Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 108/14
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 8 sierpnia 2014 r.,
sprawy D. K.
skazanego z art. 62 ust. 2 Ust. z 29.07.2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii i
innych,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 24 października 2013 r., utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w
W.
z dnia 21 maja 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację obrońcy skazanego D. K. jako oczywiście
bezzasadną;
2) obciążyć D. K. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 24 października 2013 r. utrzymał w mocy
wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 21 maja 2013 r., którym D. K. skazany został
za trzy przestępstwa zakwalifikowane: z art. 62 ust. 2 (pkt I wyroku) oraz art. 59 ust.
1 (pkt II i pkt III) ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii, na
karę łączną dwóch lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności.
2
Od powyższego wyroku Sądu Okręgowego, kasację na korzyść skazanego
D. K. wniósł jego obrońca i, zarzucając „rażące naruszenie prawa procesowego –
art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a
polegające na:
1) nie dokonaniu przez Sąd Okręgowy rzetelnej analizy zarzutu wskazanego w
apelacji obrońcy dotyczącego obrazy art. 7 k.p.k. - nie przeprowadzenia przez Sąd
Rejonowy wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego,
czego efektem było błędne ustalenie, że:
- skazany w dniu 2.03.2012 r. oraz latem 2011 r. działając w celu uzyskania
korzyści majątkowej udzielił środka odurzającego innej osobie,
- skazany posiadał 14,85 g środka psychotropowego skoro z opinii biegłego
jednoznacznie wynika, iż w zabezpieczonej substancji stwierdzono jedynie
47,26% siarczanu amfetaminy,
2) nie dokonaniu przez Sąd Okręgowy rzetelnej analizy zarzutu wskazanego w
apelacji obrońcy dotyczącego obrazy art. 7 k.p.k. - nie przeprowadzenia przez Sąd
Rejonowy wszechstronnej analizy zebranego w sprawie materiału dowodowego,
czego efektem było:
- bezpodstawne uznanie za wiarygodne pierwszych zeznań świadka D. P. z dnia
3.03.2012 r., mimo że świadek przesłuchiwany kolejny raz dnia 6.03.2012 r.
zmienił wcześniejsze zeznania jednocześnie logicznie tłumacząc swoje
stanowisko, a wersję z dnia 6.03.2012 r. podtrzymał na rozprawie głównej,
- bezpodstawne stwierdzenie winy skazanego odnośnie udzielania środka
odurzającego, mimo że jedynym bezpośrednim dowodem w tym zakresie były
niekonsekwentne zeznania świadka D. P. odnośnie którego biegła psycholog
B. G. stwierdziła, że świadek dowolnie manipuluje zeznaniami tak aby
zrealizować cele, które uważa za pożądane w danej sytuacji,
3) nie dokonaniu przez Sąd Okręgowy rzetelnej analizy zarzutu wskazanego w
apelacji obrońcy dotyczącego obrazy art. 424§1 pkt 1 k.p.k. dotyczącego
nienależytego ustosunkowania się do zeznań świadka D. P., a w szczególności
nienależyte wyjaśnienie dlaczego Sąd orzekający zakwestionował drugie zeznania
świadka złożone w śledztwie, podtrzymane następnie na rozprawie,
3
4) nie dokonaniu przez Sąd Okręgowy rzetelnej analizy zarzutu wskazanego w
apelacji obrońcy dotyczącego obrazy art. 424§1 pkt 1 k.p.k. dotyczącego
nienależytego ustosunkowania się do wydanych w sprawie opinii biegłego J. N.
oraz opinii psycholog B. G.,
5) nie dokonaniu przez Sąd Okręgowy rzetelnej analizy zarzutu wskazanego w
apelacji obrońcy dotyczącego obrazy art. 424§ 1 pkt 1 k.p.k. dotyczącego
nienależytego ustosunkowania się do zapisu monitoringu na którym widać jak przed
sklep skazanego podjeżdża samochód z którego wysiadają funkcjonariusze Policji,
przesłuchiwani w sprawie S. L. oraz M. W., którzy bez przeprowadzenia
jakiejkolwiek obserwacji wchodzą do sklepu skazanego, co jednoznacznie podważę
wersję w/w funkcjonariuszy, iż przed wejściem prowadzili obserwację trwającą 5-10
minut,
6) nie ustosunkowaniu się przez Sąd Okręgowy do zarzutu podniesionego w
apelacji obrońcy dotyczącego obrazy art. 413§2 pkt poprzez nie wskazanie w pkt II
i III wyroku komu skazany udzielił zdaniem Sąd Rejonowego środka odurzającego,
co było konsekwencją zaakceptowania ogólnikowych opisów czynów zabronionych
wskazanych w II i III aktu oskarżenia”, wniósł o „uchylenie wyroku Sądu
Okręgowego w całości i przekazanie sprawy Sądowi II instancji do ponownego
rozpoznania, ewentualnie, uchylenie wyroku Sądu Okręgowego w całości i
utrzymanego nim w mocy wyroku Sądu Rejonowego oraz o przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania Sądowi I instancji”.
Prokurator Prokuratury Okręgowej, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego D. K. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast D. K. został obciążony
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw.
z art. 518 kpk.
Analiza zarzutów kasacji prowadzi do ustalenia, że stanowią one, w istocie,
powtórzenie zarzutów apelacji, co byłoby uzasadnione tylko wtedy, gdyby Sąd
Okręgowy, w uzasadnieniu swego orzeczenia, niespełniającego wymogów
4
określonych w art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk, nie odniósł się do nich w pełnym
zakresie i przekonująco.
Tymczasem, staranna i rzetelna lektura sporządzonego w tej sprawie
uzasadnienia orzeczenia Sądu odwoławczego prowadzi do ustalenia i oceny, że
Sąd ten, spełniając wymogi określone w art. 433 § 2 kpk i art. 457 § 3 kpk, nie
ograniczył się do podzielenia stanowiska Sądu pierwszej instancji ze wskazaniem
trafnej argumentacji tego Sądu, na co pozwalała rzetelność uzasadnienia Sądu
Rejonowego, spełniającego wymogi określone w art. 424 kpk, lecz przedstawił
pełną i przekonującą argumentację przemawiającą za rozstrzygnięciem Sądu
Rejonowego w tej sprawie (s. 4-9 uzasadnienia SO).
Oczywiście bezzasadny jest zarzut z pkt 1) kasacji, gdyż Sąd Okręgowy w
uzasadnieniu swego orzeczenia w pełni i przekonująco odniósł się do zarzutu
obrazy przez Sąd Rejonowy art. 7 kpk wykazując, że Sąd ten nie naruszył zasady
swobodnej oceny dowodów, odnosząc się nie tylko do zeznań […], ale także do
zeznań […] oraz do opinii biegłych (s. 5 uzasadnienia SO). Jeżeli natomiast chodzi
o ustaloną w tej sprawie ilość środka odurzającego, to zostało to trafnie przyjęte w
opisie czynu przyjętym przez Sąd pierwszej instancji, wobec jednoznacznego i
prawidłowego wskazania, że oskarżony posiadał znaczną ilość „środka
psychotropowego o łącznej wadze 14,65 grama, zawierającego nie mniej niż 47,26%
siarczanu amfetaminy”. W ten sposób Sąd uwzględnił faktyczną ilość amfetaminy,
którą posiadał oskarżony, czyniąc w ten sposób poprawne ustalenia faktyczne.
Oczywiście bezzasadny jest zarzut z pkt 2) kasacji, gdyż również ten zarzut
apelacji Sąd Okręgowy rzetelnie rozważył i we własnym zakresie, podzielając
stanowisko Sądu Rejonowego, wykazał dlaczego należało uznać za wiarygodne
zeznania świadka D. P. złożone w dniu 3 marca 2012 r., gdyż znajdowały one
potwierdzenie w innych dowodach, w tym w wyjaśnieniach oskarżonego złożonych
w obecności obrońcy i w zeznaniach funkcjonariuszy Policji oraz mając na uwadze
to, co rzeczywiście wynika z opinii biegłej psycholog (s.5 i 6 uzasadnienia SO, s.
10,11 uzasadnienia SR).
Oczywiście bezzasadny jest zarzut z pkt 3) kasacji, gdyż Sąd Okręgowy
trafnie ustalił i ocenił, że sporządzone w tej sprawie uzasadnienie orzeczenia Sądu
Rejonowego spełnia wymogi określone w art. 424 kpk, również w części dotyczącej
5
zmiennych zeznań D. P., przekonująco wywodząc, dlaczego za wiarygodne
należało uznać pierwsze jego zeznania.
Oczywiście bezzasadny jest zarzut z pkt 4) kasacji, gdyż Sąd Okręgowy
wnikliwie odniósł się do tego zarzutu apelacji, wykazując, jak to uczynił Sąd
Rejonowy, pełnowartościowość opinii biegłych J. N. i B. G. (s. 6-8 uzasadnienia
SO).
Oczywiście bezzasadny jest zarzut z pkt 5) kasacji, wobec trafności ustaleń
przyjętych przez Sądy obu instancji (s. 6 uzasadnienia SO), że na nagraniu video
utrwalono przyjazd funkcjonariuszy R. S. i A. W., a więc nie S. L. i M. W., którzy
później składali zeznania. Tego nagrania Sąd Okręgowy nie odtwarzał na rozprawie,
co jednak nie było w tej sytuacji procesowej konieczne (s. 6 uzasadnienia SO).
Oczywiście bezzasadny jest zarzut z pkt 6) kasacji, gdyż, co prawda, w
opisie czynu nie wskazano komu oskarżony udzielił środka odurzającego, co
stanowi obrazę prawa procesowego, ale to nie miało znaczenia dla trafności
rozstrzygnięcia w tej sprawie. Z dowodów przeprowadzonych w tej sprawie w
sposób jednoznaczny wynika, że oskarżony udzielił tego środka D. P. (s. 8
uzasadnienia SO).
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.