Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CNP 25/14
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Iwona Koper
w sprawie skargi E. B. o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 lutego 2013 r., wydanego w sprawie
z powództwa D. B.
przeciwko E. B.
o stwierdzenie nieważności umowy,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 28 listopada 2014 r.,
odrzuca skargę.
2
UZASADNIENIE
Prawomocnym wyrokiem z dnia 6 lutego 2013 r. Sąd Okręgowy w W.
stwierdził nieważność aktu notarialnego sporządzonego przez notariusza T. Ż. w W.
w dniu 18 lipca 2008 r., na mocy którego umową darowizny M. B. przeniosła na E.
B. własność lokalu mieszkalnego nr 36 położonego w W. przy ul. W. nr 4 wraz ze
związanym z nim udziałem w częściach wspólnych budynku i innych urządzeń nie
służących do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali oraz w prawie
użytkowania wieczystego gruntu, na którym znajduje się budynek.
Apelacja pozwanej od tego wyroku, od której nie została uiszczona należna
opłata, została odrzucona postanowieniem Sądu Okręgowego z dnia 17 maja
2013 r.
W skardze o stwierdzenie niezgodności z prawem wyroku Sądu Okręgowego,
pozwana wniosła o stwierdzenie jego niezgodności z art. 189 k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 4241
§ 1 k.p.c., skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku przysługuje od wyroku sądu drugiej instancji, jeżeli przez
jego wydanie stronie została wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie tego
wyroku w drodze przysługujących stronie środków prawnych nie było i nie jest
możliwe. Przesłanką dopuszczalności skargi jest wykorzystanie przez skarżącego
przysługujących jej środków prawnych w celu uzyskania zmiany lub uchylenia
zaskarżonego skargą wyroku. Przepis art. 4241
§ 2 k.p.c. dopuszcza skargę
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sądu pierwszej
instancji jedynie w wyjątkowych wypadkach, jeżeli jednocześnie niezgodność
wyroku z prawem ma charakter kwalifikowany, wynikający z naruszenia
podstawowych zasad porządku prawnego lub konstytucyjnych wolności albo praw
człowieka i obywatela. „Wyjątkowy wypadek” w rozumieniu tego przepisu zachodzi
wówczas, gdy strona z przyczyn niezawinionych i usprawiedliwiających jej
zaniechanie nie mogła skorzystać ze zwykłych środków prawnych zaskarżenia
orzeczenia sądu pierwszej instancji (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia
27 listopada 2013 r., III CNP 27/13, nie publ.). Stosownie do art. 4245
§ 1 pkt 5
3
k.p.c. skarżący powinien wykazać w skardze, że występuje wyjątkowy wypadek
uzasadniający wniesienie skargi.
Okoliczność ta nie został wykazana przez skarżącą, która poprzestała
jedynie na stwierdzeniu o zaistnieniu nadzwyczajnego, lecz bliżej
niesprecyzowanego, splotu okoliczności związanego m. innymi z różnymi
interpretacjami relacji przepisów art. 112 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych i art. 130 § 1 k.p.c., w wyniku którego
należna opłata od apelacji nie została uiszczona w terminie, co doprowadziło do jej
odrzucenia. Przytoczona, argumentacja nie daje podstaw do uznania, że skarżąca
z przyczyn niezawinionych i dających się usprawiedliwić nie mogła skorzystać
z przysługujących jej zwykłych środków prawnych w celu uzyskania uchylenia lub
zmiany obecnie zaskarżonego wyroku.
Z tych względów, niedopuszczalna skarga o stwierdzenie jego niezgodności
z prawem podlegała odrzuceniu stosownie do art. 4248
§ 1 k.p.c.

I CNP 25/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia