Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV CSK 48/06
POSTANOWIENIE
Dnia 2 marca 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Mirosława Wysocka
w sprawie z wniosku M. G.
przy uczestnictwie M. G.
o podział majątku wspólnego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 2 marca 2006 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni
od postanowienia Sądu Okręgowego w Ol.
z dnia 25 października 2005 r.,
odrzuca skargę kasacyjną.
2
Uzasadnienie
W skardze kasacyjnej wnioskodawczyni od postanowienia Sądu
Okręgowego w O. z dnia 25 października 2005 r. wydanego w sprawie o podział
majątku wspólnego, zostało zawarte – bez dalszego rozwinięcia – następujące
stwierdzenie: „stosownie do art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. w zw. z art. 3989
§ 1 pkt 4
k.p.c. wnioskodawczyni wnosi o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania, gdyż
jest ona oczywiście uzasadniona, co potwierdzają okoliczności i argumenty opisane
w uzasadnieniu niniejszej skargi”.
Badając dopuszczalność skargi kasacyjnej Sąd Najwyższy zważył, co
następuje.
Jednym z istotnych wymagań skargi kasacyjnej jest wniosek o przyjęcie jej
do rozpoznania oraz uzasadnienie tego wniosku (art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c.).
Uzasadnienie wniosku nie może ograniczać się do wskazania – przez powtórzenie
ogólnych sformułowań ustawy - jednej z przesłanek przyjęcia skargi do rozpoznania
przez Sąd Najwyższy, określonych w art. 3989
§ 1 k.p.c.
Uzasadnienie wniosku, o którym mowa, oznacza przedstawienie argumentacji
prawnej zmierzającej do wykazania, że powołana przesłanka zachodzi. W wypadku
powołania się na taką przesłankę przyjęcia skargi kasacyjnej, że skarga jest
oczywiście uzasadniona (art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c.), konieczne jest wskazanie,
w czym wyraża się ta oczywistość, oraz uzasadnienie tego twierdzenia. Ogólne
odwołanie się do „okoliczności i argumentów opisanych w uzasadnieniu skargi” nie
stanowi uzasadnienia wniosku o przyjęcie skargi do rozpoznania.
Zarówno brak w skardze kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania,
jak i brak uzasadnienia takiego wniosku, są brakami nieusuwalnymi, powodującymi
odrzucenie skargi kasacyjnej przez sąd drugiej instancji (art. 3986
§ 2 k.p.c.) lub
przez Sąd Najwyższy (art. 3986
§ 3 k.p.c.) [por. postanowienia Sądu Najwyższego
z dnia 14 lipca 2005 r., III CZ 61/05 i z dnia 15 lutego 2006 r., IV CSK 192/05,
dotychczas niepublikowane].
Skarga kasacyjna wnioskodawczyni, niespełniająca wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c., podlegała zatem odrzuceniu, na
wskazanej wyżej podstawie.