Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 315/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 listopada 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Dołhy (przewodniczący)
SSN Michał Laskowski
SSN Jarosław Matras (sprawozdawca)
Protokolant Katarzyna Wełpa
w sprawie M. K.
skazanego z art. 286 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 25 listopada 2014 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego
w G.
z dnia 21 listopada 2013 r.
uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.
w zw. z art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 458 k.p.k. oraz w zw. z art.
518 k.p.k. postępowania karne co do zarzucanego oskarżonemu
czynu, dotyczącego wyłudzenia w dnia 12 lutego 2009 r. w G.
kredytu w kwocie 2 231,40 zł z L./…/ Bank, umarza, a kosztami
procesu obciąża Skarb Państwa.
2
UZASADNIENIE
M. K. został oskarżony o to, że: w dniu 12 lutego 2009 roku w G. w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, wprowadził w błąd osobę upoważnioną do
działania w imieniu L./…/ Banku S.A. co do swojego zatrudnienia na podstawie
umowy o pracę na czas nieokreślony w S. w G. z wynagrodzeniem 2.271,76 zł i
doprowadził L./…/ Bank (obecnie C./…/ A./…/ S.A.) do niekorzystnego
rozporządzenia mieniem w postaci kredytu na zakup towaru w kwocie 2.231,40 zł, tj.
o czyn z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.
Sąd Rejonowy w G. wyrokiem z dnia 21 listopada 2013 r., uwzględnił
złożony w trybie art. 387 § 1 k.p.k. wniosek oskarżonego o skazanie go bez
rozprawy i na podstawie art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył mu karę
7 miesięcy pozbawienia wolności, a w oparciu o przepis art. 46 § 1 k.k. zobowiązał
go do naprawienia szkody na rzecz pokrzywdzonego w kwocie 2231,40 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się w z dniem 29 listopada 2013 r. (k. 689 akt
sprawy).
Kasację od tego wyroku na korzyść skazanego wniósł Prokurator Generalny.
Zaskarżając wyrok w całości zarzucił mu: rażące i mające istotny wpływ na treść
wyroku naruszenie przepisów prawa karnego procesowego, a mianowicie art. 387 §
2 k.p.k. i art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., polegające na uwzględnieniu wniosku oskarżonego
o dobrowolne poddanie się karze i wydaniu wyroku skazującego bez
przeprowadzenia postępowania dowodowego, co doprowadziło do przypisania M. K.
czynu z art. 286 § 1 k.k. w zb. z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i
wymierzenia zaproponowanej kary, za który to czyn oskarżony został już
prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w G. z dnia 8 marca 2012 r., co
stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.
Podnosząc ten zarzut, skarżący wniósł o uchylenie wyroku w zaskarżonej
części i umorzenie postepowania na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, co skutkuje jej uwzględnieniem w trybie
określonym w art. 535 § 5 k.p.k. Z akt sprawy Sądu Rejonowego wynika, że
wyrokiem z dnia 8 marca 2012 r. uwzględniono wniosek prokuratora złożony w
trybie art. 335 k.p.k. i oskarżonego M. K. skazano za ten sam czyn – co w sprawie
VII K …/13 tego Sądu – na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności, przy czym
3
wykonanie tej kary warunkowo zawieszono na okres 5 lat próby, a nadto oddano go
pod dozór kuratora i nałożono w trybie art. 46 § 1 k.k. obowiązek naprawienia w
całości szkody; wyrok ten uprawomocnił się z dniem 16 marca 2012 r. (k. 83 akt
sprawy II K …/12). Na skutek wyłączenia materiałów z akt sprawy 2 Ds. …/11
Prokuratury Rejonowej w G. (k. 58 - w której to właśnie sprawie skierowano akt
oskarżenia wobec M. K. z wnioskiem w trybie art. 335 k.p.k.) w zakresie
koniecznym dla prowadzenia sprawy w odniesieniu do podrobienia zaświadczenia
przez S. P., do akt sprawy 1 Ds. …/12 Prokuratury Rejonowej dołączono te
wyłączone uprzednio materiały (k. od 383), w tym odpisy postanowienia o
przedstawienia M. K. zarzutu popełnienia czynu w dniu 12 lutego 2009 r., a także
jego przesłuchanie jako podejrzanego (k. 416 - 418), by następnie w czerwcu 2013
r. co do tego czynu skierować akt oskarżenia o to samo przestępstwo (k. 567-573),
które zostało już prawomocnie osądzone w sprawie II K …/12. Jest więc oczywiste,
że akceptując wniosek oskarżonego złożony w trybie art. 387 § 1 k.p.k. sąd meriti
dopuścił się rażącego naruszenia przepisu art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., albowiem
rozstrzygnął wyrokiem co do czynu, który został już uprzednio prawomocnie
osądzony. Uchybienie to zostałoby uchwycone, gdyby do akt sprawy dołączano
odpisy wydanych wobec oskarżonego prawomocnych wyroków lub gdyby sąd
dokładnie przeanalizował akta sprawy i dostrzegł, iż wyłączone materiały
przekazano w zupełnie innym zakresie (co do czynu S. P., a nie M. K.), zaś z
postanowienia o wyłączeniu wyraźnie wynikało, iż postępowanie karne wobec M. K.
toczy się w innej sprawie (k. 386). Takiej wnikliwej analizy zabrakło tak
prokuratorowi, jak i orzekającemu w sprawie sądowi, co w konsekwencji
doprowadziło do ponownego wydania wyroku co do M. K.
Z tych powodów konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i
umorzenie postępowania w odniesieniu do tego czynu, z uwagi na zaistnienie
przeszkody procesowej określanej jako powaga rzeczy osądzonej (rei iudicatae).
Orzeczenie o kosztach procesu uzasadnione jest treścią art. 632 pkt 2 k.p.k.