III ZS 3/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-06-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III ZS 3/09
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Romualda Spyt
Protokolant Anna Gryżniewska
w sprawie ze skargi Ministra Sprawiedliwości
na uchwałę nr 60/09 Rady Izby Komorniczej w Ł. z dnia 6 lipca 2009 r. ,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 6 listopada 2009 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę.
U z a s a d n i e n i e
Działając na podstawie art. 68 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
komornikach sądowych i egzekucji (jednolity tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz.
1191 ze zm.) Minister Sprawiedliwości złożył wniosek o uchylenie jako sprzecznej
z prawem uchwały nr 60/09 Rady Izby Komorniczej w Ł. z dnia 6 lipca 2009 r.
2
Według zaskarżonej uchwały „Rada Izby Komorniczej w Ł. uznaje, że
poszukiwaniem majątku dłużnika jest kierowanie wszelkich zapytań do urzędów i
instytucji zmierzających do ustalenia składników majątku, bądź źródeł dochodu
dłużnika w sytuacji gdy wierzyciel nie wskazuje majątku dłużnika. Powyższe, za
wyjątkiem spraw w których komornik obowiązany jest do działania z urzędu, winno
być dokonywane wyłącznie na zlecenie wierzyciela w trybie art. 7971
k.p.c. i po
uiszczeniu stosownej opłaty stałej określonej w art. 53a ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji”.
Zdaniem Ministra Sprawiedliwości uchwała została podjęta z naruszeniem
art. 93 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, który określa zakres
działania rady izby komorniczej. Uchwała jest nieuzasadniona merytorycznie i
zmierza do bezprawnego zwiększenia kosztów egzekucji, zagraża sprawności
postępowania i promuje zachowania sprzeczne z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Ministra Sprawiedliwości jest uzasadniony z uwagi na brak
kompetencji Rady Izby Komorniczej do podjęcia uchwały dotyczącej
przedstawionego w niej zagadnienia wykładni przepisów art. 7971
k.p.c. oraz art.
53a ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Kompetencje rady izby
komorniczej wymienione są w art. 93 tej ustawy i nie ma wśród nich uprawnienia do
wypowiadania się w formie opinii w sprawie, której dotyczy zaskarżona uchwała.
Podejmując tę uchwałę Rada Izby Komorniczej w Ł. jako podstawę prawną
wskazała § 16 ust. 2 pkt b Kodeksu Etyki Zawodowej. Przepis ten stanowi, że
przejawem nieuczciwej konkurencji jest narzucanie komukolwiek swoich czynności
poprzez proponowanie rażąco niższych lub nieadekwatnych opłat z jednoczesnym
odsyłaniem wierzycieli do innych komorników w sprawach pracochłonnych i mało
dochodowych. Przepis ten nie ma jednakże charakteru kompetencyjnego, lecz jest
przepisem prawa wewnętrznego samorządu komorniczego i nie może być
rozumiany jako podstawa prawna do wydania opinii o wykładni ustaw. Izba
komornicza, w sprawach nieindywidualnych, może wyrażać opinię tylko na
wniosek Ministra Sprawiedliwości, przy czym prawo to służy walnemu
3
zgromadzeniu komorników izby komorniczej, a nie radzie izby komorniczej (art. 89
ust. 1 pkt 8 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). Prawo do wyrażania
opinii, w sprawach nieindywidualnych, z własnej inicjatywy, ma Krajowa Rada
Komornicza, ale w ograniczonym zakresie (art. 85 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).
Obejmuje on sprawy dotyczące biurowości i rachunkowości oraz zmiany przepisów
dotyczących egzekucji, dokonywania zabezpieczenia i funkcjonowania komorników.
W innych sprawach Krajowa Rada może wyrażać opinie tylko na wniosek Ministra
Sprawiedliwości lub organów samorządu komorniczego (art. 85 ust. 1 pkt 4
ustawy). Ten sam pogląd Sąd Najwyższy przedstawił w wyroku z dnia 19 sierpnia
2009 r., III ZS 1/09 uchylającym uchwałę Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia
Komorników Sądowych Izby Komorniczej w Warszawie z dnia 20 marca 2009 r.,
także dotyczącą wykładni art. 7971
k.p.c. w związku z art. 53a ustawy o
komornikach sądowych i egzekucji.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 listopada 2009 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Kazimierz Jaśkowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Jerzy Kwaśniewski
SSN Romualda Spyt
Protokolant Anna Gryżniewska
w sprawie ze skargi Ministra Sprawiedliwości
na uchwałę nr 60/09 Rady Izby Komorniczej w Ł. z dnia 6 lipca 2009 r. ,
po rozpoznaniu na rozprawie w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 6 listopada 2009 r.,
uchyla zaskarżoną uchwałę.
U z a s a d n i e n i e
Działając na podstawie art. 68 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o
komornikach sądowych i egzekucji (jednolity tekst: Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz.
1191 ze zm.) Minister Sprawiedliwości złożył wniosek o uchylenie jako sprzecznej
z prawem uchwały nr 60/09 Rady Izby Komorniczej w Ł. z dnia 6 lipca 2009 r.
2
Według zaskarżonej uchwały „Rada Izby Komorniczej w Ł. uznaje, że
poszukiwaniem majątku dłużnika jest kierowanie wszelkich zapytań do urzędów i
instytucji zmierzających do ustalenia składników majątku, bądź źródeł dochodu
dłużnika w sytuacji gdy wierzyciel nie wskazuje majątku dłużnika. Powyższe, za
wyjątkiem spraw w których komornik obowiązany jest do działania z urzędu, winno
być dokonywane wyłącznie na zlecenie wierzyciela w trybie art. 7971
k.p.c. i po
uiszczeniu stosownej opłaty stałej określonej w art. 53a ustawy o komornikach
sądowych i egzekucji”.
Zdaniem Ministra Sprawiedliwości uchwała została podjęta z naruszeniem
art. 93 ust. 1 i 2 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji, który określa zakres
działania rady izby komorniczej. Uchwała jest nieuzasadniona merytorycznie i
zmierza do bezprawnego zwiększenia kosztów egzekucji, zagraża sprawności
postępowania i promuje zachowania sprzeczne z prawem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Ministra Sprawiedliwości jest uzasadniony z uwagi na brak
kompetencji Rady Izby Komorniczej do podjęcia uchwały dotyczącej
przedstawionego w niej zagadnienia wykładni przepisów art. 7971
k.p.c. oraz art.
53a ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Kompetencje rady izby
komorniczej wymienione są w art. 93 tej ustawy i nie ma wśród nich uprawnienia do
wypowiadania się w formie opinii w sprawie, której dotyczy zaskarżona uchwała.
Podejmując tę uchwałę Rada Izby Komorniczej w Ł. jako podstawę prawną
wskazała § 16 ust. 2 pkt b Kodeksu Etyki Zawodowej. Przepis ten stanowi, że
przejawem nieuczciwej konkurencji jest narzucanie komukolwiek swoich czynności
poprzez proponowanie rażąco niższych lub nieadekwatnych opłat z jednoczesnym
odsyłaniem wierzycieli do innych komorników w sprawach pracochłonnych i mało
dochodowych. Przepis ten nie ma jednakże charakteru kompetencyjnego, lecz jest
przepisem prawa wewnętrznego samorządu komorniczego i nie może być
rozumiany jako podstawa prawna do wydania opinii o wykładni ustaw. Izba
komornicza, w sprawach nieindywidualnych, może wyrażać opinię tylko na
wniosek Ministra Sprawiedliwości, przy czym prawo to służy walnemu
3
zgromadzeniu komorników izby komorniczej, a nie radzie izby komorniczej (art. 89
ust. 1 pkt 8 ustawy o komornikach sądowych i egzekucji). Prawo do wyrażania
opinii, w sprawach nieindywidualnych, z własnej inicjatywy, ma Krajowa Rada
Komornicza, ale w ograniczonym zakresie (art. 85 ust. 1 pkt 2 i 3 tej ustawy).
Obejmuje on sprawy dotyczące biurowości i rachunkowości oraz zmiany przepisów
dotyczących egzekucji, dokonywania zabezpieczenia i funkcjonowania komorników.
W innych sprawach Krajowa Rada może wyrażać opinie tylko na wniosek Ministra
Sprawiedliwości lub organów samorządu komorniczego (art. 85 ust. 1 pkt 4
ustawy). Ten sam pogląd Sąd Najwyższy przedstawił w wyroku z dnia 19 sierpnia
2009 r., III ZS 1/09 uchylającym uchwałę Zwyczajnego Walnego Zgromadzenia
Komorników Sądowych Izby Komorniczej w Warszawie z dnia 20 marca 2009 r.,
także dotyczącą wykładni art. 7971
k.p.c. w związku z art. 53a ustawy o
komornikach sądowych i egzekucji.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji.