I CZ 86/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:05-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CKN 404/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 86/14
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa Stowarzyszenia "Niepełnosprawni dla Środowiska E." w W.
przeciwko Państwowemu Funduszowi Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 listopada 2014 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 26
czerwca 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 26 czerwca 2014 r. odrzucił skargę
kasacyjną powoda Stowarzyszenia „Niepełnosprawni dla Środowiska E.” w W. od
wyroku tego Sądu z 9 października 2013 r., bowiem uznał, że skarga nie spełnia
wymagań konstrukcyjnych przewidzianych dla tego środka zaskarżenia w art. 3984
§ 1 k.p.c., to jest nie zawiera prawidłowo zredagowanego wniosku zaskarżenia.
W zażaleniu na to postanowienie powód wnosił o uchylenie postanowienia
z 26 czerwca 2014 r. w całości i nadanie biegu skardze kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, o wysokim
stopniu sformalizowania. Przewidziany w art. 871
k.p.c. przymus adwokacko-
radcowski wymagany przy wnoszeniu skargi kasacyjnej ma zapewnić należyte jej
sformułowanie, by spełniała wymagania konstrukcyjne przewidziane w art. 3984
§ 1
k.p.c., na które składa się także obowiązek podania, czy orzeczenie sądu drugiej
instancji zostało zaskarżone w całości, czy w części (art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Odrębnym elementem skargi są natomiast jej podstawy (art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.),
o których mowa w art. 3983
§ 1 k.p.c., w tym naruszenie prawa materialnego przez
jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Oznaczenie orzeczenia sądu drugiej instancji polega na wskazaniu sądu,
który wydał zaskarżone orzeczenie, jego sygnatury, daty wydania, nazwisk stron
postępowania i przedmiotu sprawy. Z kolei oznaczenie zakresu zaskarżenia
następuje poprzez podanie czy orzeczenie zaskarżone jest w części, czy też
w całości. Wskazanie zakresu zaskarżenia jest niezbędne do określenia granic
rozpoznania kasacyjnego. Z tego powodu, jak też z uwagi na charakter
postępowania kasacyjnego i stopień jego sformalizowania, nie jest dopuszczalna
wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z 16 października 1997 r., II CKN 404/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 59).
Skarżący musi zatem wyraźnie i jasno wskazać, czy zaskarża cały wyrok, czy tylko
jego część oraz - odpowiednio do zakresu zaskarżenia i w zgodności z nim -
sformułować wniosek o uchylenie lub uchylenie i zmianę całości lub określonej
ściśle części zaskarżonego orzeczenia.
3
Ustawodawca nie określił, w którym konkretnie miejscu skargi kasacyjnej
należy określić granice i wnioski zaskarżenia. Powód w niniejszej sprawie
niewątpliwie na wstępie pisma określił wartość przedmiotu zaskarżenia (s. 1 skargi
kasacyjnej) i podał, że wynosi ona 267.750,56 zł. To stwierdzenie jest informacją
o granicach zaskarżenia wyroku wydanego w sprawie o zapłatę. Niezależnie
jednak od powyższego, na stronie 1 skargi powód stwierdził, że zaskarża wyrok
Sądu Apelacyjnego z 9 października 2013 r. w tej części, w której oddalono
apelację powoda w całości, precyzując dodatkowo, iż zaskarżenie dotyczy pkt 1
wyroku - oddalenia w całości apelacji powoda złożonej w zakresie pkt 2 wyroku
Sądu Okręgowego w W. z 29 czerwca 2012 r. oraz konsekwentnie - pkt 2 w
zakresie nieuwzględnienia kosztów postępowania od pozwanego na rzecz powoda.
Granice zaskarżenia orzeczenia zostały zatem przez powoda określone wyraźnie.
Sformułowany przez powoda wniosek zaskarżenia (s. 4 i s. 16 skargi
kasacyjnej) zmierza do uzyskania uchylenia wyroku Sądu Apelacyjnego
w zaskarżonej części lub jego uchylenia w tych granicach i orzeczenia co do istoty
sprawy. Wnioskiem tym Sąd Najwyższy przy orzekaniu nie jest związany
(odmiennie niż wyznaczonymi przez skarżącego granicami zaskarżenia), a jego
brzmienie - oceniane w powiązaniu z granicami zaskarżenia - jest dostateczne dla
rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy.
Nie miał zatem racji Sąd Apelacyjny, o ile zarzucił powodowi, że wniesiona
przez niego skarga kasacyjna jest dotknięta brakami konstrukcyjnymi, które
uniemożliwiłyby jej rozpoznanie, o ile zostałaby przyjęta do rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marta Romańska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Bogumiła Ustjanicz
w sprawie z powództwa Stowarzyszenia "Niepełnosprawni dla Środowiska E." w W.
przeciwko Państwowemu Funduszowi Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
w W.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 28 listopada 2014 r.,
zażalenia strony powodowej na postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 26
czerwca 2014 r.,
uchyla zaskarżone postanowienie.
2
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny postanowieniem z 26 czerwca 2014 r. odrzucił skargę
kasacyjną powoda Stowarzyszenia „Niepełnosprawni dla Środowiska E.” w W. od
wyroku tego Sądu z 9 października 2013 r., bowiem uznał, że skarga nie spełnia
wymagań konstrukcyjnych przewidzianych dla tego środka zaskarżenia w art. 3984
§ 1 k.p.c., to jest nie zawiera prawidłowo zredagowanego wniosku zaskarżenia.
W zażaleniu na to postanowienie powód wnosił o uchylenie postanowienia
z 26 czerwca 2014 r. w całości i nadanie biegu skardze kasacyjnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, o wysokim
stopniu sformalizowania. Przewidziany w art. 871
k.p.c. przymus adwokacko-
radcowski wymagany przy wnoszeniu skargi kasacyjnej ma zapewnić należyte jej
sformułowanie, by spełniała wymagania konstrukcyjne przewidziane w art. 3984
§ 1
k.p.c., na które składa się także obowiązek podania, czy orzeczenie sądu drugiej
instancji zostało zaskarżone w całości, czy w części (art. 3984
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Odrębnym elementem skargi są natomiast jej podstawy (art. 3984
§ 1 pkt 2 k.p.c.),
o których mowa w art. 3983
§ 1 k.p.c., w tym naruszenie prawa materialnego przez
jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (art. 3983
§ 1 pkt 1 k.p.c.).
Oznaczenie orzeczenia sądu drugiej instancji polega na wskazaniu sądu,
który wydał zaskarżone orzeczenie, jego sygnatury, daty wydania, nazwisk stron
postępowania i przedmiotu sprawy. Z kolei oznaczenie zakresu zaskarżenia
następuje poprzez podanie czy orzeczenie zaskarżone jest w części, czy też
w całości. Wskazanie zakresu zaskarżenia jest niezbędne do określenia granic
rozpoznania kasacyjnego. Z tego powodu, jak też z uwagi na charakter
postępowania kasacyjnego i stopień jego sformalizowania, nie jest dopuszczalna
wykładnia zakresu zaskarżenia i jego kierunków (por. postanowienie Sądu
Najwyższego z 16 października 1997 r., II CKN 404/97, OSNC 1998, nr 4, poz. 59).
Skarżący musi zatem wyraźnie i jasno wskazać, czy zaskarża cały wyrok, czy tylko
jego część oraz - odpowiednio do zakresu zaskarżenia i w zgodności z nim -
sformułować wniosek o uchylenie lub uchylenie i zmianę całości lub określonej
ściśle części zaskarżonego orzeczenia.
3
Ustawodawca nie określił, w którym konkretnie miejscu skargi kasacyjnej
należy określić granice i wnioski zaskarżenia. Powód w niniejszej sprawie
niewątpliwie na wstępie pisma określił wartość przedmiotu zaskarżenia (s. 1 skargi
kasacyjnej) i podał, że wynosi ona 267.750,56 zł. To stwierdzenie jest informacją
o granicach zaskarżenia wyroku wydanego w sprawie o zapłatę. Niezależnie
jednak od powyższego, na stronie 1 skargi powód stwierdził, że zaskarża wyrok
Sądu Apelacyjnego z 9 października 2013 r. w tej części, w której oddalono
apelację powoda w całości, precyzując dodatkowo, iż zaskarżenie dotyczy pkt 1
wyroku - oddalenia w całości apelacji powoda złożonej w zakresie pkt 2 wyroku
Sądu Okręgowego w W. z 29 czerwca 2012 r. oraz konsekwentnie - pkt 2 w
zakresie nieuwzględnienia kosztów postępowania od pozwanego na rzecz powoda.
Granice zaskarżenia orzeczenia zostały zatem przez powoda określone wyraźnie.
Sformułowany przez powoda wniosek zaskarżenia (s. 4 i s. 16 skargi
kasacyjnej) zmierza do uzyskania uchylenia wyroku Sądu Apelacyjnego
w zaskarżonej części lub jego uchylenia w tych granicach i orzeczenia co do istoty
sprawy. Wnioskiem tym Sąd Najwyższy przy orzekaniu nie jest związany
(odmiennie niż wyznaczonymi przez skarżącego granicami zaskarżenia), a jego
brzmienie - oceniane w powiązaniu z granicami zaskarżenia - jest dostateczne dla
rozpoznania sprawy przez Sąd Najwyższy.
Nie miał zatem racji Sąd Apelacyjny, o ile zarzucił powodowi, że wniesiona
przez niego skarga kasacyjna jest dotknięta brakami konstrukcyjnymi, które
uniemożliwiłyby jej rozpoznanie, o ile zostałaby przyjęta do rozpoznania.
Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c.,
Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji.