Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I UK 177/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 13 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Wrębiakowska-Marzec (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Maciej Pacuda
SSN Krzysztof Staryk
w sprawie z odwołania E. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o ubezpieczenie społeczne na podstawie polskiego ustawodawstwa,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 13 stycznia 2015 r.,
skargi kasacyjnej ubezpieczonej od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 16 stycznia 2014 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej okresu od
dnia 1 maja 2010 r. do dnia 30 listopada 2012 r. i w tym zakresie
przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi
Apelacyjnemu, pozostawiając mu rozstrzygnięcie o kosztach
postępowania kasacyjnego,
2) oddala skargę kasacyjną w pozostałej części.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy w K. oddalił odwołanie
E. K. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z dnia 5 lipca 2012 r.
stwierdzającej, że od dnia 1 sierpnia 2009 r. w stosunku do wnioskodawczyni ma
zastosowanie polskie ustawodawstwo w zakresie ubezpieczeń społecznych.
Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia. Pismem z dnia
22 grudnia 2011 r. litewska instytucja ubezpieczeniowa VSDFV (Valstybinio
Socialinio Draudimo Fondo Valdybos) poinformowała Zakład Ubezpieczeń
Społecznych o odmowie wydania zaświadczeń na formularzach E-101 LT osobom,
które w okresie od 3 czerwca 2009 r. do 28 kwietnia 2010 r. zawarły umowę o
pracę z zarejestrowanym na terenie Republiki Litewskiej przedsiębiorstwem U. „S.”
i jednocześnie prowadziły działalność gospodarczą na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej. Wnioskodawczyni została wymieniona w załączniku do decyzji VSDFV
Valstybinio Socialinio Draudimo Fondo Valdybos Uzisienio Ismoku Tamybos
Direktorius (dyrektora Biura Wypłat Świadczeń Zagranicznych Zarządu
Państwowego Funduszu Ubezpieczeń Społecznych) z dnia 22 lipca 2011 r., nr
SPRE-960 ze wskazaniem okresu, na jaki odmówiono wydania zaświadczenia na
formularzu E-101 LT, tj. od 1 sierpnia 2009 r. do 30 listopada 2012 r. W decyzji tej
stwierdzono, że ustalając, czy osoby, które zawarły umowę z zarejestrowanym w
Republice Litewskiej przedsiębiorstwem U. „S.” faktycznie pracowały/pracują na
terytorium Republiki Litewskiej, kierowano się przygotowanym przez Państwową
Inspekcję Pracy Republiki Litewskiej pismem z informacją o przeprowadzonej w
dniu 3 czerwca 2010 r. kontroli, zgodnie z którą przedsiębiorstwo to nie wykonuje
żadnej działalności na Litwie, a zatrudnieni w nim do wykonywania pracy na
stanowisku agentów reklamy obywatele Rzeczypospolitej Polskiej faktycznie nigdy
na terytorium Republiki Litewskiej nie pracowali. Ponadto ustalając, czy firma U.
„S.” wykonywała działalność finansową na Litwie, litewska instytucja
ubezpieczeniowa wzięła pod uwagę przedstawioną jej umowę o udzieleniu usług
marketingu, reklamy i akcji reklamowych, podpisaną z zarejestrowanym w Polsce
przedsiębiorstwem W., którego dyrektor jest również zatrudniony w
przedsiębiorstwie U. „S.” Innych danych o działalności w Republice Litewskiej firma
U. „S.” nie przedstawiła. Dyrektor Wydziału Świadczeń Zagranicznych Zarządu
3
Funduszu Państwowego Ubezpieczenia Społecznego Republiki Litewskiej wydał
decyzję w sprawie unieważnienia zaświadczeń na druku E-101 wydanych
pracownikom U. „S.” za okres od 3 czerwca 2009 r. do 30 listopada 2012 r. Pismem
litewskiej instytucji Vilniaus Teritorine Ligoniu Kasa z dnia 15 czerwca 2012 r. nr 39-
3978 i informacją zawartą na załączonym formularzu E-001 z dnia 8 czerwca 2012
r., Zakład Ubezpieczeń Społecznych został powiadomiony o fakcie anulowania
poświadczonego dla wnioskodawczyni formularza E-104 LT na okres od 1 sierpnia
2009 r. do 31 grudnia 2011 r. Litewska instytucja ubezpieczeniowa wskazała, iż
formularz E-104 LT z dnia 28 grudnia 2011 r. został wydany błędnie, gdyż
wnioskodawczyni nie była uprawniona do świadczeń rzeczowych na terytorium
Litwy.
Dalej ustalono, że wnioskodawczyni dowiedziała się od przedstawiciela U.
„S.”, że kontrolę w biurze firmy przeprowadzono, gdy było ono zamknięte i na tej
podstawie osoby kontrolujące stwierdziły, iż firma nie prowadzi działalności na
terenie Litwy. Praca w U. „S.” jest pracą terenową, polegającą na roznoszeniu
druków reklamowych i dlatego pracownicy nie musieli przebywać w biurze.
Wnioskodawczyni nie posiada informacji na temat formularzy E-101 i E-001, wie
tylko, że powinna być powiadomiona przez litewską instytucję ubezpieczeniową o
wszelkich zmianach dotyczących tych formularzy. Z tytułu zatrudnienia w firmie U.
„S.” wnioskodawczyni otrzymywała przez cały czas wynagrodzenie, podpisywała
listy płac, faktycznie świadczyła pracę na rzecz tego pracodawcy, jeżdżąc w tym
celu 2-3 razy w tygodniu. Pośrednik firmy (przedstawiciel na Polskę) poinformował
wnioskodawczynię, że jest zarejestrowana na Litwie jako pracownik U. „S.”,
jednakże nie posiada ona wiadomości, czy była zarejestrowana w VSDFV, jak
wygląda jej sytuacja w związku z ubezpieczeniem z tytułu tej pracy, jakie działania
były podejmowane przez VSDFV, czy został ponownie wydany przez organ litewski
odpowiedni druk E-101 potwierdzający jej ubezpieczenie na terenie Litwy z tytułu
stosunku pracy łączącego ją z U. „S.” Przed organem litewskim toczy się
postępowanie wyjaśniające.
W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Okręgowy uznał, że
wnioskodawczyni spełniła warunki z art. 13 ust. 2 Rozporządzenia Rady EWG Nr
1408/71 w związku z prowadzeniem na terytorium Polski działalności gospodarczej,
4
co uzasadnia podleganie polskiemu prawu w zakresie ubezpieczeń społecznych.
Sąd wskazał, że instytucje ubezpieczenia społecznego wyznaczone przez władze
danego państwa członkowskiego wydają stosowne dokumenty potwierdzające
podleganie ubezpieczeniu danego państwa i komunikują się między sobą za
pomocą obowiązujących formularzy, w tym przypadku za pomocą formularza E-
101. Obowiązki w tym zakresie wynikają z przepisów rozporządzenia Rady EWG nr
1408/71 z dnia 16 czerwca 1971 r. w sprawie systemów zabezpieczenia
społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na
własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie,
przepisów rozporządzenia wykonawczego nr 574/72 z 21 marca 1972 r.
ustalającego sposób stosowania rozporządzenia nr 1408/71 oraz przepisów
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29
kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
(Dz.Urz. UE nr L 166/1 z dnia 30 kwietnia 2004 r. ze zm.) i rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r.
dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004. Zgodnie z ogólną
zasadą wyrażoną w art. 13 ust. 1 rozporządzenia Rady EWG Nr 1408/71, osoby,
do których stosuje się to rozporządzenie, podlegają ustawodawstwu tylko jednego
państwa członkowskiego. Poświadczenie lub odmowa poświadczenia przez
litewską instytucję ubezpieczeniową dla pracownika delegowanego formularza E-
101 rodzi w świetle prawa wspólnotowego poważne konsekwencje, gdyż rozstrzyga
o podleganiu lub niepodleganiu litewskiemu ustawodawstwu zabezpieczenia
społecznego. Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą Europejskiego Trybunału
Sprawiedliwości, formularze E-101 są wiążące dla instytucji ubezpieczenia
społecznego i sądów pozostałych państw członkowskich, a decyzję o ich wycofaniu
lub stwierdzeniu nieważności może podjąć wyłącznie ta instytucja państwa
członkowskiego, która taki formularz poświadczyła. Decyzja taka jest również
wiążąca dla wymienionych instytucji i sądów. W takim przypadku instytucja
ubezpieczeniowa wypowiada się władczo co do objęcia lub nieobjęcia pracownika
delegowanego ubezpieczeniem społecznym danego państwa członkowskiego
(w tym przypadku ustawodawstwem państwa litewskiego). Konsekwencją takiej
5
właśnie decyzji było objęcie wnioskodawczyni ubezpieczeniem społecznym według
polskiego ustawodawstwa.
Sąd Okręgowy dalej wywiódł, że zgodnie z systemem orzekania w sprawach
z zakresu ubezpieczeń społecznych, w postępowaniu wywołanym odwołaniem do
sądu ubezpieczeń społecznych sąd ten rozstrzyga o prawidłowości zaskarżonej
decyzji badając stan faktyczny i prawny na datę jej wydania, a dopiero zmiana
stanowiska przez litewską instytucję ubezpieczeniową w przedmiocie podlegania
lub niepodlegania przez wnioskodawczynię litewskiemu systemowi ubezpieczenia
społecznego może prowadzić do wydania decyzji o innej treści niż decyzja
zaskarżona.
Wyrokiem z dnia 16 stycznia 2014 r. Sąd Apelacyjny oddalił apelację
wnioskodawczyni od powyższego wyroku, podzielając ustalenia i ocenę prawną
Sądu pierwszej instancji.
W szczególności Sąd odwoławczy podzielił stanowisko Sądu Okręgowego
co do tego, że materiał dowodowy sprawy pozwala na przyjęcie, iż w dacie wydania
zaskarżonej decyzji wnioskodawczyni podlegała polskiemu ustawodawstwu w
zakresie ubezpieczeń społecznych. Niewątpliwie bowiem stosowna litewska
instytucja ubezpieczeniowa wydała w dniu 22 lipca 2011 r. decyzję o odmowie
wydania zaświadczenia E-101 dla osób, które zawarły umowy o pracę z
zarejestrowanym w Republice Litewskiej przedsiębiorstwem U. „S.” w okresie od 3
czerwca 2009 r. do 28 kwietnia 2010 r. i jednocześnie wykonywały samodzielną
działalność na własny rachunek w Rzeczypospolitej Polskiej. Firma ta nie
prowadziła bowiem żadnej działalności na terenie Litwy, a osoby zatrudnione w niej
w charakterze agentów reklamy faktycznie nigdy na terenie Litwy nie pracowały.
Wnioskodawczyni została wymieniona w załączniku do tej decyzji, gdzie wskazano
również okres, na jaki odmówiono wydania zaświadczenia E-101, tj. od 1 sierpnia
2009 r. do 30 listopada 2012 r. Podstawą prawną decyzji litewskiej instytucji
ubezpieczeniowej były przepisy rozporządzenia Rady EWG nr 1408/71 z dnia 14
czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do
pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do
członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie. Z art. 13 tego
rozporządzenia wynika, że osoby migrujące w celach zarobkowych po terytorium
6
Unii Europejskiej, w zakresie ubezpieczenia społecznego podlegają
ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego, a czynnikiem decydującym
o tym, któremu ustawodawstwu ma podlegać taka osoba, jest miejsce
wykonywania pracy (zasada prawa miejsca wykonywania pracy - lex loci laboris,
art. 13 ust. 2 rozporządzenia). Rozporządzenie nr 1408/71 wskazuje też
ustawodawstwo właściwe w przypadku zbiegu pracy najemnej na terytorium
jednego państwa członkowskiego z działalnością na własny rachunek prowadzoną
na terytorium innego państwa członkowskiego, stanowiąc w art. 14c, że w takiej
sytuacji podlega się ustawodawstwu tego państwa członkowskiego, na którego
terytorium jest wykonywana praca najemna.
W ocenie Sądu drugiej instancji, wskazana decyzja litewskiej instytucji
ubezpieczeniowej ma zasadnicze znaczenie w sprawie, a wynikające z niej skutki
prawne były brane pod uwagę przez organ rentowy przy wydawaniu zaskarżonej
decyzji z dnia 5 lipca 2012 r., gdyż był on związany decyzją litewskiej instytucji
ubezpieczeniowej, która dotychczas nie została uchylona lub zmieniona. Co
prawda Zakład Ubezpieczeń Społecznych tymczasowo ustalił ustawodawstwo
litewskie jako właściwe dla wnioskodawczyni za okres od 1 grudnia 2012 r., a
litewska instytucja ubezpieczeniowa poświadczyła formularz A1 (wprowadzony w
miejsce formularza E-101) za okres od 1 grudnia 2012 r. do 31 grudnia 2014 r.,
jednak nie ma to znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, której przedmiotem jest
wcześniejszy okres od 1 sierpnia 2009 r. Nie mają również wpływu na wynik sprawy
decyzje litewskiego organu ubezpieczeń z dnia 21 czerwca 2013 r. nr SPRE 1327
oraz z dnia 21 czerwca 2013 r. nr SPRE 1328, gdyż pierwsza z nich odmawia
wydania formularza E-101 za okres od 1 sierpnia 2009 r. do 30 kwietnia 2010 r. z
uwagi na to, że w tym czasie wnioskodawczyni nie pracowała na terenie Litwy, zaś
druga odmawia wystawienia świadectwa A1 za okres od 1 maja 2010 r. do 30
listopada 2012 r. ze wskazaniem, że za ten okres kwestia podlegania prawu
ubezpieczeń społecznych wymaga oceny według przepisów rozporządzenia nr
883/2004. Właśnie kierując się treścią tych przepisów litewska instytucja
ubezpieczeniowa odmówiła wydania formularza A1. Sąd odwoławczy wskazał, że
nowe okoliczności zaistniałe po wydaniu zaskarżonej decyzji, w szczególności
zmiana przez litewską instytucję ubezpieczeniową stanowiska co do podlegania
7
przez wnioskodawczynię litewskiemu systemowi ubezpieczeń społecznych od dnia
1 sierpnia 2009 r., mogą natomiast stanowić podstawę do wystąpienia przez nią z
nowym żądaniem.
W skardze kasacyjnej wnioskodawczyni zarzuciła naruszenie: 1) art. 16 ust.
1, 2, 3 i 4 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z
dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr
883/2004 w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, przez po
pierwsze - utrzymanie w mocy decyzji organu rentowego, mimo że została ona
wydana bez zastosowania przewidzianej tym przepisem procedury ustalenia
właściwego dla skarżącej ustawodawstwa w zakresie zabezpieczenia społecznego
co do okresu od 1 maja 2010 r. do 30 listopada 2012 r., chociaż na podstawie
obowiązujących w dacie wydawania zaskarżonej decyzji przepisów prawa organem
wyłącznie właściwym do określenia ustawodawstwa był organ miejsca
zamieszkania zainteresowanego oraz po drugie - uznanie, że polski organ rentowy
jest związany decyzją właściwego organu innego państwa członkowskiego wydaną
z naruszeniem obowiązujących w dacie jej wydawania przepisów dotyczących
właściwości organów do ustalenia właściwego ustawodawstwa z zakresu
ubezpieczeń społecznych; 2) art. 13 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu
Europejskiego i Rady (WE) numer 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego, przez jego niezastosowanie i
ustalenie wbrew dyspozycji tego przepisu, że skarżąca podlega polskiemu
ustawodawstwu w zakresie zabezpieczenia społecznego, mimo że ze względu na
fakt, iż w okresie objętym zaskarżoną decyzją, w tym w szczególności w okresie od
1 maja 2010 r. do 30 listopada 2012 r. wykonywała pracę najemną na terytorium
Litwy, powinno mieć do niej zastosowanie litewskie ustawodawstwo w zakresie
zabezpieczenia społecznego, a w konsekwencji naruszenie art. 11 ust. 1 tego
rozporządzenia, przez doprowadzenie do sytuacji, w której skarżąca podlega w tym
samym okresie ustawodawstwu dwóch różnych państw członkowskich.
Wskazując na powyższe zarzuty skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego
wyroku w całości i orzeczenie, że od 1 listopada 2009 r., ewentualnie od 1 maja
2010 r. do 30 listopada 2012 r. podlegała w zakresie zabezpieczenia społecznego
8
litewskiemu ustawodawstwu, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w
całości i przekazanie sprawy Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zgodnie z art. 39813
§ 1 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w
granicach zaskarżenia oraz w granicach podstaw. Jest więc związany granicami
skargi kasacyjnej wyznaczonymi jej podstawami, co oznacza, że nie może
uwzględniać naruszenia żadnych innych przepisów niż wskazane przez
skarżącego. Sąd Najwyższy nie jest bowiem uprawniony do samodzielnego
dokonywania konkretyzacji zarzutów lub też stawiania hipotez co do tego, jakiego
aktu prawnego (przepisu) dotyczy podstawa skargi. Nie może także zastąpić
skarżącego w wyborze podstawy kasacyjnej, jak również w przytoczeniu przepisów,
które mogłyby być naruszone przy wydawaniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd
Najwyższy może zatem skargę kasacyjną rozpoznawać tylko w ramach tej
podstawy, na której ją oparto, odnosząc się jedynie do przepisów, których
naruszenie zarzucono. Zgodnie z utrwalonym w judykaturze poglądem, pod
pojęciem podstawy skargi kasacyjnej rozumie się konkretne przepisy prawa, które
zostały w niej wskazane z jednoczesnym stwierdzeniem, że wydanie wyroku
nastąpiło z ich obrazą.
Skarżąca, aczkolwiek zaskarżyła wyrok Sądu drugiej instancji w całości,
kieruje swoje zarzuty wyłącznie przeciwko rozstrzygnięciu obejmującemu okres od
1 maja 2010 r. do 30 listopada 2012 r., a więc od daty wejścia w życie
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29
kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego
(Dz.Urz. UE L Nr 166, poz. 1, dalej jako rozporządzenie nr 883/04) oraz
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16
września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia (WE) nr 883/2004 w
sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego (Dz.Urz. UE L Nr 284,
poz. 1, dalej jako rozporządzenie wykonawcze) do ustalenia podlegania skarżącej
ustawodawstwu litewskiemu, co nastąpiło z dniem 1 grudnia 2012 r.
9
Wcześniejszy okres, objęty przepisami rozporządzenia Rady (EWG) nr
1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów
zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących
działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się
we Wspólnocie (Dz.U. UE L Nr 149, poz. 2 ze zm., dalej jako rozporządzenie nr
1408/71), uchyla się zatem spod kontroli kasacyjnej z uwagi na brak podniesienia w
tym zakresie stosownych zarzutów, a w konsekwencji skarga kasacyjna w tej
części podlega oddaleniu na podstawie art. 39814
k.p.c.
W pozostałym zakresie skarga kasacyjna jest usprawiedliwiona.
Sąd drugiej instancji z jednej strony stanął na stanowisku, że przedmiot
rozstrzygnięcia w sprawie stanowi legalność decyzji organu rentowego z dnia 5
lipca 2012 r. przy uwzględnieniu stanu rzeczy istniejącego w momencie jej wydania,
z drugiej natomiast uznał, że skoro w dacie tej istniała decyzja litewskiej instytucji
ubezpieczeniowej z dnia 22 lipca 2011 r., unieważniająca - na podstawie przepisów
rozporządzenia nr 1408/71 - wydane skarżącej poświadczenie zaświadczenia E-
101 za okres od 3 czerwca 2009 r. do 30 listopada 2012 r., to polski organ
ubezpieczeń był nią związany. W ocenie Sądu odwoławczego, stanu tego nie
zmienia decyzja litewskiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 21 czerwca 2013 r., w
której - kierując się przy dokonywaniu oceny podlegania prawu ubezpieczeń
społecznych treścią przepisów rozporządzenia nr 883/04 - odmówiła ona wydania
skarżącej poświadczenia podlegania ustawodawstwu litewskiemu w okresie od 1
maja 2010 r. do 30 listopada 2012 r.
Sąd odwoławczy, opierając swoje rozstrzygnięcie wyłącznie na stanie
prawnym wynikającym z przepisów rozporządzenia nr 1408/71, nie uwzględnił, że
utraciło ono moc z dniem 1 maja 2010 r. i od tej daty znaczenie mają wyłącznie
przepisy rozporządzenia nr 883/04 i rozporządzenia wykonawczego
(obowiązujących zarówno w dacie wydania zaskarżonej decyzji, jak i decyzji
litewskiej instytucji ubezpieczeniowej z dnia 22 lipca 2011 r.). W związku z tym
uszło uwadze tego Sądu, że po pierwsze - przez stan rzeczy istniejący w dacie
wydania decyzji należy rozumieć zarówno okoliczności faktycznie jak i stan prawny,
po drugie - litewska instytucja ubezpieczeniowa w decyzjach z dnia 21 czerwca
2013 r., nr SPRE 1327 i z dnia 21 czerwca 2013 r., nr 1328 jednoznacznie
10
oddzieliła okres przypadający przed dniem 1 maja 2010 r. od okresu
przypadającego po tej dacie i po trzecie - instytucja ta odmówiła wydania
poświadczenia za okres od dnia 1 maja 2010 r. nie z tego względu, że uznała, iż
skarżąca nie spełnia warunków określonych w przepisach rozporządzenia
nr 883/04, ale dlatego, że uznała się za niewłaściwą do ustalenia ustawodawstwa
właściwego w świetle przepisów rozporządzenia wykonawczego, wprowadzającego
z dniem 1 maja 2010 r. procedurę ustalania tego ustawodawstwa, co trafnie
podnosi się w skardze kasacyjnej. Zgodnie bowiem z art. 16 ust. 2 rozporządzenia
wykonawczego, właściwą do tymczasowego określenia ustawodawstwa
właściwego jest wyznaczona instytucja miejsca zamieszkania zainteresowanego. W
rezultacie Sąd drugiej instancji uchylił się od rozważenia znaczenia i wpływu
przepisów rozporządzenia nr 883/04 i rozporządzenia wykonawczego na ocenę
żądania skarżącej ustalenia od dnia 1 maja 2010 r. ustawodawstwa litewskiego
jako właściwego.
Uzasadnia to uchylenie zaskarżonego wyroku w tej części i przekazanie
sprawy w tym zakresie Sądowi drugiej instancji do ponownego rozpoznania na
podstawie art. 39815
§ 1 k.p.c., z pozostawieniem mu rozstrzygnięcia w przedmiocie
kosztów postępowania kasacyjnego na podstawie odpowiednio stosowanego
art. 108 § 2 k.p.c.