V CSK 377/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:04-02-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CSK 377/14
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Banku S.A. w W.
przeciwko A. W.-B.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 stycznia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 grudnia 2013 r.,
1) odrzuca skargę kasacyjną w części zaskarżającej
oddalenie apelacji strony powodowej;
2) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
w pozostałej części;
3) zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę
1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania zostaje spełnione,
jeśli skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. - zważywszy zwłaszcza, że zaskarżone
orzeczenie cechuje się prawomocnością - może być zatem osiągnięty jedynie
przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze
publicznoprawnym, które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej
pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd
Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania.
We wniesionej skardze kasacyjnej oraz w piśmie procesowym pozwanej
z dnia 12 maja 2014 r. wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania oparty został na
przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Sformułowane w ujęciu
strony skarżącej zagadnienie nie odpowiada wymaganiu przewidzianemu w art.
3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Sprowadza się ono do ogólnikowego zasygnalizowania
pewnej kwestii materialnoprawnej, do której trudno, ze względu na jej
nieprecyzyjne sformułowanie, ustosunkować się. Symptomatyczne jest zresztą, że
strona skarżąca przedstawionego zagadnienia nie osadza w jakimkolwiek
kontekście prawnym, aczkolwiek, skoro ma ono cechować się istotnością z punktu
widzenia prawnego, to niezbędne jest umiejscowienie go w konkretnym gruncie
prawnym.
Również przesłanka, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. nie została
wykazana. Skarżąca nie wskazała bowiem przyczyny, dla której zachodzi potrzeba
dokonania przez Sąd Najwyższy wykładni przepisu art. 75 ust. 1 Prawa bankowego
ani też – poza gołosłownym stwierdzeniem – nie wyjaśniła, na czym polega
ewentualna rozbieżność w orzecznictwie sądów co do wykładni powyższego
przepisu, nie wskazując nawet przykładowo orzeczeń mogących być źródłem
twierdzonych rozbieżności i poważnych wątpliwości.
3
W tym stanie rzeczy należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.) w części zaskarżającej oddalenie apelacji
pozwanej (pkt 2 sentencji).
Ponieważ pozwana zaskarżyła w całości wyrok oddalający apelacje obu
stron, przeto należało odrzucić skargę kasacyjną pozwanej w części zaskarżającej
oddalenie apelacji strony powodowej (pkt 1 sentencji), a to wobec braku interesu
prawnego pozwanej (gravamen) w zaskarżeniu wyroku w tej części.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i 99 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 6 i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. 2013, poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 22 stycznia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Zbigniew Kwaśniewski
w sprawie z powództwa Banku S.A. w W.
przeciwko A. W.-B.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 22 stycznia 2015 r.,
na skutek skargi kasacyjnej pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 11 grudnia 2013 r.,
1) odrzuca skargę kasacyjną w części zaskarżającej
oddalenie apelacji strony powodowej;
2) odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania
w pozostałej części;
3) zasądza od pozwanej na rzecz strony powodowej kwotę
1 800 zł (jeden tysiąc osiemset złotych) tytułem kosztów
postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania zostaje spełnione,
jeśli skarżący wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje
potrzeba wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub
wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność
postępowania lub skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania
przewidzianego w art. 3984
§ 2 k.p.c. - zważywszy zwłaszcza, że zaskarżone
orzeczenie cechuje się prawomocnością - może być zatem osiągnięty jedynie
przez powołanie i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze
publicznoprawnym, które będą mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej
pod kątem przyjęcia jej do rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd
Najwyższy może oprzeć rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania.
We wniesionej skardze kasacyjnej oraz w piśmie procesowym pozwanej
z dnia 12 maja 2014 r. wniosek o przyjęcie jej do rozpoznania oparty został na
przesłankach wskazanych w art. 3989
§ 1 pkt 1 i 2 k.p.c. Sformułowane w ujęciu
strony skarżącej zagadnienie nie odpowiada wymaganiu przewidzianemu w art.
3989
§ 1 pkt 1 k.p.c. Sprowadza się ono do ogólnikowego zasygnalizowania
pewnej kwestii materialnoprawnej, do której trudno, ze względu na jej
nieprecyzyjne sformułowanie, ustosunkować się. Symptomatyczne jest zresztą, że
strona skarżąca przedstawionego zagadnienia nie osadza w jakimkolwiek
kontekście prawnym, aczkolwiek, skoro ma ono cechować się istotnością z punktu
widzenia prawnego, to niezbędne jest umiejscowienie go w konkretnym gruncie
prawnym.
Również przesłanka, o której mowa w art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c. nie została
wykazana. Skarżąca nie wskazała bowiem przyczyny, dla której zachodzi potrzeba
dokonania przez Sąd Najwyższy wykładni przepisu art. 75 ust. 1 Prawa bankowego
ani też – poza gołosłownym stwierdzeniem – nie wyjaśniła, na czym polega
ewentualna rozbieżność w orzecznictwie sądów co do wykładni powyższego
przepisu, nie wskazując nawet przykładowo orzeczeń mogących być źródłem
twierdzonych rozbieżności i poważnych wątpliwości.
3
W tym stanie rzeczy należało odmówić przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania (art. 3989
§ 2 k.p.c.) w części zaskarżającej oddalenie apelacji
pozwanej (pkt 2 sentencji).
Ponieważ pozwana zaskarżyła w całości wyrok oddalający apelacje obu
stron, przeto należało odrzucić skargę kasacyjną pozwanej w części zaskarżającej
oddalenie apelacji strony powodowej (pkt 1 sentencji), a to wobec braku interesu
prawnego pozwanej (gravamen) w zaskarżeniu wyroku w tej części.
O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 98 § 1
i 99 k.p.c. oraz na podstawie § 6 pkt 6 i § 12 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. (Dz.U. 2013, poz. 490).