V CZ 117/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-04-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III CZP 35/12 III CZP 95/70
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CZ 117/14
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa F. F. S.A. w W.
przeciwko J. R.-St. i K. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 lutego 2015 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 września 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) zasądza na rzecz powoda od pozwanych kwotę 1 800,-
(jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny na podstawie art. 3986
§ 2
k.p.c. odrzucił skargę kasacyjną pozwanych od wyroku tego Sądu z dnia 30 maja
2014 r. uznając, że wskazana na kwotę 58.958 zł wartość przedmiotu zaskarżenia,
jako odpowiadająca należności głównej, nie jest prawidłowa, a pozwani w
zakreślonym terminie nie uzupełnili braku formalnego skargi przez podanie wartości
zaskarżenia odpowiadającej ich interesowi w zaskarżeniu wyroku w zakresie nie
rozłożenia zasądzonej należności na raty.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwani wnieśli o jego uchylenie
i zarzucili błędne przyjęcie, że: - wskazana na kwotę 58.958 zł wartość przedmiotu
zaskarżenia jest wadliwa; - pozwani zaskarżyli orzeczenie jedynie w części
dotyczącej nierozłożenia na raty zasądzonej kwoty; - pozwani nie przedstawili
sposobu wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia oraz sprzeczne z dowodami
ustalenie, że pozwany nie podał wartości przedmiotu zaskarżenia na wezwanie
Sądu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Prawidłowe jest stanowisko Sądu Apelacyjnego, że wskazana w skardze
kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest prawidłowa. Aczkolwiek
w skardze kasacyjnej zakres zaskarżenia został wskazany przez pełnomocnika
pozwanych nieprecyzyjnie poprzez sformułowanie „zaskarżam wyrok w punkcie I
w ten sposób, że zasądzoną kwotę 58.958 zł rozkłada na równe raty w wysokości
644,90 zł”, to nie może budzić wątpliwości, że odnosi się on wyłącznie do tej części
punktu pierwszego, w której uwzględniono apelację pozwanej co do naruszenia art.
320 k.p.c. i zmieniono wyrok Sądu pierwszej instancji poprzez uchylenie punktu
trzeciego zawierającego rozstrzygnięcie o rozłożeniu zasądzonej należności na raty.
Oceny tej nie zmienia wniosek skargi o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania skoro zarzuty skarżących
odnoszą się wyłącznie do naruszenia art. 320 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c., a wniosek
ewentualny o zmianę wyroku Sądu drugiej instancji dotyczy rozłożenia na raty
zasądzonej kwoty i uchylenia orzeczenia w zakresie obowiązku zapłaty odsetek
ustawowych od dnia 2 kwietnia 2011 r. Wskazana przez skarżących wartość
przedmiotu zaskarżenia równa wartości należności głównej nie odpowiada
3
zakresowi zaskarżenia, a więc jej sprawdzenie i wezwanie skarżących do
oznaczenia stosownie do interesu wynikającego z nierozłożenia na raty, było
prawidłowe. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego zaskarżenie
wyroku tylko w części dotyczącej nierozłożenia lub rozłożenia zasądzonej kwoty
pieniężnej na raty powoduje, że sprawa nie będąc już sprawą o roszczenie
pieniężne pozostaje sprawą majątkową, a więc sam skarżący wyznacza wartość
przedmiotu zaskarżenia (art. 19 § 2 k.p.c.) stosownie do swego interesu
w zaskarżeniu. W takim bowiem wypadku skarżący powołuje się na naruszenie
swego interesu prawnego, polegającego na konieczności jednorazowego
spełnienia świadczenia z odsetkami za przyjęty okres opóźnienia. Wskazana kwota
powinna określać wartość naruszonego prawa majątkowego, a uwzględnieniu
może podlegać między innymi liczba i wysokość rat, na które została rozłożona lub
powinna być rozłożona spłata zasądzonego świadczenia, kwota odsetek, które
zobowiązany musiałby zapłacić bez zastosowania rozłożenia na raty albo które
uprawniony utraciłby wskutek rozłożenia na raty, lub inne kryteria związane
z okolicznościami konkretnej sprawy (uchwały Sądu Najwyższego z dnia
28 stycznia 1971 r., III CZP 95/70, OSNC 1971, nr 6, poz. 96, z dnia 21 czerwca
2012 r., III CZP 35/12, Biul. SN z 2012 r., nr 6, poz. 10, Prok. i Pr. – wkł. z 2014 r.,
nr 3, poz. 47).
Wbrew zarzutowi, brak formalny skargi nie został uzupełniony
w zakreślonym terminie siedmiodniowym, bowiem na wezwanie Sądu doręczone
w dniu 10 września 2014 r., pismo skarżących zostało złożone w dniu 18 września
2014 r. (data stempla urzędu pocztowego), zaś rozszerzenie zakresu zaskarżenia
w tym piśmie również na kwotę zasądzonego świadczenia nie może być skuteczne
jako dokonane po upływie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Na marginesie jedynie wskazać trzeba na zupełną nieczytelność zarzutu z punktu
3 zażalenia, jak również uzasadnienia w odniesieniu do treści pisma z dnia
17 września 2014 r., które nie zawiera treści przytoczonych w zażaleniu.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39814
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c., o kosztach rozstrzygając zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. i 108 § 1
k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i 398 21
k.p.c. oraz § 6 pkt 6 i § 12 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 5
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
4
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).
POSTANOWIENIE
Dnia 20 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Strzelczyk (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
w sprawie z powództwa F. F. S.A. w W.
przeciwko J. R.-St. i K. S.
o zapłatę,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 20 lutego 2015 r.,
zażalenia pozwanych
na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 26 września 2014 r.,
1) oddala zażalenie;
2) zasądza na rzecz powoda od pozwanych kwotę 1 800,-
(jeden tysiąc osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Apelacyjny na podstawie art. 3986
§ 2
k.p.c. odrzucił skargę kasacyjną pozwanych od wyroku tego Sądu z dnia 30 maja
2014 r. uznając, że wskazana na kwotę 58.958 zł wartość przedmiotu zaskarżenia,
jako odpowiadająca należności głównej, nie jest prawidłowa, a pozwani w
zakreślonym terminie nie uzupełnili braku formalnego skargi przez podanie wartości
zaskarżenia odpowiadającej ich interesowi w zaskarżeniu wyroku w zakresie nie
rozłożenia zasądzonej należności na raty.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pozwani wnieśli o jego uchylenie
i zarzucili błędne przyjęcie, że: - wskazana na kwotę 58.958 zł wartość przedmiotu
zaskarżenia jest wadliwa; - pozwani zaskarżyli orzeczenie jedynie w części
dotyczącej nierozłożenia na raty zasądzonej kwoty; - pozwani nie przedstawili
sposobu wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia oraz sprzeczne z dowodami
ustalenie, że pozwany nie podał wartości przedmiotu zaskarżenia na wezwanie
Sądu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Prawidłowe jest stanowisko Sądu Apelacyjnego, że wskazana w skardze
kasacyjnej wartość przedmiotu zaskarżenia nie jest prawidłowa. Aczkolwiek
w skardze kasacyjnej zakres zaskarżenia został wskazany przez pełnomocnika
pozwanych nieprecyzyjnie poprzez sformułowanie „zaskarżam wyrok w punkcie I
w ten sposób, że zasądzoną kwotę 58.958 zł rozkłada na równe raty w wysokości
644,90 zł”, to nie może budzić wątpliwości, że odnosi się on wyłącznie do tej części
punktu pierwszego, w której uwzględniono apelację pozwanej co do naruszenia art.
320 k.p.c. i zmieniono wyrok Sądu pierwszej instancji poprzez uchylenie punktu
trzeciego zawierającego rozstrzygnięcie o rozłożeniu zasądzonej należności na raty.
Oceny tej nie zmienia wniosek skargi o uchylenie zaskarżonego wyroku
i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania skoro zarzuty skarżących
odnoszą się wyłącznie do naruszenia art. 320 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c., a wniosek
ewentualny o zmianę wyroku Sądu drugiej instancji dotyczy rozłożenia na raty
zasądzonej kwoty i uchylenia orzeczenia w zakresie obowiązku zapłaty odsetek
ustawowych od dnia 2 kwietnia 2011 r. Wskazana przez skarżących wartość
przedmiotu zaskarżenia równa wartości należności głównej nie odpowiada
3
zakresowi zaskarżenia, a więc jej sprawdzenie i wezwanie skarżących do
oznaczenia stosownie do interesu wynikającego z nierozłożenia na raty, było
prawidłowe. Zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Sądu Najwyższego zaskarżenie
wyroku tylko w części dotyczącej nierozłożenia lub rozłożenia zasądzonej kwoty
pieniężnej na raty powoduje, że sprawa nie będąc już sprawą o roszczenie
pieniężne pozostaje sprawą majątkową, a więc sam skarżący wyznacza wartość
przedmiotu zaskarżenia (art. 19 § 2 k.p.c.) stosownie do swego interesu
w zaskarżeniu. W takim bowiem wypadku skarżący powołuje się na naruszenie
swego interesu prawnego, polegającego na konieczności jednorazowego
spełnienia świadczenia z odsetkami za przyjęty okres opóźnienia. Wskazana kwota
powinna określać wartość naruszonego prawa majątkowego, a uwzględnieniu
może podlegać między innymi liczba i wysokość rat, na które została rozłożona lub
powinna być rozłożona spłata zasądzonego świadczenia, kwota odsetek, które
zobowiązany musiałby zapłacić bez zastosowania rozłożenia na raty albo które
uprawniony utraciłby wskutek rozłożenia na raty, lub inne kryteria związane
z okolicznościami konkretnej sprawy (uchwały Sądu Najwyższego z dnia
28 stycznia 1971 r., III CZP 95/70, OSNC 1971, nr 6, poz. 96, z dnia 21 czerwca
2012 r., III CZP 35/12, Biul. SN z 2012 r., nr 6, poz. 10, Prok. i Pr. – wkł. z 2014 r.,
nr 3, poz. 47).
Wbrew zarzutowi, brak formalny skargi nie został uzupełniony
w zakreślonym terminie siedmiodniowym, bowiem na wezwanie Sądu doręczone
w dniu 10 września 2014 r., pismo skarżących zostało złożone w dniu 18 września
2014 r. (data stempla urzędu pocztowego), zaś rozszerzenie zakresu zaskarżenia
w tym piśmie również na kwotę zasądzonego świadczenia nie może być skuteczne
jako dokonane po upływie terminu do wniesienia skargi kasacyjnej.
Na marginesie jedynie wskazać trzeba na zupełną nieczytelność zarzutu z punktu
3 zażalenia, jak również uzasadnienia w odniesieniu do treści pisma z dnia
17 września 2014 r., które nie zawiera treści przytoczonych w zażaleniu.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39814
w zw.
z art. 3941
§ 3 k.p.c., o kosztach rozstrzygając zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. i 108 § 1
k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 i 398 21
k.p.c. oraz § 6 pkt 6 i § 12 ust. 4 pkt 2 w zw. z § 5
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
4
opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa
kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego
z urzędu (Dz. U. z 2013 r., poz. 490).