V CZ 103/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:27-02-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II CKN 897/97
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 103/14
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Wojciech Katner
w sprawie z powództwa "F. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnoscią"
z siedzibą w W.
przeciwko W.F.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2015 r.,
zażalenia pozwanego na wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 7 sierpnia 2014 r.,
oddala zażalenie, pozostawiając koszty postępowania
zażaleniowego do rozstrzygnięcia w orzeczeniu kończącym
postępowanie w sprawie.
2
UZASADNIENIE
Na skutek sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty Sąd Rejonowy w W.
wyrokiem z dnia 7 lutego 2014 r. oddalił powództwo F. sp. z o.o. w W. przeciwko W.
F. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą V-M. Podstawą oddalenia
powództwa było uznanie, że przedmiot sprawy jest tożsamy z podstawą faktyczną
rozstrzygnięcia w poprzedniej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami. Zarówno
bowiem w obecnym postępowaniu, jak i w sprawie … 1509/12, strona powodowa
domagała się od pozwanego zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z
ruchomości, różnica dotyczyła tylko okresu, za który żądano zapłaty. Sąd Rejonowy
uznał, że jest związany ustaleniami faktycznymi dokonanymi w poprzedniej
sprawie, prowadzącymi do oddalenia powództwa, wobec czego zastosowanie miała
zasada wynikająca z art. 365 § 1 k.p.c.
W wyniku apelacji powódki Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 7 sierpnia
2014 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy nie podzielił oceny o związaniu sądu orzeczeniem wydanym
w sprawie o sygn. akt … 1509/12 i wskazał różnice w podstawie faktycznej w obu
sprawach. Przedmiotem postępowania w poprzedniej sprawie było żądanie zapłaty
odszkodowania za bezumowne korzystanie z określonych ruchomości w okresie
maj – czerwiec 2012 roku. W postępowaniu tym nie wykazano prawa własności
powoda do spornych ruchomości, co stało się przyczyną oddalenia powództwa. W
obecnym postępowaniu strona powodowa dochodzi zapłaty za bezumowne
korzystanie ze spornych ruchomości za okres od 1 do 31 grudnia 2012 r.,
powołując się następcze nabycie ich własności. Powodowa spółka powołała się
zatem na nowe okoliczności, nieznane Sądowi w sprawie … 1509/12. Okoliczności
tych Sąd Rejonowy nie rozważał, uznając się za związanego poprzednim
orzeczeniem. Przesądziło to, w ocenie Sądu Okręgowego, o nierozpoznaniu istoty
sprawy, co uzasadniało uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
3
Pozwany zażaleniem w całości zaskarżył powyższy wyrok, zarzucając
naruszenie prawa procesowego, tj. art. 386 § 4 k.p.c., polegające na jego
zastosowaniu i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przepis, którego naruszenie skarżący zarzucił, nakazuje sądowi
odwoławczemu uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji, gdy nie została
rozpoznana istota sprawy. Jak wielokrotnie wyjaśniał Sąd Najwyższy, do
nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu
pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy
zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo oceny merytorycznych
zarzutów strony, bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka
materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (zob. zamiast wielu
postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC
1999 Nr 1, poz. 22). Taka właśnie sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie.
Wobec bowiem uznania się za związanego poprzednim orzeczeniem, Sąd
Rejonowy nie poddał ocenie merytorycznej twierdzeń powódki, nie wziął pod uwagę
możliwych zmian podmiotowych w prawie własności ruchomości, o które chodzi
w sprawie, pomimo wnioskowanych na te okoliczności dowodów. Prowadzenie na
te okoliczności postępowania przez Sąd odwoławczy oznaczałoby w istocie
pozbawienie stron prawa do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy.
Z tych względów, uznając zarzut naruszenia art. 386 § 4 k.p.c. za
niezasadny, orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art.
39814
k.p.c.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz (przewodniczący,
sprawozdawca)
SSN Dariusz Dończyk
SSN Wojciech Katner
w sprawie z powództwa "F. Spółki z ograniczoną odpowiedzialnoscią"
z siedzibą w W.
przeciwko W.F.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 5 lutego 2015 r.,
zażalenia pozwanego na wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 7 sierpnia 2014 r.,
oddala zażalenie, pozostawiając koszty postępowania
zażaleniowego do rozstrzygnięcia w orzeczeniu kończącym
postępowanie w sprawie.
2
UZASADNIENIE
Na skutek sprzeciwu pozwanego od nakazu zapłaty Sąd Rejonowy w W.
wyrokiem z dnia 7 lutego 2014 r. oddalił powództwo F. sp. z o.o. w W. przeciwko W.
F. prowadzącemu działalność gospodarczą pod nazwą V-M. Podstawą oddalenia
powództwa było uznanie, że przedmiot sprawy jest tożsamy z podstawą faktyczną
rozstrzygnięcia w poprzedniej sprawie pomiędzy tymi samymi stronami. Zarówno
bowiem w obecnym postępowaniu, jak i w sprawie … 1509/12, strona powodowa
domagała się od pozwanego zapłaty odszkodowania za bezumowne korzystanie z
ruchomości, różnica dotyczyła tylko okresu, za który żądano zapłaty. Sąd Rejonowy
uznał, że jest związany ustaleniami faktycznymi dokonanymi w poprzedniej
sprawie, prowadzącymi do oddalenia powództwa, wobec czego zastosowanie miała
zasada wynikająca z art. 365 § 1 k.p.c.
W wyniku apelacji powódki Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 7 sierpnia
2014 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Sądowi Rejonowemu do
ponownego rozpoznania.
Sąd Okręgowy nie podzielił oceny o związaniu sądu orzeczeniem wydanym
w sprawie o sygn. akt … 1509/12 i wskazał różnice w podstawie faktycznej w obu
sprawach. Przedmiotem postępowania w poprzedniej sprawie było żądanie zapłaty
odszkodowania za bezumowne korzystanie z określonych ruchomości w okresie
maj – czerwiec 2012 roku. W postępowaniu tym nie wykazano prawa własności
powoda do spornych ruchomości, co stało się przyczyną oddalenia powództwa. W
obecnym postępowaniu strona powodowa dochodzi zapłaty za bezumowne
korzystanie ze spornych ruchomości za okres od 1 do 31 grudnia 2012 r.,
powołując się następcze nabycie ich własności. Powodowa spółka powołała się
zatem na nowe okoliczności, nieznane Sądowi w sprawie … 1509/12. Okoliczności
tych Sąd Rejonowy nie rozważał, uznając się za związanego poprzednim
orzeczeniem. Przesądziło to, w ocenie Sądu Okręgowego, o nierozpoznaniu istoty
sprawy, co uzasadniało uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi pierwszej instancji.
3
Pozwany zażaleniem w całości zaskarżył powyższy wyrok, zarzucając
naruszenie prawa procesowego, tj. art. 386 § 4 k.p.c., polegające na jego
zastosowaniu i wniósł o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Przepis, którego naruszenie skarżący zarzucił, nakazuje sądowi
odwoławczemu uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji, gdy nie została
rozpoznana istota sprawy. Jak wielokrotnie wyjaśniał Sąd Najwyższy, do
nierozpoznania istoty sprawy dochodzi wówczas, gdy rozstrzygnięcie sądu
pierwszej instancji nie odnosi się do tego, co było przedmiotem sprawy, gdy
zaniechał on zbadania materialnej podstawy żądania albo oceny merytorycznych
zarzutów strony, bezpodstawnie przyjmując, że istnieje przesłanka
materialnoprawna lub procesowa unicestwiająca roszczenie (zob. zamiast wielu
postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 1998 r., II CKN 897/97, OSNC
1999 Nr 1, poz. 22). Taka właśnie sytuacja ma miejsce w rozpoznawanej sprawie.
Wobec bowiem uznania się za związanego poprzednim orzeczeniem, Sąd
Rejonowy nie poddał ocenie merytorycznej twierdzeń powódki, nie wziął pod uwagę
możliwych zmian podmiotowych w prawie własności ruchomości, o które chodzi
w sprawie, pomimo wnioskowanych na te okoliczności dowodów. Prowadzenie na
te okoliczności postępowania przez Sąd odwoławczy oznaczałoby w istocie
pozbawienie stron prawa do dwuinstancyjnego rozpoznania sprawy.
Z tych względów, uznając zarzut naruszenia art. 386 § 4 k.p.c. za
niezasadny, orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 3941
§ 3 w związku z art.
39814
k.p.c.