III KZ 44/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-08-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II AKo 9/06 IV KO 118/07
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 44/14
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
w sprawie E. K.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 13 sierpnia 2014 r.,
zażalenia oskarżyciela prywatnego na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału
Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 czerwca 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku E. K. o wznowienie postępowania w sprawie …
446/10 Sądu Rejonowego w Z., zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 11 marca 2011 r. (… 32/11)
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku E. K. o
wznowienie postępowania karnego zakończonego postanowieniem Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 11 marca 2011 r., … 32/11, gdyż wniosek jest
niedopuszczalny z mocy ustawy.
Na powyższe zarządzenie E. K. złożył zażalenie, w którym nie precyzując
zarzutu odwoławczego, powołał się na opinię prawną Departamentu Prawa
Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości, z której wynika, iż w przedmiotowej sprawie
doszło do naruszenia art. 488 § 2 k.p.k., co uniemożliwiło ustalenie sprawców
przestępstw. Wskazał ponadto, że pogląd zaprezentowany w skarżonym
zarządzeniu spotkał się z krytyką przedstawicieli doktryny.
2
E. K. wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Postanowieniem z dnia 28 lutego 2011 r., … 446/10, Sąd Rejonowy w Z.
uznał akt oskarżenia wniesiony przez E. K. za bezskuteczny, z uwagi na
nieuzupełnienie w zakreślonym terminie jego braków formalnych. Rozstrzygnięcie
to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 11
marca 2011 r., … 32/11.
Przepis art. 540 § 1 k.p.k. przewiduje możliwość wznowienia postępowania
sądowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem. Wynika stąd, że
wznowienie może dotyczyć nie tylko postępowania zakończonego prawomocnie
wyrokiem, lecz także postanowieniem. To ostatnie musi być postanowieniem
kończącym postępowanie sądowe. W orzecznictwie przyjęto, że tego rodzaju
orzeczeniem na gruncie wykładni art. 540 § 1 k.p.k. jest postanowienie, które
rozstrzyga o odpowiedzialności karnej i to w zakresie, w którym korzysta z powagi
rzeczy osądzonej (por. postanowienie SN z 29 stycznia 2008 r., IV KO 118/07,
postanowienie SA w Lublinie z 25 stycznia 2006 r., II AKo 9/06). Pogląd ten, wbrew
wywodom skarżącego, nie jest odrzucany przez przedstawicieli doktryny.
Należy stwierdzić, że postanowienie o uznaniu za bezskuteczny aktu
oskarżenia wniesionego przez oskarżyciela prywatnego z uwagi na nieuzupełnienie
braków formalnych, nie zalicza się do postanowień kończących postępowanie
sądowe w rozumieniu art. 540 § 1 k.p.k. Nie rozstrzyga ono bowiem w żaden
sposób o odpowiedzialności karnej, gdyż jest orzeczeniem odnoszącym się
wyłącznie do kwestii proceduralnych. Za powyższym przemawia w szczególności
fakt, iż wydanie postanowienia o uznaniu za bezskuteczny prywatnego aktu
oskarżenia, nie wyklucza możliwości ponownego wniesienia tego aktu.
Wobec powyższego trafnie stwierdzono w kwestionowanym zarządzeniu, że
wniosek E. K. jako niedopuszczalny z mocy ustawy, nie może zostać przyjęty.
Podsumowując, Sąd Najwyższy utrzymał zaskarżone zarządzenie w mocy.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Szewczyk
w sprawie E. K.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 13 sierpnia 2014 r.,
zażalenia oskarżyciela prywatnego na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału
Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 23 czerwca 2014 r.,
o odmowie przyjęcia wniosku E. K. o wznowienie postępowania w sprawie …
446/10 Sądu Rejonowego w Z., zakończonej prawomocnym postanowieniem Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 11 marca 2011 r. (… 32/11)
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku E. K. o
wznowienie postępowania karnego zakończonego postanowieniem Sądu
Okręgowego w Ł. z dnia 11 marca 2011 r., … 32/11, gdyż wniosek jest
niedopuszczalny z mocy ustawy.
Na powyższe zarządzenie E. K. złożył zażalenie, w którym nie precyzując
zarzutu odwoławczego, powołał się na opinię prawną Departamentu Prawa
Karnego Ministerstwa Sprawiedliwości, z której wynika, iż w przedmiotowej sprawie
doszło do naruszenia art. 488 § 2 k.p.k., co uniemożliwiło ustalenie sprawców
przestępstw. Wskazał ponadto, że pogląd zaprezentowany w skarżonym
zarządzeniu spotkał się z krytyką przedstawicieli doktryny.
2
E. K. wniósł o uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Postanowieniem z dnia 28 lutego 2011 r., … 446/10, Sąd Rejonowy w Z.
uznał akt oskarżenia wniesiony przez E. K. za bezskuteczny, z uwagi na
nieuzupełnienie w zakreślonym terminie jego braków formalnych. Rozstrzygnięcie
to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Ł. z dnia 11
marca 2011 r., … 32/11.
Przepis art. 540 § 1 k.p.k. przewiduje możliwość wznowienia postępowania
sądowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem. Wynika stąd, że
wznowienie może dotyczyć nie tylko postępowania zakończonego prawomocnie
wyrokiem, lecz także postanowieniem. To ostatnie musi być postanowieniem
kończącym postępowanie sądowe. W orzecznictwie przyjęto, że tego rodzaju
orzeczeniem na gruncie wykładni art. 540 § 1 k.p.k. jest postanowienie, które
rozstrzyga o odpowiedzialności karnej i to w zakresie, w którym korzysta z powagi
rzeczy osądzonej (por. postanowienie SN z 29 stycznia 2008 r., IV KO 118/07,
postanowienie SA w Lublinie z 25 stycznia 2006 r., II AKo 9/06). Pogląd ten, wbrew
wywodom skarżącego, nie jest odrzucany przez przedstawicieli doktryny.
Należy stwierdzić, że postanowienie o uznaniu za bezskuteczny aktu
oskarżenia wniesionego przez oskarżyciela prywatnego z uwagi na nieuzupełnienie
braków formalnych, nie zalicza się do postanowień kończących postępowanie
sądowe w rozumieniu art. 540 § 1 k.p.k. Nie rozstrzyga ono bowiem w żaden
sposób o odpowiedzialności karnej, gdyż jest orzeczeniem odnoszącym się
wyłącznie do kwestii proceduralnych. Za powyższym przemawia w szczególności
fakt, iż wydanie postanowienia o uznaniu za bezskuteczny prywatnego aktu
oskarżenia, nie wyklucza możliwości ponownego wniesienia tego aktu.
Wobec powyższego trafnie stwierdzono w kwestionowanym zarządzeniu, że
wniosek E. K. jako niedopuszczalny z mocy ustawy, nie może zostać przyjęty.
Podsumowując, Sąd Najwyższy utrzymał zaskarżone zarządzenie w mocy.
3