WK 8/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:06-10-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:WK 10/05
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WK 8/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Bogdan Rychlicki (przewodniczący)
SSN Marian Buliński (sprawozdawca)
SSN Jerzy Steckiewicz
Protokolant Marcin Szlaga
przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Zbigniewa
Badelskiego,
w sprawie st. szer. rez. R. W. skazanego z art. 338 § 1 k.k. po rozpoznaniu w Izbie
Wojskowej na rozprawie w dniu 11 września 2014 r., kasacji, wniesionej przez
Zastępcę Prokuratora Generalnego Naczelnego Prokuratora Wojskowego na
niekorzyść skazanego od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w L. z dnia 27
stycznia 2014 r.
1. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i sprawę przekazuje w tym zakresie Wojskowemu Sądowi
Garnizonowemu w L. do ponownego rozpoznania,
2. stwierdza, że wydatki poniesione przez sąd, związane z
rozpoznaniem kasacji ponosi Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2014 r., Wojskowy Sąd Garnizonowy w L. uznał
st. szer. rez. R. W. winnym tego, że: „w okresie od 28 do 30 sierpnia i od 30
września do 4 października 2013 r. w godzinach od 7.00
do 15.30
oraz od 31
sierpnia do 27 września 2013 r. w godzinach 7.00
do 22.00
samowolnie pozostawał
poza Jednostką Wojskową […] w H. oraz poza wyznaczonymi miejscami
przebywania - Ośrodkiem Szkolenia Poligonowego […]", tj. popełnienia
przestępstwa określonego w art. 338 § 1 k.k. i za to skazał go na karę 6 miesięcy
ograniczenia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby
wynoszący rok.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 20 lutego 2014 r.
St. szer. R. W. na podstawie rozkazu personalnego nr 36 Dowódcy […] z
dnia 18 października 2013 r. został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i
przeniesiony do rezerwy wskutek upływu czasu służby określonego w kontrakcie,
przy czym zwolnienie ze służby nastąpiło z dniem 6 listopada 2013 r.
Kasację od tego wyroku na niekorzyść skazanego w dniu 24 lipca 2014 r.
złożył Zastępca Prokuratora Generalnego Naczelny Prokurator Wojskowy
zarzucając temu orzeczeniu „rażące, a przy tym mające istotny wpływ na treść
orzeczenia naruszenie prawa materialnego, a to art. 34 § 2 pkt 2 k.k. i art. 35 § 1 i 2
k.k., polegające na orzeczeniu wobec skazanego st. szer. rez. R. W. kary
ograniczenia wolności bez obligatoryjnego nałożenia nań obowiązku wykonywania
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne i określenia wymiaru tej pracy
w stosunku miesięcznym albo orzeczenia potrącenia od 10 do 25% wynagrodzenia
za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd”.
W oparciu o to skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części
dotyczącej kary i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania
Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu.
Na rozprawie przed Sądem Najwyższym prokurator Naczelnej Prokuratury
Wojskowej poparł złożoną kasację.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy zważył co następuje.
3
Kasacja Zastępcy Prokuratora Generalnego Naczelnego Prokuratora
Wojskowego jest zasadna.
W chwili orzekania st. szer. R. W. był już osobą cywilną, co przy wymierzaniu
kary ograniczenia wolności obligowało sąd do stosowania wobec niego przepisów
rozdziału IV części ogólnej Kodeksu karnego
Przepisy te - art. 34 i art. 35 k.k. - przewidują dwie postacie wykonywania
kary ograniczenia wolności, które - poza rygorami określonymi w art. 34 § 2 pkt 1 i
pkt 3 k.k. - polegają albo na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej
pracy na cele społeczne w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym
(art. 34 § 2 pkt 2 k.p.k. i art. 35 § 1 k.k.), albo na potrąceniu od 10 do 25 procent
wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany
przez sąd (art. 35 § 2 k.k.). Bez znaczenia przy tym jest fakt, że w przedmiotowej
sprawie wykonanie orzeczonej kary ograniczenia wolności zostało warunkowo
zawieszone. Nawet bowiem zastosowanie tego dobrodziejstwa nie zwalniało sądu
z obowiązku nałożenia na skazanego konkretnego sposobu wykonania tej kary (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2005 r., sygn. WK 10/05 - OSNwSK
2005/1/1046). Niewykonanie tego obowiązku spowodowało faktyczny brak
możności ewentualnego zarządzenia wykonania kary.
Przy ponownym rozpoznaniu Sąd pierwszej instancji powinien zdecydować
jaką postać przyjmie kara ograniczenia wolności wymierzona st. szer. R. W.
(wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne albo potrącenie
wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazywany
przez sąd oraz jej wymiar (art. 34 § 2 pkt 2 k.k., art. 35 § 1 i 2 k.k.).
Mając to na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 września 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jan Bogdan Rychlicki (przewodniczący)
SSN Marian Buliński (sprawozdawca)
SSN Jerzy Steckiewicz
Protokolant Marcin Szlaga
przy udziale prokuratora Naczelnej Prokuratury Wojskowej płk. Zbigniewa
Badelskiego,
w sprawie st. szer. rez. R. W. skazanego z art. 338 § 1 k.k. po rozpoznaniu w Izbie
Wojskowej na rozprawie w dniu 11 września 2014 r., kasacji, wniesionej przez
Zastępcę Prokuratora Generalnego Naczelnego Prokuratora Wojskowego na
niekorzyść skazanego od wyroku Wojskowego Sądu Garnizonowego w L. z dnia 27
stycznia 2014 r.
1. uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o
karze i sprawę przekazuje w tym zakresie Wojskowemu Sądowi
Garnizonowemu w L. do ponownego rozpoznania,
2. stwierdza, że wydatki poniesione przez sąd, związane z
rozpoznaniem kasacji ponosi Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 27 stycznia 2014 r., Wojskowy Sąd Garnizonowy w L. uznał
st. szer. rez. R. W. winnym tego, że: „w okresie od 28 do 30 sierpnia i od 30
września do 4 października 2013 r. w godzinach od 7.00
do 15.30
oraz od 31
sierpnia do 27 września 2013 r. w godzinach 7.00
do 22.00
samowolnie pozostawał
poza Jednostką Wojskową […] w H. oraz poza wyznaczonymi miejscami
przebywania - Ośrodkiem Szkolenia Poligonowego […]", tj. popełnienia
przestępstwa określonego w art. 338 § 1 k.k. i za to skazał go na karę 6 miesięcy
ograniczenia wolności, której wykonanie warunkowo zawiesił na okres próby
wynoszący rok.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 20 lutego 2014 r.
St. szer. R. W. na podstawie rozkazu personalnego nr 36 Dowódcy […] z
dnia 18 października 2013 r. został zwolniony z zawodowej służby wojskowej i
przeniesiony do rezerwy wskutek upływu czasu służby określonego w kontrakcie,
przy czym zwolnienie ze służby nastąpiło z dniem 6 listopada 2013 r.
Kasację od tego wyroku na niekorzyść skazanego w dniu 24 lipca 2014 r.
złożył Zastępca Prokuratora Generalnego Naczelny Prokurator Wojskowy
zarzucając temu orzeczeniu „rażące, a przy tym mające istotny wpływ na treść
orzeczenia naruszenie prawa materialnego, a to art. 34 § 2 pkt 2 k.k. i art. 35 § 1 i 2
k.k., polegające na orzeczeniu wobec skazanego st. szer. rez. R. W. kary
ograniczenia wolności bez obligatoryjnego nałożenia nań obowiązku wykonywania
nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne i określenia wymiaru tej pracy
w stosunku miesięcznym albo orzeczenia potrącenia od 10 do 25% wynagrodzenia
za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany przez sąd”.
W oparciu o to skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części
dotyczącej kary i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania
Wojskowemu Sądowi Garnizonowemu.
Na rozprawie przed Sądem Najwyższym prokurator Naczelnej Prokuratury
Wojskowej poparł złożoną kasację.
W tej sytuacji Sąd Najwyższy zważył co następuje.
3
Kasacja Zastępcy Prokuratora Generalnego Naczelnego Prokuratora
Wojskowego jest zasadna.
W chwili orzekania st. szer. R. W. był już osobą cywilną, co przy wymierzaniu
kary ograniczenia wolności obligowało sąd do stosowania wobec niego przepisów
rozdziału IV części ogólnej Kodeksu karnego
Przepisy te - art. 34 i art. 35 k.k. - przewidują dwie postacie wykonywania
kary ograniczenia wolności, które - poza rygorami określonymi w art. 34 § 2 pkt 1 i
pkt 3 k.k. - polegają albo na obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej
pracy na cele społeczne w wymiarze od 20 do 40 godzin w stosunku miesięcznym
(art. 34 § 2 pkt 2 k.p.k. i art. 35 § 1 k.k.), albo na potrąceniu od 10 do 25 procent
wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazany
przez sąd (art. 35 § 2 k.k.). Bez znaczenia przy tym jest fakt, że w przedmiotowej
sprawie wykonanie orzeczonej kary ograniczenia wolności zostało warunkowo
zawieszone. Nawet bowiem zastosowanie tego dobrodziejstwa nie zwalniało sądu
z obowiązku nałożenia na skazanego konkretnego sposobu wykonania tej kary (por.
wyrok Sądu Najwyższego z dnia 24 maja 2005 r., sygn. WK 10/05 - OSNwSK
2005/1/1046). Niewykonanie tego obowiązku spowodowało faktyczny brak
możności ewentualnego zarządzenia wykonania kary.
Przy ponownym rozpoznaniu Sąd pierwszej instancji powinien zdecydować
jaką postać przyjmie kara ograniczenia wolności wymierzona st. szer. R. W.
(wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne albo potrącenie
wynagrodzenia za pracę w stosunku miesięcznym na cel społeczny wskazywany
przez sąd oraz jej wymiar (art. 34 § 2 pkt 2 k.k., art. 35 § 1 i 2 k.k.).
Mając to na uwadze Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.