Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II BP 22/09
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lutego 2010 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Zbigniew Hajn
w sprawie z powództwa K. T.
przeciwko A. Sp. z o.o. w W.
o uchylenie się od skutków oświadczenia woli, przywrócenie do pracy,
wynagrodzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 23 lutego 2010 r.,
skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powoda
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 26 lutego 2008 r.,
odrzuca skargę.
U z a s a d n i e n i e
Sąd Rejonowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w sprawie K. T.
przeciwko A. sp. z o.o. o uchylenie się od skutków oświadczenia woli, przywrócenie
do pracy, wynagrodzenie, wyrokiem z 26 lutego 2008 r. ustalił, że powód 27 marca
2007 r. skutecznie uchylił się od skutków oświadczenia woli złożonego 22 marca
2007 r. pod wpływem błędu; umorzył postępowanie w zakresie roszczenia o
przywrócenie do pracy i zasądzenie wynagrodzenia za czas pozostawania bez
pracy.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Rejonowego
pełnomocnik powoda zaskarżył część wyroku - tj. pkt. 2 - umarzający
2
postępowanie w zakresie wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy;
opierając skargę na naruszeniu przepisów postępowania tj. art. 321 k.p.c., zgodnie
z którym Sąd nie może wyrokować co do przedmiotu, który nie był objęty żądaniem,
ani zasądzać ponad żądanie - a tak się stało w wypadku zaskarżonego wyroku,
ponieważ Sąd umorzył postępowanie w sprawie wynagrodzenia za czas
pozostawania bez pracy, chociaż powód nie zrzekał się tego wynagrodzenia;
Uprawdopodobniając wyrządzenie szkody wskazano wyrok Sądu
Rejonowego z dnia 24 lutego 2009 r., oddalający powództwo o zapłatę
wynagrodzenia w kwocie 35.728 zł za 2007 r.;
Wskazano, że wzruszenie zaskarżonego orzeczenia nie nastąpiło drogą
apelacji, ponieważ najważniejsza jego część (pkt. 1) jest korzystna dla powoda i
czekano na apelację ze strony pozwanej. Ponadto do dnia wydania wyroku przez
Sąd Rejonowy powód i jego pełnomocnik nie zdawali sobie sprawy, że zaskarżony
zapis będzie podstawą do oddalenia roszczenia o wynagrodzenie.
W sprawie wniesiono o stwierdzenie, że zaskarżony wyrok jest niezgodny z
prawem, to jest z art. 321 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przedmiotowa skarga jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego orzeczenia przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu drugiej
instancji kończącego postępowanie w sprawie, jeżeli przez jego wydanie stronie
została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze
przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest możliwe. Przepis ten
wyraża zasadę, że przesłanką dopuszczalności skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia jest wykorzystanie przez stronę
przysługujących jej środków prawnych. Wyjątek od wskazanej zasady przewiduje
artykuł 4241
§ 2 k.p.c. który stanowi, że w wyjątkowych wypadkach, gdy
niezgodność z prawem wynika z naruszenia podstawowych zasad porządku
prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw człowieka i obywatela, skarga
przysługuje także od prawomocnego orzeczenia kończącego postępowanie w
3
sprawie wydanego przez sąd pierwszej lub drugiej instancji, jeżeli strony nie
skorzystały z przysługujących im środków prawnych, chyba że jest możliwa zmiana
lub uchylenie orzeczenia w drodze innych przysługujących stronie środków
prawnych.
Skarga została wniesiona od wyroku Sądu pierwszej instancji, od którego nie
wniesiono apelacji, tak więc jej dopuszczalność można rozpatrywać jedynie w
odniesieniu do art. 4241
§ 2 k.p.c.. Nie tylko jednak nie powołano niniejszego
przepisu jako podstawy wniesienia skargi, ale w żaden sposób nie podjęto próby
wykazania, jak również nie wynika to z samej skargi, że w niniejszej sprawie doszło
do „naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych
wolności albo praw człowieka i obywatela”.
Z powołanych względów skarga, jako niedopuszczalna w oparciu o art. 4241
§ 1 i 2 k,p.c., podlega odrzuceniu przez Sąd Najwyższy na podstawie art. 4248
§ 2
k.p.c.