V CZ 26/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-12-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 26/14
POSTANOWIENIE
Dnia 3 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa M. Sp. z o.o. Sp. K. z siedzibą w W., K. M., R. M. i W. M.
przeciwko T. D. S.A. z siedzibą w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 października 2014 r.,
zażalenia powoda W. M. na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 31 stycznia 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z 31 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powoda W. M. od wyroku tego Sądu z 4 października 2013 r., bowiem
przyjął, że nie spełnia ona kryterium dopuszczalności zaskarżenia z uwagi na
wartość przedmiotu sporu wynoszącą 28.561 zł. Jako podstawę rozstrzygnięcia
Sąd Apelacyjny powołał art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie z 31 stycznia 2014 r. powód zarzucił,
że zostało ono wydane z naruszeniem art. 19 § 1 k.p.c., art. 25 i 26 k.p.c. oraz art.
73 § 2 k.p.c. w zw. z art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c. Powód wniósł
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z akt sprawy wynika, że została ona wszczęta na podstawie pozwu
o zasądzenie wynagrodzenia za korzystanie bez tytułu prawnego z nieruchomości,
której powodowie są współwłaścicielami. Z pozwem wystąpili: M. sp. z o.o. sp. k. w
W., która jako współwłaściciel konkretnych nieruchomości wykorzystywanych przez
pozwanego żądała zasądzenia na swoją rzecz kwoty 536.059 zł oraz małżonkowie
R. M. i K. M., którzy jako współwłaściciele łączni udziału we własności pewnych
nieruchomości wynoszącego 74/100 żądali zasądzenia na ich rzecz solidarnie
kwoty 81.289 zł, a nadto W. M., który jako współwłaściciel tych samych
nieruchomości w 26/100 części zażądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 28.561 zł.
Każdy z powodów dochodził w tej sprawie własnego roszczenia, przy czym łącznie
przysługiwało ono tylko R. M. i K. M. Skoro żądanie M. sp. z o.o. sp. k. w W.
dotyczyło innych nieruchomości niż żądania zgłoszone przez R. M. i K. M. oraz W.
M., to współuczestnictwo między tymi osobami miało charakter formalny. U
podstaw żądań zgłoszonych przez R. M. i K. M. oraz W. M. leżał stosunek
współwłasności nieruchomości. Wieź między tymi osobami była zatem
materialnoprawna, ale skoro każdy z tych powodów dochodził roszeń odpowiednich
do jego udziału we współwłasności, a czynności procesowych dokonywał na swoją
tylko rzecz i ze skutkiem tylko dla siebie, to więzi między nimi nie miały cech
współuczestnictwa jednolitego w rozumieniu art. 73 § 2 k.p.c. Powodów tych łączyła
3
więź charakterystyczna dla współuczestnictwa materialnego, u podstaw którego
leżał stosunek współwłasności, ale zwykłego (art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c.).
Trafnie powód przytoczył w uzasadnieniu zażalenia postanowienie Sądu
Najwyższego z 13 grudnia 2011 r., IV CSK 377/11, nie publ., w którym wyrażony
został pogląd, że na etapie postępowania kasacyjnego skutki procesowe
współuczestnictwa materialnego, które nie ma charakteru współuczestnictwa
jednolitego bądź koniecznego zbliżone są do współuczestnictwa formalnego.
Dlatego o dopuszczalności skargi kasacyjnej wniesionej przez pozwanego, którego
z innymi pozwanymi łączy taka więź decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia
właściwa dla dochodzonego przez niego roszczenia. Tak też jest w niniejszej
sprawie, gdyż powodowie R. M. i K. M. oraz W. M. dochodzą roszczeń
przysługujących im samodzielnie i nie jest to roszczenie o spełnienie świadczenia
niepodzielnego, a przeciwnie - roszczenie o świadczenie podzielne.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c., orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 października 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Iwona Koper
SSN Anna Owczarek
w sprawie z powództwa M. Sp. z o.o. Sp. K. z siedzibą w W., K. M., R. M. i W. M.
przeciwko T. D. S.A. z siedzibą w K.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 3 października 2014 r.,
zażalenia powoda W. M. na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 31 stycznia 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
2
Postanowieniem z 31 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną powoda W. M. od wyroku tego Sądu z 4 października 2013 r., bowiem
przyjął, że nie spełnia ona kryterium dopuszczalności zaskarżenia z uwagi na
wartość przedmiotu sporu wynoszącą 28.561 zł. Jako podstawę rozstrzygnięcia
Sąd Apelacyjny powołał art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c.
W zażaleniu na postanowienie z 31 stycznia 2014 r. powód zarzucił,
że zostało ono wydane z naruszeniem art. 19 § 1 k.p.c., art. 25 i 26 k.p.c. oraz art.
73 § 2 k.p.c. w zw. z art. 3986
§ 2 k.p.c. w zw. z art. 3982
§ 1 k.p.c. Powód wniósł
o uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Z akt sprawy wynika, że została ona wszczęta na podstawie pozwu
o zasądzenie wynagrodzenia za korzystanie bez tytułu prawnego z nieruchomości,
której powodowie są współwłaścicielami. Z pozwem wystąpili: M. sp. z o.o. sp. k. w
W., która jako współwłaściciel konkretnych nieruchomości wykorzystywanych przez
pozwanego żądała zasądzenia na swoją rzecz kwoty 536.059 zł oraz małżonkowie
R. M. i K. M., którzy jako współwłaściciele łączni udziału we własności pewnych
nieruchomości wynoszącego 74/100 żądali zasądzenia na ich rzecz solidarnie
kwoty 81.289 zł, a nadto W. M., który jako współwłaściciel tych samych
nieruchomości w 26/100 części zażądał zasądzenia na swoją rzecz kwoty 28.561 zł.
Każdy z powodów dochodził w tej sprawie własnego roszczenia, przy czym łącznie
przysługiwało ono tylko R. M. i K. M. Skoro żądanie M. sp. z o.o. sp. k. w W.
dotyczyło innych nieruchomości niż żądania zgłoszone przez R. M. i K. M. oraz W.
M., to współuczestnictwo między tymi osobami miało charakter formalny. U
podstaw żądań zgłoszonych przez R. M. i K. M. oraz W. M. leżał stosunek
współwłasności nieruchomości. Wieź między tymi osobami była zatem
materialnoprawna, ale skoro każdy z tych powodów dochodził roszeń odpowiednich
do jego udziału we współwłasności, a czynności procesowych dokonywał na swoją
tylko rzecz i ze skutkiem tylko dla siebie, to więzi między nimi nie miały cech
współuczestnictwa jednolitego w rozumieniu art. 73 § 2 k.p.c. Powodów tych łączyła
3
więź charakterystyczna dla współuczestnictwa materialnego, u podstaw którego
leżał stosunek współwłasności, ale zwykłego (art. 72 § 1 pkt 1 k.p.c.).
Trafnie powód przytoczył w uzasadnieniu zażalenia postanowienie Sądu
Najwyższego z 13 grudnia 2011 r., IV CSK 377/11, nie publ., w którym wyrażony
został pogląd, że na etapie postępowania kasacyjnego skutki procesowe
współuczestnictwa materialnego, które nie ma charakteru współuczestnictwa
jednolitego bądź koniecznego zbliżone są do współuczestnictwa formalnego.
Dlatego o dopuszczalności skargi kasacyjnej wniesionej przez pozwanego, którego
z innymi pozwanymi łączy taka więź decyduje wartość przedmiotu zaskarżenia
właściwa dla dochodzonego przez niego roszczenia. Tak też jest w niniejszej
sprawie, gdyż powodowie R. M. i K. M. oraz W. M. dochodzą roszczeń
przysługujących im samodzielnie i nie jest to roszczenie o spełnienie świadczenia
niepodzielnego, a przeciwnie - roszczenie o świadczenie podzielne.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3
k.p.c., orzeczono jak w sentencji.