III KO 95/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:23-01-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KO 95/15
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KO 95/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński
w sprawie A. B.
o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Apelacyjnego w
[…] z dnia 14 października 2014 r., utrzymującym w mocy zarządzenie sędziego V
Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 września 2014 r. o odmowie
przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 stycznia 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Przewodniczącego III Wydziału Karnego
Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2014 r., sygn. akt III KO 95/15,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
A. B. w dniu 19 października 2014 r. skierował do Sądu Najwyższego
osobisty wniosek o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem
Sądu Apelacyjnego z dnia 14 października 2014 r., utrzymującym w mocy
zarządzenie sędziego V Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w G. z dnia 15
września 2014 r. o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania.
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 545 § 1 w zw. z art. 530 § 2 i
art. 429 § 1 k.p.k., Przewodniczący III Wydziału Karnego Sądu Najwyższego
odmówił przyjęcia tego wniosku jako niedopuszczalnego z mocy ustawy.
W wywiedzionym zażaleniu wnioskodawca zarzucił wskazanemu
rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa procesowego a to: art. 540 a i b, art.
541 i art. 545 § 1 w zw. z art. 530 § 2 k.p.k., kwestionując również zasadność
przywołanych dla jego uzasadnienia judykatów Sądu Najwyższego. Powołując się
2
na powyższe skarżący wniósł on o uchylenie tegoż zarządzenia, celem dalszego
procedowania w przedmiocie wniosku o wznowienie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne, bowiem nie przedstawia żadnych argumentów,
które podważałyby trafność kwestionowanej decyzji. Słusznie uznano w
zaskarżonym zarządzeniu że nie jest możliwe wznowienie postępowania
wznowieniowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem o oddaleniu wniosku
strony albo o braku podstaw do wznowienia postępowania z inicjatywy strony lub z
urzędu. Trafnie przyjęto, że dotyczy to również objętego wnioskiem o wznowienie
postanowienia Sądu Apelacyjnego, które wprawdzie odnotowało formalne
przeszkody prowadzenia postępowania wznowieniowego zainicjowanego przez A.
B., jednak spowodowało prawomocne zakończenie tego postępowania. Należy
podkreślić, że przepisy art. 540 k.p.k. i art. 542 § 3 k.p.k. precyzujące jakie
postępowania podlegają wznowieniu, obejmują swym zakresem postępowania
sądowe w przedmiocie procesu, a zatem tyczące odpowiedzialności prawnej
oskarżonego lub obwinionego, w tym dopuszczalności procedowania w tej materii,
a także postępowania sądowe odnoszące się do odpowiedzialności
odszkodowawczej z tytułu niesłusznego pozbawienia wolności, ewentualnie te
postępowania uboczne, które nie są związane z zasadniczym nurtem procesu ale
mają charakter autonomiczny. Natomiast w postępowaniu wznowieniowym
rozstrzygany jest problem istnienia podstaw do samego wznowienia procesu
podniesionych we wniosku skierowanym do prawomocnego orzeczenia, w którym
kwestia odpowiedzialności prawnej została już rozstrzygnięta (zob. uzasadnienie
postanowienia SN z dnia 20 maja 2010 r., OSNKW 2010/8/73).
W związku z tym nie budzi zastrzeżeń zarówno merytoryczna zasadność
decyzji podjętej w zaskarżonym zarządzeniu, która nie narusza żadnego z
przepisów prawa procesowego wskazanych w zażaleniu, jak i trafność powołanych
dla jego uzasadnienia orzeczeń Sądu Najwyższego, które wbrew stanowisku
skarżącego w dalszym ciągu zachowują swoją aktualność.
Uwzględniając te wszystkie uwagi Sąd Najwyższy zaskarżone postanowienie
utrzymał w mocy.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Ryński
w sprawie A. B.
o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem Sądu Apelacyjnego w
[…] z dnia 14 października 2014 r., utrzymującym w mocy zarządzenie sędziego V
Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w G. z dnia 15 września 2014 r. o odmowie
przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 stycznia 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Przewodniczącego III Wydziału Karnego
Sądu Najwyższego z dnia 18 listopada 2014 r., sygn. akt III KO 95/15,
o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
A. B. w dniu 19 października 2014 r. skierował do Sądu Najwyższego
osobisty wniosek o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem
Sądu Apelacyjnego z dnia 14 października 2014 r., utrzymującym w mocy
zarządzenie sędziego V Wydziału Karnego Sądu Okręgowego w G. z dnia 15
września 2014 r. o odmowie przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania.
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 545 § 1 w zw. z art. 530 § 2 i
art. 429 § 1 k.p.k., Przewodniczący III Wydziału Karnego Sądu Najwyższego
odmówił przyjęcia tego wniosku jako niedopuszczalnego z mocy ustawy.
W wywiedzionym zażaleniu wnioskodawca zarzucił wskazanemu
rozstrzygnięciu naruszenie przepisów prawa procesowego a to: art. 540 a i b, art.
541 i art. 545 § 1 w zw. z art. 530 § 2 k.p.k., kwestionując również zasadność
przywołanych dla jego uzasadnienia judykatów Sądu Najwyższego. Powołując się
2
na powyższe skarżący wniósł on o uchylenie tegoż zarządzenia, celem dalszego
procedowania w przedmiocie wniosku o wznowienie.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie jest zasadne, bowiem nie przedstawia żadnych argumentów,
które podważałyby trafność kwestionowanej decyzji. Słusznie uznano w
zaskarżonym zarządzeniu że nie jest możliwe wznowienie postępowania
wznowieniowego zakończonego prawomocnym orzeczeniem o oddaleniu wniosku
strony albo o braku podstaw do wznowienia postępowania z inicjatywy strony lub z
urzędu. Trafnie przyjęto, że dotyczy to również objętego wnioskiem o wznowienie
postanowienia Sądu Apelacyjnego, które wprawdzie odnotowało formalne
przeszkody prowadzenia postępowania wznowieniowego zainicjowanego przez A.
B., jednak spowodowało prawomocne zakończenie tego postępowania. Należy
podkreślić, że przepisy art. 540 k.p.k. i art. 542 § 3 k.p.k. precyzujące jakie
postępowania podlegają wznowieniu, obejmują swym zakresem postępowania
sądowe w przedmiocie procesu, a zatem tyczące odpowiedzialności prawnej
oskarżonego lub obwinionego, w tym dopuszczalności procedowania w tej materii,
a także postępowania sądowe odnoszące się do odpowiedzialności
odszkodowawczej z tytułu niesłusznego pozbawienia wolności, ewentualnie te
postępowania uboczne, które nie są związane z zasadniczym nurtem procesu ale
mają charakter autonomiczny. Natomiast w postępowaniu wznowieniowym
rozstrzygany jest problem istnienia podstaw do samego wznowienia procesu
podniesionych we wniosku skierowanym do prawomocnego orzeczenia, w którym
kwestia odpowiedzialności prawnej została już rozstrzygnięta (zob. uzasadnienie
postanowienia SN z dnia 20 maja 2010 r., OSNKW 2010/8/73).
W związku z tym nie budzi zastrzeżeń zarówno merytoryczna zasadność
decyzji podjętej w zaskarżonym zarządzeniu, która nie narusza żadnego z
przepisów prawa procesowego wskazanych w zażaleniu, jak i trafność powołanych
dla jego uzasadnienia orzeczeń Sądu Najwyższego, które wbrew stanowisku
skarżącego w dalszym ciągu zachowują swoją aktualność.
Uwzględniając te wszystkie uwagi Sąd Najwyższy zaskarżone postanowienie
utrzymał w mocy.
3