III CZ 37/07
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III CZ 37/07
POSTANOWIENIE
Dnia 18 października 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Strus (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa J.Ś. i K.Ś.
przeciwko S.K.
o ochronę własności,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 18 października 2007 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 maja 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Pozwany, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika będącego radcą
prawnym, zaskarżył postanowienie Sądu drugiej instancji z dnia 23 maja 2007 r.
odrzucające skargę kasacyjną, przez wniesienie od niego zażalenia skierowanego
do Sądu Okręgowego w K., które następnie Sąd ten przedstawił Sądowi
Najwyższemu do rozpoznania.
Tymczasem zgodnie z art. 3941
k.p.c. zażalenie na powyższe postanowienie
przysługuje do Sądu Najwyższego, a zatem powinno być skierowane do tego
Sądu.
Postępowanie mające na celu otworzyć pozwanemu drogę do kontroli
kasacyjnej – kontynuowane przez profesjonalnego pełnomocnika powinno
odpowiadać standardom wymaganym także od zażalenia w sensie jego zgodności
z prawem i celowości. Wskazanie Sądu Okręgowego jako właściwego do
rozpoznania zażalenia na postanowienie Sądu drugiej instancji odrzucające skargę
kasacyjną nie stanowi „oczywistej niedokładności” pisma procesowego, lecz jest
błędem wyboru Sądu właściwego do rozpoznania zażalenia (por. postanowienie SN
z dnia 3 marca 2005 r., sygn. II CZ 2/05, niepubl.; postanowienie SN z dnia
2 kwietnia 2003 r., sygn. I CKN 151/01 niepubl.; postanowienie SN z dnia 12 lutego
2003 r., sygn. I CZ 197/02 niepubl.; postanowienie SN z dnia 24 lipca 2006 r., sygn.
IV CNP 57/06).
W judykaturze został przyjęty kierunek orzecznictwa, zgodnie z którym
skierowanie środka odwoławczego do sądu niewłaściwego rodzi dla strony
niekorzystne skutki procesowe (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia
6 grudnia 1965 r., I PZ 80/65, OSPiKA 1966, poz. 124, z dnia 14 listopada 1973 r.,
II CZ 183/73, OSPiKA 1974, nr 5, poz. 97 oraz uchwała połączonych Izb Cywilnej
oraz Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 listopada
1987 r., III CZP 33/87, OSNCP 1998, nr 6, poz. 73; postanowienie SN z dnia 12
lutego 2003 r. I CZ 197/02; postanowienie SN z dnia 4 sierpnia 2005 r. III CZ
63/05).
3
Ponieważ zażalenie skarżącego sporządzone zostało przez fachowego
pełnomocnika, przeto podlegało ono odrzuceniu jako niedopuszczalne na
podstawie art. 3701
k.p.c. w zw. z art. 39821
, art. 3941
§ 3 k.p.c., art. 368 § 1 k.p.c.
i art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c., wobec skierowania go do niewłaściwego Sądu.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 października 2007 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Strus (przewodniczący)
SSN Zbigniew Kwaśniewski (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Strzelczyk
w sprawie z powództwa J.Ś. i K.Ś.
przeciwko S.K.
o ochronę własności,
po rozpoznaniu w Izbie Cywilnej na posiedzeniu niejawnym
w dniu 18 października 2007 r.,
zażalenia pozwanego
na postanowienie Sądu Okręgowego w K.
z dnia 23 maja 2007 r., sygn. akt [...],
odrzuca zażalenie.
2
Uzasadnienie
Pozwany, reprezentowany przez fachowego pełnomocnika będącego radcą
prawnym, zaskarżył postanowienie Sądu drugiej instancji z dnia 23 maja 2007 r.
odrzucające skargę kasacyjną, przez wniesienie od niego zażalenia skierowanego
do Sądu Okręgowego w K., które następnie Sąd ten przedstawił Sądowi
Najwyższemu do rozpoznania.
Tymczasem zgodnie z art. 3941
k.p.c. zażalenie na powyższe postanowienie
przysługuje do Sądu Najwyższego, a zatem powinno być skierowane do tego
Sądu.
Postępowanie mające na celu otworzyć pozwanemu drogę do kontroli
kasacyjnej – kontynuowane przez profesjonalnego pełnomocnika powinno
odpowiadać standardom wymaganym także od zażalenia w sensie jego zgodności
z prawem i celowości. Wskazanie Sądu Okręgowego jako właściwego do
rozpoznania zażalenia na postanowienie Sądu drugiej instancji odrzucające skargę
kasacyjną nie stanowi „oczywistej niedokładności” pisma procesowego, lecz jest
błędem wyboru Sądu właściwego do rozpoznania zażalenia (por. postanowienie SN
z dnia 3 marca 2005 r., sygn. II CZ 2/05, niepubl.; postanowienie SN z dnia
2 kwietnia 2003 r., sygn. I CKN 151/01 niepubl.; postanowienie SN z dnia 12 lutego
2003 r., sygn. I CZ 197/02 niepubl.; postanowienie SN z dnia 24 lipca 2006 r., sygn.
IV CNP 57/06).
W judykaturze został przyjęty kierunek orzecznictwa, zgodnie z którym
skierowanie środka odwoławczego do sądu niewłaściwego rodzi dla strony
niekorzystne skutki procesowe (por. orzeczenia Sądu Najwyższego z dnia
6 grudnia 1965 r., I PZ 80/65, OSPiKA 1966, poz. 124, z dnia 14 listopada 1973 r.,
II CZ 183/73, OSPiKA 1974, nr 5, poz. 97 oraz uchwała połączonych Izb Cywilnej
oraz Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 28 listopada
1987 r., III CZP 33/87, OSNCP 1998, nr 6, poz. 73; postanowienie SN z dnia 12
lutego 2003 r. I CZ 197/02; postanowienie SN z dnia 4 sierpnia 2005 r. III CZ
63/05).
3
Ponieważ zażalenie skarżącego sporządzone zostało przez fachowego
pełnomocnika, przeto podlegało ono odrzuceniu jako niedopuszczalne na
podstawie art. 3701
k.p.c. w zw. z art. 39821
, art. 3941
§ 3 k.p.c., art. 368 § 1 k.p.c.
i art. 126 § 1 pkt 1 k.p.c., wobec skierowania go do niewłaściwego Sądu.