II KK 48/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-02-2015
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 48/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący)
SSN Krzysztof Cesarz (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie P. B.
skazanego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 18 lutego 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 28 czerwca 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej P. B. i
przekazuje sprawę w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w W. do
ponownego rozpoznania
UZASADNIENIE
P. B. został oskarżony o to, że „w dniu 3 września 2011 roku w W. na ulicy
W./G., wspólnie i w porozumieniu z P. T. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia
szyny tramwajowej Ri60 o wartości 549 zł na szkodę firmy Tramwaje W. sp. z o.o.”,
to jest o dokonanie czynu wypełniającego dyspozycję art. 278 § 1 k.k.
2
Po złożeniu wyjaśnień na rozprawie głównej w dniu 28 czerwca 2013 r.
oskarżony oświadczył, że chce dobrowolnie poddać się karze i wniósł o
wymierzenie jej – po zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. – w wysokości 10 miesięcy
ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej pracy na cele
społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.
Prokurator i pełnomocnik pokrzywdzonego wyrazili zgodę.
Sąd Rejonowy w W. postanowił na podstawie art. 387 § 2 k.p.k. uwzględnić
wniosek oskarżonego o wymierzenie mu wskazanej kary, uznając że okoliczności
popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, nie sprzeciwili się temu prokurator
i pokrzywdzony, a pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości jej cele zostaną
osiągnięte.
Następnie Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 r. oskarżonego
P. B. uznał za winnego zarzucanego mu czynu „z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 §
1 k.k.” i na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. wymierzył mu karę 12
miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na
cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, orzekając o zaliczeniu okresu
zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet kary ograniczenia wolności
oraz o zwolnieniu od ponoszenia kosztów procesu.
Wyrok nie został zaskarżony i uprawomocnił się z dniem 6 lipca 2013 r.
Kasację od całości wyroku na korzyść skazanego złożył Prokurator
Generalny zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
przepisów prawa procesowego – art. 387 § 1 i 2 k.p.k., polegające na błędnym
skazaniu P. B. za popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. i nieprawidłowym wymierzeniu mu kary 12 miesięcy ograniczenia wolności,
pomimo uwzględnienia na podstawie art. 387 § 2 k.p.k. złożonego przez niego na
rozprawie – w trybie art. 387 § 1 k.p.k. – wniosku o wydanie wyroku skazującego za
występek z art. 278 § 1 k.k. bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i
wymierzenie kary 10 miesięcy ograniczenia wolności”.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części
dotyczącej skazanego P. B. i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Kasacja jest oczywiście zasadna w całości, przeto mogła być uwzględniona
na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Sąd Rejonowy nie uzależnił uwzględnienia wniosku oskarżonego od
dokonania wskazanej przez siebie zmiany, co przewiduje przepis art. 387 § 3 k.p.k.
Akceptacja wniosku oskarżonego przy zgodzie nań pozostałych stron
zobowiązywała Sąd do skazania osk. P. B. za zarzucany mu czyn i wymierzenia
wnioskowanej kary. Tymczasem Sąd Rejonowy uzupełnił kwalifikację prawną
zachowania oskarżonego o art. 64 § 1 k.k., a następnie wymierzył mu karę 12
miesięcy ograniczenia wolności. Sąd zatem skazał oskarżonego za czyn o innej
kwalifikacji i wymierzył surowszą karę od wnioskowanej, a następnie – uzgodnionej.
Doszło zatem do rażącego naruszenia przepisów wskazanych w zarzucie
kasacji, co miało oczywisty wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Dlatego kasacja podlegała w całości uwzględnieniu, a więc przez podzielenie
zasadności zarzutu i uwzględnienie wniosku kasacyjnego.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 18 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący)
SSN Krzysztof Cesarz (sprawozdawca)
SSN Kazimierz Klugiewicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie P. B.
skazanego z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 18 lutego 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 28 czerwca 2013 r.,
uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej P. B. i
przekazuje sprawę w tym zakresie Sądowi Rejonowemu w W. do
ponownego rozpoznania
UZASADNIENIE
P. B. został oskarżony o to, że „w dniu 3 września 2011 roku w W. na ulicy
W./G., wspólnie i w porozumieniu z P. T. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia
szyny tramwajowej Ri60 o wartości 549 zł na szkodę firmy Tramwaje W. sp. z o.o.”,
to jest o dokonanie czynu wypełniającego dyspozycję art. 278 § 1 k.k.
2
Po złożeniu wyjaśnień na rozprawie głównej w dniu 28 czerwca 2013 r.
oskarżony oświadczył, że chce dobrowolnie poddać się karze i wniósł o
wymierzenie jej – po zastosowaniu art. 58 § 3 k.k. – w wysokości 10 miesięcy
ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonania nieodpłatnej pracy na cele
społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie.
Prokurator i pełnomocnik pokrzywdzonego wyrazili zgodę.
Sąd Rejonowy w W. postanowił na podstawie art. 387 § 2 k.p.k. uwzględnić
wniosek oskarżonego o wymierzenie mu wskazanej kary, uznając że okoliczności
popełnienia przestępstwa nie budzą wątpliwości, nie sprzeciwili się temu prokurator
i pokrzywdzony, a pomimo nieprzeprowadzenia rozprawy w całości jej cele zostaną
osiągnięte.
Następnie Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 28 czerwca 2013 r. oskarżonego
P. B. uznał za winnego zarzucanego mu czynu „z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 §
1 k.k.” i na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. wymierzył mu karę 12
miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej pracy na
cele społeczne w wymiarze 30 godzin miesięcznie, orzekając o zaliczeniu okresu
zatrzymania i tymczasowego aresztowania na poczet kary ograniczenia wolności
oraz o zwolnieniu od ponoszenia kosztów procesu.
Wyrok nie został zaskarżony i uprawomocnił się z dniem 6 lipca 2013 r.
Kasację od całości wyroku na korzyść skazanego złożył Prokurator
Generalny zarzucając „rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku naruszenie
przepisów prawa procesowego – art. 387 § 1 i 2 k.p.k., polegające na błędnym
skazaniu P. B. za popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. i nieprawidłowym wymierzeniu mu kary 12 miesięcy ograniczenia wolności,
pomimo uwzględnienia na podstawie art. 387 § 2 k.p.k. złożonego przez niego na
rozprawie – w trybie art. 387 § 1 k.p.k. – wniosku o wydanie wyroku skazującego za
występek z art. 278 § 1 k.k. bez przeprowadzenia postępowania dowodowego i
wymierzenie kary 10 miesięcy ograniczenia wolności”.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części
dotyczącej skazanego P. B. i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego
rozpoznania Sądowi Rejonowemu w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
3
Kasacja jest oczywiście zasadna w całości, przeto mogła być uwzględniona
na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Sąd Rejonowy nie uzależnił uwzględnienia wniosku oskarżonego od
dokonania wskazanej przez siebie zmiany, co przewiduje przepis art. 387 § 3 k.p.k.
Akceptacja wniosku oskarżonego przy zgodzie nań pozostałych stron
zobowiązywała Sąd do skazania osk. P. B. za zarzucany mu czyn i wymierzenia
wnioskowanej kary. Tymczasem Sąd Rejonowy uzupełnił kwalifikację prawną
zachowania oskarżonego o art. 64 § 1 k.k., a następnie wymierzył mu karę 12
miesięcy ograniczenia wolności. Sąd zatem skazał oskarżonego za czyn o innej
kwalifikacji i wymierzył surowszą karę od wnioskowanej, a następnie – uzgodnionej.
Doszło zatem do rażącego naruszenia przepisów wskazanych w zarzucie
kasacji, co miało oczywisty wpływ na treść zaskarżonego wyroku.
Dlatego kasacja podlegała w całości uwzględnieniu, a więc przez podzielenie
zasadności zarzutu i uwzględnienie wniosku kasacyjnego.