Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 60/14
POSTANOWIENIE
Dnia 4 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 4 czerwca 2014 r.
sprawy Z. K.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 17 października 2013 roku,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w S. z dnia 14 czerwca 2013 r.
p o s t a n o w i ł
1. w zakresie zarzutu w pkt 3 kasacji – pozostawić kasację bez
rozpoznania,
2. w pozostałym zakresie – oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. K.,
Kancelaria Adwokacka w S., kwotę 738 (siedemset trzydzieści
osiem złotych) złotych, w tym 23% podatku VAT, za sporządzenie
i wniesienie kasacji na rzecz skazanego Z. K.,
4. zwolnić skazanego Z. K. od ponoszenia kosztów
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu oczywistym.
2
W kasacji zarzucono:
1. stanowiące bezwzględną przesłankę odwoławczą opisaną w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k,
naruszenie przepisów postępowania, a mianowicie art. 28 § 1 i § 4 k.p.k., polegające na
wydaniu wyroku przez Sąd nienależycie obsadzony, czyli przez Sąd I instancji orzekający
w składzie dwóch sędziów i trzech ławników, w sprawie, do rozpoznania której właściwy
jest Sąd I instancji, orzekający w składzie jednego sędziego,
2. na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. rażące naruszenie przepisów postępowania, które
miało wpływ na treść orzeczenia, a mianowicie art. 24 § 1 k.p.k. oraz art. 25 § 1 k.p.k.
polegające na rozpoznanie sprawy w I instancji przez Sąd Okręgowy w S. w sytuacji, w
której w I instancji właściwy rzeczowo i miejscowo do rozpoznania sprawy był Sąd
Rejonowy w G.,
3. na podstawie 438 pkt 4 k.p.k. rażącą niewspółmierność kary wyrażającą się w
skazaniu Z. K. na karę 7 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy powinien on zostać
skazany na karę znacznie łagodniejszą.
Podnosząc powyższe zarzuty, obrońca wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku oraz poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy w G.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Pierwszy z zarzutów kasacji opiera się na całkowitym niezrozumieniu przez
skarżącego zasad rządzących obsadą składów orzekających w składach karnych.
W akcie oskarżenia zarzucono skazanemu usiłowanie zabójstwa, co niewątpliwie
jest zbrodnią zagrożoną karą dożywotniego pozbawienia wolności, a więc w I
instancji trafnie Sąd Okręgowy zasiadł w składzie 2 sędziów i 3 ławników,
stosownie do treści art. 29 § 1 k.p.k. Uprzedzenie i możliwości zmiany kwalifikacji,
dokonane przez ten Sąd na rozprawie, w żaden sposób nie obligowało Sądu
Okręgowego do korekty składu orzekającego.
Także drugi zarzut, dotyczący rzekomego naruszenia właściwości rzeczowej,
poprzez rozpoznanie sprawy przez Sąd Okręgowy zamiast Sądu Rejonowego,
świadczy o nieznajomości zasad rządzących właściwością rzeczową w
postępowaniu karnym. Ze względu na zarzuconą w akcie oskarżenia zbrodnię
3
usiłowania zabójstwa, sprawę trafnie rozpoznał w I instancji Sąd Okręgowy.
Dostrzeżona przez ten Sąd możliwość zmiany kwalifikacji na występek podlegający
rozpoznaniu przez sąd rejonowy była – wobec toczącej się rozprawy – tylko
fakultatywną podstawą przekazania sprawy, stosownie do treści art. 35 § 2 k.p.k.
Ponadto orzekanie przez sąd wyższego rzędu w sprawie należącej do sądu
niższego rzędu, nie mogło mieć – ze względu na obiektywizm sędziów i jednolitość
obowiązywania ustaw karnych na terenie całego kraju – wpływu na treść
rozstrzygnięcia, co całkowicie pozbawia podniesiony zarzut waloru przyczyny
kasacyjnej.
W końcu trzeci z zarzutów kasacji, jako wniesiony wyłącznie z powodu
niewspółmierności kary, jest w świetle art. 523 § 1 k.p.k. niedopuszczalny, a zatem
w tym zakresie kasację należało pozostawić bez rozpoznania. z dnia 31 maja 2001
r. W orzecznictwie SN utrwalił się pogląd, że: „Zakazu wnoszenia kasacji "wyłącznie
z powodu niewspółmierności kary" nie należy rozumieć ani jako całkowitej
niemożności zaskarżenia orzeczenia co do kary, skoro użyto tu wyraźnie słowa
"wyłącznie", ani - a contrario - że dopuszczalne jest powoływanie się w kasacji na
niewspółmierność kary, jeżeli tylko zarzutowi temu towarzyszy zarzut inny,
odnoszący się do obrazy prawa materialnego lub procesowego, choćby nietrafny.
Wspomniany zakaz oznacza natomiast, że można kwestionować w kasacji karę
wymierzoną prawomocnym wyrokiem, ale tylko wówczas, gdy w zasadny sposób
podnosi się zarzuty rażącego naruszenia prawa materialnego bądź procesowego,
które to uchybienia mogły spowodować wymierzenie kary rażąco niewspółmiernej”
(wyrok SN z dnia 31 maja 2001 r., IV KKN 67/01).
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.