IV CZ 66/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-11-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:IV CZ 7/06 I CKN 308/99
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CZ 66/06
POSTANOWIENIE
Dnia 3 sierpnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Barbara Myszka
w sprawie z wniosku R.K. i S.K.
z udziałem M.W., E.W., A.O. i D.O.
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 3 sierpnia 2006 r.,
zażalenia uczestnika postępowania M.W. na postanowienie Sądu Okręgowego w
E. z dnia 27 kwietnia 2006 r., sygn. akt [...]
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Sąd II instancji postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2006 r. wydanym na
podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 373 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. odrzucił
2
apelację jako spóźnioną. Uznał, że uczestnik postępowania nie składał wniosku
o doręczenie odpisu postanowienia wraz z uzasadnieniem, a jedynie wniosek
o doręczenie odpisu postanowienia, który otrzymał 12 lipca 2005 r. W sytuacji Sąd
odwoławczy uznał, że termin do zaskarżenia postanowienia z dnia 31 maja 2005 r.,
liczony zgodnie z art. 369 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., upływał z dniem
21 czerwca 2005 r., a skoro uczestnik złożył apelację 26 lipca 2005 r. (k. 512), to
należało ją odrzucić jako spóźnioną.
Postanowienie powyższe uczestnik postępowania M.W. zaskarżył
zażaleniem, wnosząc o jego uchylenie.
W uzasadnieniu zażalenia skarżący wywodzi, że pismem z dnia 7.06.2006 r.
wniósł o doręczenie odpisu postanowienia celem jego zaskarżenia i uiścił 20 zł
opłaty kancelaryjnej, a więc w wysokości właściwej dla wniosku o sporządzenie
i doręczenie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. Podkreślił, że Sąd I instancji,
zgodnie z intencją składającego wniosek, doręczył pełnomocnikowi uczestnika
odpis postanowienia z uzasadnieniem, a w ciągu 14 dni od daty tego doręczenia
została wniesiona apelacja.
Żalący zarzuca, że Sąd II instancji pominął stanowiska i działania Sądu
I instancji, który należycie odczytał treść wniosku uczestnika postępowania,
a ewentualne wątpliwości co do istoty wniosku wymagały usunięcia w trybie art.
130 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., a nie odrzucania apelacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.
Przepis art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. wskazuje na wyraźną wolę
ustawodawcy, aby przy stosowaniu przepisów będących podstawą oceny
prawidłowości składanych pism procesowych nie kierować się nadmiernym
formalizmem.
Rację ma skarżący, że ocena treści złożonego przez niego wniosku z dnia
6 czerwca 2005 r. (k. 475) wymagała uwzględnienia wyartykułowanego w tym
wniosku celu oraz wysokości uiszczonej od niego opłaty. Domaganie się
doręczenia odpisu postanowienia sądu celem jego zaskarżenia oraz uiszczenie od
tego wniosku opłaty w wysokości należnej od wniosku o doręczenie odpisu
orzeczenia z uzasadnieniem dowodzą, że uczestnik postępowania zażądał
3
w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji doręczenia mu postanowienia
z uzasadnieniem. W tej sytuacji ocena zachowania terminu do wniesienia apelacji
powinna być dokonana na podstawie art. 369 § 1 k.p.c., a nie na podstawie § 2
wymienionego artykułu.
W okolicznościach występujących w niniejszej sprawie Sąd II instancji
władny był ocenić, że uczestnik złożył ujęty w nieścisłą formę wniosek
o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie postanowienia z uzasadnieniem.
Za trafnością tego stanowiska przemawiał wskazany we wniosku cel zaskarżenia
postanowienia oraz dołączenie do wniosku znaków opłaty sądowej w wysokości
właściwej dla wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem. Okoliczności te
dowodzą w sposób oczywisty, że intencją strony było spowodowanie podjęcia
przez sąd czynności umożliwiających wniesienie apelacji, choć treść pisma ujęta
była w nieścisłą formę (por. postanowienie SN z dnia 22 lipca 1999 r., I CKN
308/99, niepubl.). Odmienna ocena Sądu II instancji jest – uwzględniając wskazane
powyżej okoliczności – niezasługującym na aprobatę skrajnym formalizmem
(por. postanowienie SN z dnia 7 lutego 2006 r., IV CZ 7/06, niepubl.).
W tym stanie rzeczy, skoro Sąd I instancji odczytał intencje strony w sposób
nie nasuwający zastrzeżeń i uwzględniając wniosek doręczył postanowienie
z uzasadnieniem, za nietrafne należy uznać stanowisko Sądu II instancji, że bieg
terminu do wniesienia apelacji należy liczyć według zasad wynikających z § 2 art.
369 k.p.c., a nie według reguł przewidzianych w § 1 tego przepisu. Tym samym
i ocena tego Sądu, że apelacja została wniesiona po terminie, nie może być
uznana za zasadną.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39815
§ 1
zdanie pierwsze k.p.c., w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 sierpnia 2006 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Kwaśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jan Górowski
SSN Barbara Myszka
w sprawie z wniosku R.K. i S.K.
z udziałem M.W., E.W., A.O. i D.O.
o zniesienie współwłasności,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 3 sierpnia 2006 r.,
zażalenia uczestnika postępowania M.W. na postanowienie Sądu Okręgowego w
E. z dnia 27 kwietnia 2006 r., sygn. akt [...]
uchyla zaskarżone postanowienie.
Uzasadnienie
Sąd II instancji postanowieniem z dnia 27 kwietnia 2006 r. wydanym na
podstawie art. 370 k.p.c. w zw. z art. 373 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c. odrzucił
2
apelację jako spóźnioną. Uznał, że uczestnik postępowania nie składał wniosku
o doręczenie odpisu postanowienia wraz z uzasadnieniem, a jedynie wniosek
o doręczenie odpisu postanowienia, który otrzymał 12 lipca 2005 r. W sytuacji Sąd
odwoławczy uznał, że termin do zaskarżenia postanowienia z dnia 31 maja 2005 r.,
liczony zgodnie z art. 369 § 1 i 2 k.p.c. w zw. z art. 13 § 2 k.p.c., upływał z dniem
21 czerwca 2005 r., a skoro uczestnik złożył apelację 26 lipca 2005 r. (k. 512), to
należało ją odrzucić jako spóźnioną.
Postanowienie powyższe uczestnik postępowania M.W. zaskarżył
zażaleniem, wnosząc o jego uchylenie.
W uzasadnieniu zażalenia skarżący wywodzi, że pismem z dnia 7.06.2006 r.
wniósł o doręczenie odpisu postanowienia celem jego zaskarżenia i uiścił 20 zł
opłaty kancelaryjnej, a więc w wysokości właściwej dla wniosku o sporządzenie
i doręczenie odpisu orzeczenia z uzasadnieniem. Podkreślił, że Sąd I instancji,
zgodnie z intencją składającego wniosek, doręczył pełnomocnikowi uczestnika
odpis postanowienia z uzasadnieniem, a w ciągu 14 dni od daty tego doręczenia
została wniesiona apelacja.
Żalący zarzuca, że Sąd II instancji pominął stanowiska i działania Sądu
I instancji, który należycie odczytał treść wniosku uczestnika postępowania,
a ewentualne wątpliwości co do istoty wniosku wymagały usunięcia w trybie art.
130 § 1 zdanie pierwsze k.p.c., a nie odrzucania apelacji.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie zasługiwało na uwzględnienie.
Przepis art. 130 § 1 zdanie drugie k.p.c. wskazuje na wyraźną wolę
ustawodawcy, aby przy stosowaniu przepisów będących podstawą oceny
prawidłowości składanych pism procesowych nie kierować się nadmiernym
formalizmem.
Rację ma skarżący, że ocena treści złożonego przez niego wniosku z dnia
6 czerwca 2005 r. (k. 475) wymagała uwzględnienia wyartykułowanego w tym
wniosku celu oraz wysokości uiszczonej od niego opłaty. Domaganie się
doręczenia odpisu postanowienia sądu celem jego zaskarżenia oraz uiszczenie od
tego wniosku opłaty w wysokości należnej od wniosku o doręczenie odpisu
orzeczenia z uzasadnieniem dowodzą, że uczestnik postępowania zażądał
3
w terminie tygodniowym od ogłoszenia sentencji doręczenia mu postanowienia
z uzasadnieniem. W tej sytuacji ocena zachowania terminu do wniesienia apelacji
powinna być dokonana na podstawie art. 369 § 1 k.p.c., a nie na podstawie § 2
wymienionego artykułu.
W okolicznościach występujących w niniejszej sprawie Sąd II instancji
władny był ocenić, że uczestnik złożył ujęty w nieścisłą formę wniosek
o sporządzenie uzasadnienia i doręczenie postanowienia z uzasadnieniem.
Za trafnością tego stanowiska przemawiał wskazany we wniosku cel zaskarżenia
postanowienia oraz dołączenie do wniosku znaków opłaty sądowej w wysokości
właściwej dla wniosku o doręczenie orzeczenia z uzasadnieniem. Okoliczności te
dowodzą w sposób oczywisty, że intencją strony było spowodowanie podjęcia
przez sąd czynności umożliwiających wniesienie apelacji, choć treść pisma ujęta
była w nieścisłą formę (por. postanowienie SN z dnia 22 lipca 1999 r., I CKN
308/99, niepubl.). Odmienna ocena Sądu II instancji jest – uwzględniając wskazane
powyżej okoliczności – niezasługującym na aprobatę skrajnym formalizmem
(por. postanowienie SN z dnia 7 lutego 2006 r., IV CZ 7/06, niepubl.).
W tym stanie rzeczy, skoro Sąd I instancji odczytał intencje strony w sposób
nie nasuwający zastrzeżeń i uwzględniając wniosek doręczył postanowienie
z uzasadnieniem, za nietrafne należy uznać stanowisko Sądu II instancji, że bieg
terminu do wniesienia apelacji należy liczyć według zasad wynikających z § 2 art.
369 k.p.c., a nie według reguł przewidzianych w § 1 tego przepisu. Tym samym
i ocena tego Sądu, że apelacja została wniesiona po terminie, nie może być
uznana za zasadną.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39815
§ 1
zdanie pierwsze k.p.c., w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.