Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CZ 79/07
POSTANOWIENIE
Dnia 4 października 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Barbara Myszka (przewodniczący)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
SSN Zbigniew Strus (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa ZDZ
przeciwko I.P.
o zaniechanie czynu nieuczciwej konkurencji i zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 4 października 2007 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 marca 2007 r., sygn. akt [...],
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny odrzucił apelację
powodowego ZDZ od wyroku Sądu Okręgowego w Ś. z 17 stycznia 2007 r.
W uzasadnieniu wskazał, że powód reprezentowany przez radcę prawnego
zaskarżył wyrok oddalający powództwo o zobowiązanie pozwanego do zaniechania
dalszego używania nazwy firmy oraz prowadzenia reklamy i korespondencji
z użyciem tej nazwy, nakazanie opublikowania orzeczenia w gazecie, zasądzenia
kwoty 30 000 zł na rzecz określonego podmiotu. Wnosząc apelację określił wartość
przedmiotu zaskarżenia kwotą 30.000 zł i uiścił opłatę w wysokości 600 zł.
W ocenie Sądu należna opłata wynosiła 2100 zł i składała się z opłaty stałej 600 zł
oraz opłaty stosunkowej w wysokości 1500 zł.
W zażaleniu powód wnosi o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
W uzasadnieniu wyraża zapatrywanie, że pozew został wniesiony w sprawie
niemajątkowej i rozpoznany jako sprawa niemajątkowa przez Sąd Okręgowy w Ś.,
a wnosząc apelację powód uiścił opłatę stałą w kwocie 600 zł zgodnie z art. 26 pkt
6 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych.
Podnosi, że przedmiotem sprawy jest używanie nazwy firmy a więc prawa
niemajątkowego, dlatego od pozwu uiścił wpis stały i tak Sąd Okręgowy rozpoznał
sprawę. Podnosi zarzut naruszenia art. 26 kpc i art. 12 uksc niemajątkowego
charakteru sprawy nie zmienia żądanie nawiązki na cel społeczny. Kwotę 30 000 zł
wskazał jako wartość przedmiotu sprawy a nie przedmiotu sporu i żądanie swoje
opierał na art. 8 konwencji związkowej paryskiej z dnia 20 marca 1988 r.
o ochronie własności przemysłowej - tekst sztokholmski (Dz.U. 1975 r. nr 9
poz. 51).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Uzasadnienie zaskarżonego postanowienia wymieniające na początku
zgłoszone roszczenia a następnie stwierdzające, że w rozpoznawanej sprawie
należało uiścić opłatę stałą i stosunkową pozwala uznać, że według poglądu
prawnego Sadu Apelacyjnego rodzaj (treść) roszczenia stanowi kryterium
3
majątkowego lub niemajątkowego rodzaju sprawy decydującego stosownie do art.
12 i 13 u.k.s.c. 2005 o opłacie stałej albo stosunkowej. Wyjątek przewidziany w art.
12. zdanie pierwsze przewidujący opłatę stałą w niektórych sprawach majątkowych
nie jest istotny w rozpoznawanej sprawie. Tymczasem kryterium to jest zawodne
w świetle wykładni językowej przepisów ustawy, uwzględniającej budowę całego
aktu normatywnego. Ustawodawca wyraźnie rozróżnia bowiem zgłoszone
roszczenie (art. 4 ust. 1) i rodzaj praw (art. 26 ust. 1) jako przedmiot ochrony i nie
ma podstaw do traktowania tych określeń synonimicznie. W wypadkach,
gdy szczegółowość regulacji wymagana ze względu na charakter ustawy
nakładającej obowiązek ponoszenia ciężaru (daniny) publicznego uzasadnia
określenie rodzaju roszczenia, ustawa czyni to wyraźnie (art. 26 ust. 2, art. 68 i 69,
art. 96 ust. 1 pkt 1, art. 97, art. 101 ust. 2) natomiast w innych przepisach
wprowadza jako kryterium rodzaj chronionego prawa albo rodzaj sprawy jako
całości (o rozwód, o separację) mimo występowania w niej praw oraz roszczeń
majątkowych i niemajątkowych. Dobitnym przykładem uzależnienia rodzaju opłaty
od rodzaju chronionego prawa (niemajątkowego) jest art. 26 pkt 6, który podlega
rozważeniu w rozpoznawanej sprawie i został wskazany w zażaleniu. Opłata stała
w kwocie 600 zł została w nim wyraźnie przewidziana dla spraw, w których
przedmiotem ochrony są prawa niemajątkowe. Przepis ten, poza wyjątkiem
określonym w ust. 2 realizowanym zresztą w orzeczeniu kończącym sprawę
w instancji, opiera się na przedmiocie ochrony jako kryterium oceny. Zróżnicowane
z natury dobra osobiste i prawa niemajątkowe zostały w art. 26 wyróżnione przez
określenie wpisu stałego w niewygórowanej kwocie i prostym systemie pobierania.
Z regulacji tej wynika wyraźna wola ułatwienia ochrony praw podmiotowych
niemajątkowych. Wymaga zatem rozstrzygnięcia, czy skarżący prawidłowo
kwalifikuje swoją sprawę jako niemajątkową. W świetle twierdzeń i określeń
zawartych w pozwie nie można zgodzić się z oceną powoda, który wykazał,
że prowadzi działalność usługową w zakresie kształcenia i doskonalenia
kwalifikacji zawodowych. Uzyskana renoma w tej branży pozwala mu pozyskiwać
klientów na lokalnym rynku oraz fundusze. Działalność pozwanego zmierza do
opanowania części rynku i w ocenie powoda stanowi czyn nieuczciwej konkurencji.
Twierdzenia powoda nie pozostawiają wątpliwości, że dąży do obrony swego
4
statusu jako przedsiębiorcy godnego zaufania, czyli sfery oddziałującej
bezpośrednio na wyniki ekonomiczne. Tym samym chroni swoje prawa majątkowe
i bez względu na sformułowane roszczenia, winien uiścić stosunkową opłatę od
wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 13). Wskazanie w apelacji wartości
przedmiotu sprawy zamiast wartości przedmiotu zaskarżenia (art. 1261
§ 1 k.p.c.)
nie zmienia konsekwencji wynikających z art. 1302
§ 3 k.p.c. odnośnie do środków
zaskarżenia wnoszonych przez profesjonalnego pełnomocnika.
Przytoczone okoliczności prowadzą do wniosku, że zaskarżone
postanowienie mimo uzasadnienia nadmiernie skróconego w części dotyczącej
podstawy prawnej, odpowiada prawu, dlatego Sąd Najwyższy na podstawie art.
3941
§ 2 i 3 k.p.c. w związku z art. 39814
oddalił zażalenie.