I UZ 36/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I UZ 36/11
POSTANOWIENIE
Dnia 18 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gersdorf (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z odwołania S. L.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.
o przeliczenie emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 listopada 2011 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 lipca 2011 r.
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2010 r., sygn. … 225/10 Sąd Apelacyjny
oddalił zażalenie ubezpieczonego S. L. na postanowienie Sądu Okręgowego w P. z
dnia 18 listopada 2010 r. o odrzuceniu odwołania ubezpieczonego od decyzji
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 22 kwietnia 2010 r.
odmawiającej ponownego ustalenia wysokości świadczenia.
Skargę kasacyjną od tego postanowienia wywiódł ubezpieczony. W skardze
kasacyjnej oznaczył wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 33.000 zł.
Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I UK 65/11 Sąd Najwyższy zwrócił
skargę kasacyjną Sądowi Apelacyjnemu celem sprawdzenia oznaczonej w skardze
2
wartości przedmiotu zaskarżenia. W wykonaniu wezwania ubezpieczony podał, że
kwota, o jaką jest zaniżona uzyskiwana przez niego emerytura w stosunku do tego,
ile powinna wynosić, obejmuje rocznie ok. 3000 zł, ale zaniżenie liczone od
1 kwietnia 1999 r. wynosi 36.500 zł i ta wartość w jego ocenie stanowi wartość
przedmiotu zaskarżenia.
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 18 lipca 2011 r. odrzucił skargę
kasacyjną. Sąd uznał, że sprawa niniejsza jest sprawą o wysokość emerytury a nie
o prawo do emerytury. W tej sytuacji wartość przedmiotu zaskarżenia należało
ustalić na podstawie art. 22 k.p.c. Ponieważ nie przekracza ona 10.000 zł (art. 3982
§ 1 k.p.c.) skarga kasacyjna wymagała odrzucenia.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący zarzucił naruszenie art. 22 k.p.c.
i art. 3982
§ 1 k.p.c. przez utożsamienie wartości przedmiotu sporu z wartością
zaskarżenia kasacyjnego oraz utożsamienie prawa majątkowego z prawem do
świadczeń powtarzających się jakim jest emerytura.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie znajduje uzasadnienia i wymaga oddalenia.
W pierwszej kolejności wypada przypomnieć, że w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych przedmiot sporu zostaje wyznaczony treścią żądania
ubezpieczonego oraz wydanej wskutek jego żądania (wniosku) decyzji.
W niniejszym postępowaniu ocenie podlegało skierowane przez skarżącego
żądanie wyliczenia emerytury zgodnie ze wskazanymi regulacjami prawnymi.
W szczególności ubezpieczony wskazuje, jakiego przelicznika podstawy wymiaru
świadczenia należy użyć dla wyliczenia jego wysokości. Zarówno z treści wniosku
jak i z treści decyzji wynika, że dotyczyły one prawa do emerytury w wysokości
uwzględniającej wskazany przez skarżącego przelicznik. Ubezpieczony uzyskał już
prawo do emerytury i pobiera emeryturę. Skoro kwestionuje zastosowany
przelicznik, oznacza to jedynie, że kwestionuje wysokość emerytury. Takie zresztą
oświadczenie złożył na posiedzeniu w dniu 4 listopada 2010 r. (k. 21 akt sprawy).
Bez wątpienia spór niniejszy nie stanowi sporu o zapłatę zaległej emerytury.
3
W związku z powyższym nie budzi wątpliwości, że sprawa ma charakter
sprawy o prawo do emerytury – co do jego wartości – a nie o ewentualne zaległe
świadczenia emerytalne. Tak bowiem przedmiotu sprawy skarżący nie określał,
a przynajmniej nie sposób tego wywieść z treści składanych przez niego
oświadczeń.
Oznacza to, że sprawa ma charakter sprawy o podwyższenie emerytury.
W takich sprawach wartość przedmiotu sporu wyznaczana jest – na zasadzie art.
22 k.p.c. (por. np. postanowienie SN z dnia 15 listopada 2007 r., I UZ 30/07,
postanowienie SN z dnia 3 marca 2011 r., sygn. II UZ 5/11).
Nie ma przy tym racji skarżący argumentując, że wartość przedmiotu
zaskarżenia kasacyjnego nie ma związku z wartością przedmiotu sporu. Stosownie
do art. 368 § 2 zd. 2 k.p.c. (stosowanego w postępowaniu kasacyjnym na
podstawie art. 39821
k.p.c.) wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być wyższa
od wartości wskazanej w pozwie, chyba, że powództwo uległo rozszerzeniu lub sąd
orzekł ponad żądanie. Żadna z tych okoliczności nie miała miejsca w niniejszym
postępowaniu. W związku z powyższym nie ma możliwości, by wartość przedmiotu
zaskarżenia jedynie na etapie postępowania kasacyjnego osiągnęła 36.500 zł
podczas gdy w toku postępowania przed sądami powszechnymi wynosiła ona
3.000 zł.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 listopada 2011 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Józef Iwulski (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gersdorf (sprawozdawca)
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z odwołania S. L.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddziałowi w T.
o przeliczenie emerytury,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 18 listopada 2011 r.,
zażalenia ubezpieczonego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 18 lipca 2011 r.
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 29 grudnia 2010 r., sygn. … 225/10 Sąd Apelacyjny
oddalił zażalenie ubezpieczonego S. L. na postanowienie Sądu Okręgowego w P. z
dnia 18 listopada 2010 r. o odrzuceniu odwołania ubezpieczonego od decyzji
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. z dnia 22 kwietnia 2010 r.
odmawiającej ponownego ustalenia wysokości świadczenia.
Skargę kasacyjną od tego postanowienia wywiódł ubezpieczony. W skardze
kasacyjnej oznaczył wartość przedmiotu zaskarżenia na kwotę 33.000 zł.
Postanowieniem z dnia 8 czerwca 2011 r., sygn. I UK 65/11 Sąd Najwyższy zwrócił
skargę kasacyjną Sądowi Apelacyjnemu celem sprawdzenia oznaczonej w skardze
2
wartości przedmiotu zaskarżenia. W wykonaniu wezwania ubezpieczony podał, że
kwota, o jaką jest zaniżona uzyskiwana przez niego emerytura w stosunku do tego,
ile powinna wynosić, obejmuje rocznie ok. 3000 zł, ale zaniżenie liczone od
1 kwietnia 1999 r. wynosi 36.500 zł i ta wartość w jego ocenie stanowi wartość
przedmiotu zaskarżenia.
Sąd Apelacyjny postanowieniem z dnia 18 lipca 2011 r. odrzucił skargę
kasacyjną. Sąd uznał, że sprawa niniejsza jest sprawą o wysokość emerytury a nie
o prawo do emerytury. W tej sytuacji wartość przedmiotu zaskarżenia należało
ustalić na podstawie art. 22 k.p.c. Ponieważ nie przekracza ona 10.000 zł (art. 3982
§ 1 k.p.c.) skarga kasacyjna wymagała odrzucenia.
W zażaleniu na to postanowienie skarżący zarzucił naruszenie art. 22 k.p.c.
i art. 3982
§ 1 k.p.c. przez utożsamienie wartości przedmiotu sporu z wartością
zaskarżenia kasacyjnego oraz utożsamienie prawa majątkowego z prawem do
świadczeń powtarzających się jakim jest emerytura.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie znajduje uzasadnienia i wymaga oddalenia.
W pierwszej kolejności wypada przypomnieć, że w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych przedmiot sporu zostaje wyznaczony treścią żądania
ubezpieczonego oraz wydanej wskutek jego żądania (wniosku) decyzji.
W niniejszym postępowaniu ocenie podlegało skierowane przez skarżącego
żądanie wyliczenia emerytury zgodnie ze wskazanymi regulacjami prawnymi.
W szczególności ubezpieczony wskazuje, jakiego przelicznika podstawy wymiaru
świadczenia należy użyć dla wyliczenia jego wysokości. Zarówno z treści wniosku
jak i z treści decyzji wynika, że dotyczyły one prawa do emerytury w wysokości
uwzględniającej wskazany przez skarżącego przelicznik. Ubezpieczony uzyskał już
prawo do emerytury i pobiera emeryturę. Skoro kwestionuje zastosowany
przelicznik, oznacza to jedynie, że kwestionuje wysokość emerytury. Takie zresztą
oświadczenie złożył na posiedzeniu w dniu 4 listopada 2010 r. (k. 21 akt sprawy).
Bez wątpienia spór niniejszy nie stanowi sporu o zapłatę zaległej emerytury.
3
W związku z powyższym nie budzi wątpliwości, że sprawa ma charakter
sprawy o prawo do emerytury – co do jego wartości – a nie o ewentualne zaległe
świadczenia emerytalne. Tak bowiem przedmiotu sprawy skarżący nie określał,
a przynajmniej nie sposób tego wywieść z treści składanych przez niego
oświadczeń.
Oznacza to, że sprawa ma charakter sprawy o podwyższenie emerytury.
W takich sprawach wartość przedmiotu sporu wyznaczana jest – na zasadzie art.
22 k.p.c. (por. np. postanowienie SN z dnia 15 listopada 2007 r., I UZ 30/07,
postanowienie SN z dnia 3 marca 2011 r., sygn. II UZ 5/11).
Nie ma przy tym racji skarżący argumentując, że wartość przedmiotu
zaskarżenia kasacyjnego nie ma związku z wartością przedmiotu sporu. Stosownie
do art. 368 § 2 zd. 2 k.p.c. (stosowanego w postępowaniu kasacyjnym na
podstawie art. 39821
k.p.c.) wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być wyższa
od wartości wskazanej w pozwie, chyba, że powództwo uległo rozszerzeniu lub sąd
orzekł ponad żądanie. Żadna z tych okoliczności nie miała miejsca w niniejszym
postępowaniu. W związku z powyższym nie ma możliwości, by wartość przedmiotu
zaskarżenia jedynie na etapie postępowania kasacyjnego osiągnęła 36.500 zł
podczas gdy w toku postępowania przed sądami powszechnymi wynosiła ona
3.000 zł.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.