Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SW 53/14
POSTANOWIENIE
Dnia 17 czerwca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Staryk (przewodniczący)
SSN Roman Kuczyński
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska (sprawozdawca)
w sprawie z protestu wyborczego P. O.
przeciwko ważności wyborów do Parlamentu Europejskiego,
przy udziale:
1) Przewodniczącego Państwowej Komisji Wyborczej,
2) Prokuratora Generalnego,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 17 czerwca 2014 r.,
postanawia:
pozostawić protest bez dalszego biegu.
UZASADNIENIE
P. O. wniósł protest wyborczy przeciwko ważności wyborów do Parlamentu
Europejskiego, przeprowadzonych w dniu 25 maja 2014 r., podnosząc zarzuty
odnośnie do naruszenia przepisów Kodeksu wyborczego, co miało polegać na
podjęciu przez Państwową Komisję Wyborczą uchwały z dnia 24 lutego 2014 r. w
sprawie wytycznych dla obwodowych komisji wyborczych dotyczących zadań i
trybu przygotowania i przeprowadzenia głosowania w obwodach głosowania
utworzonych w kraju w wyborach do Parlamentu Europejskiego, zarządzonych na
dzień 25 maja 2014 r. (M.P. z 2014 r., poz. 207). Zdaniem wnoszącego protest, w
wytycznych tych narzucono przewodniczącym obwodowych komisji wyborczych
2
taki sposób postępowania z dwoma protokołami głosowania, który jest sprzeczny z
treścią art. 78 § 1 Kodeksu wyborczego. Wnoszący protest podniósł także
dodatkowy zarzut pod adresem Państwowej Komisji Wyborczej polegający „na
kompletnym zignorowaniu formalnych pytań zgłoszonych wiele miesięcy temu
przez posła w sprawie udzielenia wyjaśnień przez PKW w sprawie zabezpieczeń w
elektronicznym systemie podliczania głosów”.
Zarówno Państwowa Komisja Wyborcza, jak i Prokurator Generalny wnieśli o
pozostawienie protestu bez dalszego biegu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 336 Kodeksu wyborczego, do protestów wyborczych i
postępowania w sprawie stwierdzenia ważności wyborów do Parlamentu
Europejskiego stosuje się odpowiednio przepisy art. 241-246 tego Kodeksu. W
myśl art. 241 § 3 Kodeksu wyborczego, wnoszący protest powinien sformułować w
nim zarzuty oraz przedstawić lub wskazać dowody, na których opiera swoje zarzuty.
Przedmiotem zarzutów może być dopuszczenie się przestępstwa przeciwko
wyborom lub naruszenie przepisów Kodeksu wyborczego dotyczących głosowania,
ustalenia wyników głosowania lub wyników wyborów, mającego wpływ na wynik
wyborów (art. 82 § 1 Kodeksu wyborczego).
Podnoszonych przez wnoszącego protest okoliczności nie można
zakwalifikować w żadnej z dwóch kategorii naruszeń prawa wyborczego, opisanych
w art. 82 § 1 Kodeksu wyborczego. Prawo wyborcy do wniesienia protestu
przeciwko ważności wyborów nie oznacza, że może on kwestionować cokolwiek,
co wiązałoby się z wyborami, lecz powinien sformułować zarzuty oraz przedstawić
lub wskazać dowody, na których te zarzuty opiera, przy czym powinny być to
zarzuty dotyczące naruszenia przepisów Kodeksu wyborczego w zakresie
ustalonym w art. 82 § 1 tego Kodeksu. Przedmiotem zarzutów przeciwko ważności
wyborów może być albo dopuszczenie się przestępstwa przeciwko wyborom, albo
naruszenie przepisów Kodeksu wyborczego dotyczących głosowania, ustalania
wyników głosowania lub wyników wyborów. Jeżeli zarzut protestu dotyczy
przestępstwa przeciwko wyborom, to konieczne jest określenie przez wnoszącego
3
protest rodzaju czynu, czasu i miejsca jego popełnienia i sprecyzowanie jego
znamion tak, aby możliwa była jego kwalifikacja według przepisów Kodeksu
karnego o przestępstwach przeciwko wyborom i referendum (art. 248 – 251 k.k.).
Z uzasadnienia protestu wynika tymczasem, że wnoszący protest kontestuje
postanowienia uchwały Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 24 lutego 2014 r. w
sprawie wytycznych dla obwodowych komisji wyborczych dotyczących zadań i
trybu przygotowania i przeprowadzenia głosowania w obwodach głosowania
utworzonych w kraju w wyborach do Parlamentu Europejskiego, zarządzonych na
dzień 25 maja 2014 r., ale nie wyjaśniając, jaki konkretnie wpływ na wynik
głosowania, ustalenie wyników głosowania lub wynik wyborów miały
kwestionowane przez niego postanowienia uchwały. Jak zaś już podniesiono,
przedmiotem zarzutów może być dopuszczenie się przestępstwa przeciwko
wyborom lub naruszenie przepisów Kodeksu wyborczego dotyczących głosowania,
ustalenia wyników głosowania lub wyników wyborów, mającego wpływ na wynik
wyborów (art. 82 § 1 Kodeksu wyborczego). Przedstawienie przez wnoszącego
protest subiektywnej oceny postanowień uchwały Państwowej Komisji Wyborczej
nie stanowi więc zdarzenia mogącego być przedmiotem protestu wyborczego w
myśl art. 82 § 1 Kodeksu wyborczego, co dotyczy także zarzutu braku odpowiedzi
Państwowej Komisji Wyborczej na pytania dotyczące zabezpieczeń w
elektronicznym systemie podliczania głosów. Podnoszone przez wnoszącego
protest okoliczności nie mieszczą się zatem w ustawowo wytyczonych granicach,
co czyni protest niedopuszczalnym.
Zgodnie z art. 243 § 1 Kodeksu wyborczego, Sąd Najwyższy pozostawia bez
dalszego biegu protest niespełniający warunków określonych w art. 241 Kodeksu,
co dotyczy także protestu, który wykracza poza przewidziany tym Kodeksem
przedmiot i granice protestu wyborczego.
Z tych przyczyn Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji.