Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III UZ 15/14
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Józef Iwulski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Dawid Miąsik
SSN Romualda Spyt
w sprawie z odwołania K. K.
od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
o rentę z tytułu niezdolności do pracy,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 5 lutego 2015 r.,
zażalenia odwołującej się na postanowienie Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 3 listopada 2014 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 3 listopada 2014 r., Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
kasacyjną ubezpieczonej K. K. od wyroku tego Sądu z dnia 3 lipca 2014 r. w
sprawie przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I o rentę z tytułu
niezdolności do pracy. W uzasadnieniu tego postanowienia Sąd Apelacyjny
wywiódł, że pełnomocnik procesowy ubezpieczonej w dniu 16 września 2014 r.
złożył w Sądzie drugiej instancji skargę kasacyjną w imieniu mocodawczyni. Sąd
Apelacyjny wezwał pełnomocnika do usunięcia braków formalnych tej skargi przez
przedłożenie pełnomocnictwa uprawniającego do złożenia skargi kasacyjnej i
występowania przed Sądem Najwyższym, uiszczenie stosownej opłaty, jak również
dostarczenie jednego odpisu skargi, w terminie 7 dni pod rygorem odrzucenia
2
skargi. Pełnomocnik procesowy odebrał to wezwanie w dniu 27 września 2014 r. i w
zakreślonym terminie przedłożył stosowne pełnomocnictwo oraz uiścił opłatę, ale
nie dołączył brakującego odpisu skargi kasacyjnej. Ponieważ profesjonalny
pełnomocnik ubezpieczonej nie usunął w wyznaczonym terminie braku formalnego
skargi, to Sąd drugiej instancji - z powołaniem się na art. 3986
§ 2 k.p.c. - odrzucił
skargę kasacyjną ubezpieczonej.
W zażaleniu na postanowienie Sądu drugiej instancji ubezpieczona zarzuciła
naruszenie art. 3986
§ 2 k.p.c. i wniosła o uchylenie zaskarżonego postanowienia,
ewentualnie o jego „uchylenie w całości do ponownego rozpoznania”. W
uzasadnieniu zażalenia ubezpieczona twierdzi, że wezwanie Sądu do usunięcia
braków formalnych skargi kasacyjnej zostało przez nią wykonane, bowiem
reprezentujący ją pełnomocnik w wyznaczonym terminie uiścił opłatę od skargi
kasacyjnej oraz przedłożył wymagane pełnomocnictwo i dwa odpisy skargi. Te
okoliczności świadczą o tym, że pełnomocnik procesowy ubezpieczonej wykonał
nałożony na niego obowiązek „sumiennie i definitywnie”, dokonując „wszelkiej
staranności”, aby terminowo „wypełnić braki formalne skargi”. Zdaniem żalącej się,
kwestionowane postanowienie „jest niezgodne z faktycznym stanem rzeczy,
ponieważ wszelkie braki formalne zostały uzupełnione wraz z dwoma odpisami
skargi kasacyjnej”.
Sąd Najwyższy wziął pod uwagę, co następuje:
Zażalenie jest oczywiście bezzasadne. Z akt sprawy wynika, że do skargi
kasacyjnej, która została nadana przesyłką poleconą w dniu 12 września 2014 r.
(k. 157) nie dołączono załączników wymienionych na ostatniej stronie skargi
(k. 156). Wobec powyższego Sąd Apelacyjny zasadnie wezwał pełnomocnika
procesowego reprezentującego ubezpieczoną do usunięcia w terminie
siedmiodniowym braków formalnych skargi, w tym do przedłożenia jednego odpisu
skargi (k. 158). Pełnomocnik ubezpieczonej otrzymał to wezwanie w dniu 27
września 2014 r. (k. 159) i przesyłką poleconą nadaną w dniu 3 października
2014 r. (bez pisma przewodniego) wysłał na adres Sądu Apelacyjnego dokument
pełnomocnictwa uprawniający go do reprezentowania ubezpieczonej „w sprawie o
3
skarga kasacyjna (Y) przed właściwym: Sądem Apelacyjnym Wydział III Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych oraz Sądem Najwyższym” (k. 161-162). Ponadto, w dniu
1 października 2014 r. pełnomocnik ubezpieczonej dokonał przelewu kwoty 50 zł na
rachunek Sądu Apelacyjnego tytułem opłaty sądowej wymaganej od skargi (k. 160).
Natomiast w aktach sprawy brak jakiegokolwiek dowodu (dokumentu)
wykazującego, że pełnomocnik ubezpieczonej przedłożył Sądowi Apelacyjnemu
(osobiście lub za pośrednictwem operatora pocztowego) wymagany odpis skargi
kasacyjnej, do złożenia którego został wezwany przez Sąd drugiej instancji.
Twierdzenie żalącej się, że „przedłożono dwa odpisy niniejszej skargi” nie zostało
wykazane lub - choćby w minimalnym stopniu - uprawdopodobnione. W
szczególności nie zostały przedstawione jakiekolwiek dowody wykazujące, że
przesyłka pocztowa, która miała rzekomo zawierać odpisy skargi kasacyjnej,
została nadana w placówce pocztowej do Sądu Apelacyjnego.
W orzecznictwie przyjmuje się, że ustalenie zawartości zaginionej przesyłki
poleconej może być dokonane w drodze domniemania faktycznego, o którym mowa
w art. 231 k.p.c., a ciężar obalenia faktu wynikającego z takiego domniemania
spoczywa na osobie, która twierdzi, że taki fakt nie zaistniał (przykładowo
postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 21 czerwca 2001 r., IV CZ 58/01, OSNC
2002 nr 2, poz. 24 oraz z dnia 9 października 2013 r., I PZ 13/13, OSNP 2014 nr 9,
poz. 132). Z analizy akt rozpoznawanej sprawy wynika domniemanie, że przesyłka
polecona wysłana do Sądu Apelacyjnego w dniu 3 października 2014 r. przez
pełnomocnika ubezpieczonej nie zawierała wymaganego odpisu skargi kasacyjnej
(zawierała tylko dokument pełnomocnictwa). Tego domniemania żaląca się nie
obaliła, skoro nie zaoferowała żadnych dowodów na okoliczność wysłania spornych
odpisów ani nawet nie powołała się na fakty, w świetle których domniemanie to
mogłoby zostać obalone. Wprawdzie przepisy Kodeksu postępowania cywilnego
nie wymagają od strony, aby pismo procesowe zostało nadane w polskim urzędzie
pocztowym jako przesyłka polecona. Nadający pismo musi się jednak liczyć z tym,
że gwarancję przesłania pisma do sądu uzyskuje się w razie otrzymania dowodu
nadania przesyłki poleconej. Zatem ryzyko związane z nadaniem przesyłki zwykłej -
np. w razie zaginięcia przesyłki (niedoręczenie jej sądowi) - obciąża wysyłającego
przesyłkę (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 maja 1988 r., IV PZ
4
39/88, OSPiKA 1989 nr 7-12, poz. 167).
W sytuacji, gdy pełnomocnik procesowy reprezentujący ubezpieczoną -
mimo wezwania - nie usunął w terminie wszystkich braków formalnych skargi
kasacyjnej, to odrzucenie tego środka zaskarżenia przez Sąd drugiej instancji,
miało uzasadnioną podstawę faktyczną oraz prawną (art. 3986
§ 2 k.p.c.).
Mając to na względzie Sąd Najwyższy postanowił jak w sentencji na
podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3 k.p.c.