 § 2 pkt. 2 k.c.,
i zmierza do uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zarzuty podnoszone w ramach drugiej podstawy kasacyjnej należy uznać za
nietrafne. Przede wszystkim należy zwrócić uwagę, że kasacja przysługuje od
orzeczeń sądu drugiej instancji, co oznacza, że przedmiotem zarzutów kasacyjnych
mogą być wyłącznie uchybienia popełnione w toku postępowania apelacyjnego.
Tymczasem art. 495 § 3 k.p.c., którego naruszenie skarżący zarzucił, normuje
postępowanie pierwszoinstancyjne, wywołane wniesieniem zarzutów od nakazu
zapłaty i w postępowaniu odwoławczym zastosowanie może znaleźć tylko
odpowiednie, przez przywołanie stosownych przepisów je regulujących, a takich
przepisów skarżący w kasacji nie przytoczył. Nawet jednak gdyby uznać,
że podstawa kasacyjna została sformułowana prawidłowo, i tak zarzut naruszenia
art. 495 § 3 k.p.c. byłby nietrafny.
W sprawie strona powodowa do pozwu zawierającego żądanie zapłaty
załączyła wypełniony weksel. W zarzutach od nakazu zapłaty skarżący nie
kwestionował istnienia wierzytelności przysługującej stronie powodowej, podniósł
jedynie, że nakaz został oparty na wekslu, który nigdy nie został przedstawiony do
zapłaty, a ponadto, że weksel został wypełniony z naruszeniem wymagań prawa
3
wekslowego przez to, iż w jego treści zawarto klauzulę „weksel własny na zlecenie”
(k. 21-27). W tym stanie rzeczy, wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Apelacyjny
zasadnie uznał, że zarzuty subiektywne, tj. wynikające ze stosunku podstawowego
łączącego skarżącego z wierzycielem, powinny być zgłoszone w momencie
wniesienia zarzutów przeciwko nakazowi zapłaty pod rygorem późniejszej ich
utraty. Stanowisko to jest w pełni zgodne z przepisem art. 495 § 3 k.p.c.
Stosownie bowiem do art. 495 § 3 k.p.c. pozwany ma obowiązek zgłoszenia
okoliczności faktycznych, zarzutów i wniosków dowodowych w momencie
wniesienia zarzutów od nakazu zapłaty. Termin ten nie ma wyłącznie waloru
instrukcyjnego, jak to zakłada skarżący. Jego zaniechanie powoduje utratę
możliwości powoływania się na nie zgłoszone w zarzutach okoliczności faktyczne
i dowody. Oznacza to, że powód przedstawił dowód istnienia wierzytelności
wekslowej, ponieważ weksel, jako papier wartościowy jest wyłącznym
i wystarczającym dowodem istnienia inkorporowanej w nim wierzytelności;
skarżący natomiast nie udowodnił, że wierzytelność ta powodowi nie przysługuje.
Co się zaś tyczy zarzutów naruszenia art. 522 w zw. z art. 519 § 2 pkt. 2 k.c.,
to dotyczą one stosunku podstawowego łączącego skarżącego z wierzycielem,
wobec czego pozostają bez znaczenia dla oceny trafności przyjętej przez Sąd
Apelacyjny materialnoprawnej podstawy dochodzonego w sprawie roszczenia.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy orzekł, jak w wyroku.