Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 105/14
POSTANOWIENIE
Dnia 14 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
SSN Hubert Wrzeszcz
w sprawie z powództwa J. B.
przeciwko Bankowi S.A. w W.
o uchylenie uchwały,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 14 stycznia 2015 r.,
zażalenia powoda
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 lipca 2014 r.,
oddala zażalenie; zasądza od powoda na rzecz pozwanego
Banku kwotę 120 (sto dwadzieścia) zł tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Postanowieniem z 16 lipca 2014 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę kasacyjną
powoda od wyroku tego Sądu z 4 grudnia 2013 r. jako niedopuszczalną ze względu
na fakt, że wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekraczała 50.000 zł (art. 3982
§
1 k.p.c.).
W zażaleniu na to postanowienie, powód wniósł o jego uchylenie,
argumentując, że Sąd nieprawidłowo ustalił wartość przedmiotu zaskarżenia,
a w konsekwencji niezasadnie odrzucił skargę kasacyjną.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie powoda nie zasługuje na uwzględnienie.
Według utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego w postępowaniu
kasacyjnym odpowiednie stosowanie - dla oznaczenia wartości przedmiotu
zaskarżenia – przepisów art. 19-23 k.p.c., nie może uzasadniać ponownego
ustalania tej wartości (por. orzeczenia Sądu Najwyższego: z 17 lipca 1997 r.,
III CKN 135/97, niepubl., z 14 listopada 1997 r., III CZ 82/97, niepubl.,
z 19 czerwca 1997 r., III CZ 25/97, OSNC 1997, nr 10, poz. 162 oraz
postanowienie z 17 grudnia 2003 r., IV CZ 153/03, niepubl.). Nie można bowiem
odesłania do odpowiedniego zastosowania do oznaczenia wartości przedmiotu
zaskarżenia, zarówno w apelacji, jak i w skardze kasacyjnej „przepisów o wartości
przedmiotu sporu" rozumieć jako uprawnienia - na użytek skargi kasacyjnej - do
ponownego oznaczania wartości przedmiotu zaskarżenia według reguł
przewidzianych w art. 19 i nast. k.p.c., w sposób prowadzący do zmiany ustalonej
już i utrwalonej wartości przedmiotu sporu (zob. postanowienie Sądu Najwyższego
z 17 grudnia 2003 r., IV CZ 153/03, niepubl.). Tożsamość zakresu rozstrzygnięcia
kwestionowanego w apelacji i w skardze kasacyjnej wyłącza dopuszczalność
oznaczenia w skardze kasacyjnej „wartości przedmiotu zaskarżenia” w kwocie innej
niż poprzednio w apelacji. Wartość przedmiotu zaskarżenia, którego dotyczy skarga
kasacyjna, obejmuje tylko te roszczenia strony wnoszącej skargę kasacyjną, które
zostały objęte oddaleniem apelacji przez sąd drugiej instancji i których dlatego
dochodzi w postępowaniu kasacyjnym. Jeśli skarga kasacyjna nie obejmuje całości
3
roszczeń dochodzonych przed sądem drugiej instancji, to wartość przedmiotu
zaskarżenia jest niższa od wartości przedmiotu sporu. Jedynie w sytuacji, gdy
strona wadliwie wskaże wartość przedmiotu zaskarżenia (tj. nie tylko w zakresie
roszczeń nieuwzględnionych w postępowaniu apelacyjnym), wskazanie nie jest
wiążące dla oceny dopuszczalności skargi i podlega sprawdzeniu, zarówno przez
sąd drugiej instancji, jak i przez Sąd Najwyższy.
W rozpoznawanej sprawie powód skarży wyrok Sądu drugiej instancji
w całości. Z dokumentacji aktowej sprawy wynika zarazem, że zarówno wartość
przedmiotu zaskarżenia apelacyjnego, jak i wartość przedmiotu sporu w sprawie
zamykały się kwotą 640 złotych. Wartość przedmiotu sporu nie została sprawdzona
z urzędu przez Sąd pierwszej instancji (art. 25 § 1 k.p.c.), pozwany zaś przed
wdaniem się w spór nie zgłosił stosownego w tym względzie zarzutu (art. 25 § 2
k.p.c.). Oznacza to, że w sprawie doszło do utrwalenia wartości przedmiotu sporu
i tym samym brak podstaw do odmiennego określenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w skardze kasacyjnej.
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy orzekł, jak w sentencji (art. 39814
w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c.).
O kosztach postępowania zażaleniowego Sąd Najwyższy orzekł na
podstawie art. 98 § 1 w zw. z art. 3941
§ 3 w zw. z art. 391 § 1 k.p.c.

I CZ 105/14

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia