Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II PK 101/14
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 25 lutego 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Kuczyński (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Halina Kiryło
SSN Zbigniew Korzeniowski
w sprawie z powództwa T. R.
przeciwko Wojewódzkiemu Inspektoratowi Transportu Drogowego w G.
o odszkodowanie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 25 lutego 2015 r.,
skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Okręgowego - Sądu Pracy i
Ubezpieczeń Społecznych w G.
z dnia 8 listopada 2013 r.,
1. oddala skargę kasacyjną,
2. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 900 zł
(dziewięćset) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w
postępowaniu kasacyjnym.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy – Sąd Pracy w G. wyrokiem z dnia 6 czerwca 2013 r. w pkt I
zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 16.910,70 zł stanowiącą
2
trzymiesięczne wynagrodzenie tytułem odszkodowania za niezgodne z prawem
rozwiązanie stosunku pracy; w pkt II umorzył postępowanie w zakresie cofniętego
pozwu; w pkt III oddalił powództwo w pozostałej części; w pkt IV-VI orzekł o
kosztach procesu; w pkt VII wyrokowi w punkcie I nadał rygor natychmiastowej
wykonalności do kwoty 5.636,90 zł. W uzasadnieniu Sąd pierwszej instancji
wskazał następujące motywy swego rozstrzygnięcia. Powód od 1 lutego 2008 r.
zatrudniony został jako zastępca Pomorskiego Inspektora Transportu Drogowego w
G. Zatrudnienie nastąpiło na podstawie powołania przez Wojewodę […]. Powód był
od 2010 r. radnym Rady Miasta B. W dniu 16 listopada 2012 r. powód został
odwołany ze stanowiska zastępcy […] Inspektora Transportu Drogowego w G.
Przed złożeniem oświadczenia o odwołaniu powoda, nie została na rozwiązanie
stosunku pracy powoda uzyskana zgoda Rady Miasta B. W dniu 16 listopada 2012
r. pracodawca zwrócił się do Rady Miasta B. o wyrażenie zgody na rozwiązanie
stosunku pracy za wypowiedzeniem z powodem. Rada Miasta B. uchwałą z dnia 20
grudnia 2012 r. odstąpiła od zajęcia stanowiska w sprawie wyrażenia zgody na
rozwiązanie stosunku pracy z powodem. Pozwany pismem z dnia 4 stycznia 2013 r.
ponownie zwrócił się do Rady Miasta B. o wyrażenie zgody na rozwiązanie z
powodem stosunku pracy za wypowiedzeniem z zachowaniem trzymiesięcznego
okresu wypowiedzenia. Wskazano, że odwołanie nie skutkuje rozwiązaniem
stosunku pracy, powód nadal pozostawał w zatrudnieniu. Wniosek taki skierowany
został ponownie w dniu 10 stycznia 2013 r. Uchwałą z dnia 30 stycznia 2013 r.
Rada Miasta B. wyraziła zgodę na rozwiązanie z powodem stosunku pracy za
wypowiedzeniem. Na początku maja 2013 r. powód otrzymał od pracodawcy
świadectwo pracy, datowane na 30 kwietnia 2013 r., w którym wskazano, że powód
zatrudniony był u pozwanego pracodawcy w okresie od 1 lutego 2008 r. do 30
kwietnia 2013 r.: w okresie do 16 listopada 2012 r. jako zastępca Wojewódzkiego
Inspektora Transportu Drogowego w G., a do dnia 30 kwietnia 2013 r. jako
pracownik Wojewódzkiego Inspektoratu Transportu Drogowego w G., zaś stosunek
pracy został rozwiązany przez pracodawcę z zachowaniem okresu wypowiedzenia.
Powód nie złożył wniosku do pracodawcy o sprostowanie świadectwa pracy. W
dniu 31 maja 2013 r. wniósł do sądu o sprostowanie świadectwa pracy. Miesięczne
wynagrodzenie powoda wynosiło 5.636,90 zł brutto.
3
Sąd Rejonowy stwierdził, że złożenie przez pozwanego oświadczenia z dnia
16 listopada 2012 r. o odwołaniu powoda ze stanowiska zastępcy Inspektora
Transportu Drogowego w G. wywołało skutek w postaci rozwiązania z powodem
stosunku pracy za wypowiedzeniem. Jednocześnie w chwili rozwiązania z nim
stosunku pracy powód wykonywał mandat radnego, co oznaczało, że podlegał
szczególnej ochronie przewidzianej w art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o
samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 16, poz. 95 ze zm.). Zdaniem Sądu
Rejonowego, przed złożeniem powodowi oświadczenia o rozwiązaniu stosunku
pracy, pracodawca winien uzyskać zgodę rady gminy na to rozwiązanie. W sprawie
niekwestionowanym zaś było, że przed złożeniem oświadczenia o odwołaniu
powoda ze stanowiska zastępcy wojewódzkiego inspektora transportu drogowego
nie została uzyskana zgoda rady gminy na rozwiązanie z powodem stosunku pracy.
Oświadczenie o odwołaniu zostało złożone powodowi w dniu 16 listopada 2012 r.,
zaś uzyskanie zgody rady gminy nastąpiło w styczniu 2013 r. Z uwagi na powyższe
Sąd pierwszej instancji uznał, że w realiach niniejszej sprawy pracodawca
rozwiązując z powodem stosunek pracy naruszył dyspozycję art. 25 ust. 2 ustawy o
samorządzie gminnym, doszło zatem do naruszenia przepisów prawa w rozumieniu
art. 45 § 1 k.p. W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 69 k.p. w związku z art. 471
k.p., Sąd Rejonowy orzekł jak w punkcie pierwszym wyroku.
Apelację od wyroku wywiódł pozwany. Zaskarżył go w całości zarzucając
naruszenie prawa materialnego przez jego błędną wykładnię i niewłaściwe
zastosowanie: - art. 25 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (tekst jednolity: Dz.U. z 2013 r., poz. 594 ze zm.) poprzez przyjęcie, że
rozwiązanie stosunku pracy z powodem nastąpiło bez uprzedniej zgody Rady
Miasta B.; - art. 53 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym
(tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.) poprzez przyjęcie, że wojewoda
był pracodawcą powoda i przed złożeniem oświadczenia o odwołaniu go ze
stanowiska zastępcy WITD powinien był uzyskać uprzednią zgodę Rady Miasta B.
na rozwiązanie z nim stosunku pracy; - art. 18 § 1 k.p. poprzez przyjęcie, że
pracodawca nie mógł zastosować korzystniejszych dla pracownika zasad
rozwiązania stosunku pracy niż przewidziane w art. 70 § 2 zd. 1 k.p., tj. dokonać
rozwiązania stosunku pracy z powołania w drodze wypowiedzenia z zachowaniem
4
okresu wypowiedzenia i przesunąć początek biegu tego okresu do czasu uzyskania
zgody Rady Miasta B. na rozwiązanie z powodem stosunku pracy. Ponadto
wskazał istotne uchybienia procesowe mające wpływ na wynik sprawy,
tj. naruszenie art. 299 k.p.c. poprzez rezygnację z dowodu z przesłuchania stron,
art. 212 i 233 § 1 k.p.c. poprzez nieustalenie co jest między stronami sporne w
sprawie wartości przedmiotu sporu i wyciągnięcie błędnych wniosków w sprawie
roszczeń zgłoszonych przez powoda.
Wyrokiem dnia 8 listopada 2013 r. Sąd Okręgowy oddalił apelację
pozwanego. W ocenie Sądu Okręgowego Sąd Rejonowy rozważając zgodność z
prawem rozwiązania z powodem stosunku pracy prawidłowo zinterpretował i
zastosował przepis art. 53 ust. 5 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (tekst jednolity: Dz.U. z 2012 r., poz. 1265 ze zm.) i zasadnie przyjął, że
w niniejszej sprawie odwołanie powoda ze stanowiska było równoznaczne z
wypowiedzeniem umowy o pracę. Sąd wskazał, że stosownie do treści art. 68 § 1
k.p. stosunek pracy nawiązuje się na podstawie powołania w przypadkach
określonych w odrębnych przepisach. Takie przepisy zawierała przywołana wyżej
ustawa o transporcie drogowym. Zgodnie z art. 53 ust. 5 tej ustawy zastępcę
wojewódzkiego inspektora powołuje i odwołuje wojewoda, na wniosek
wojewódzkiego inspektora, w uzgodnieniu z Głównym Inspektorem Transportu
Drogowego. Decyzja powołująca daną osobę na takie stanowisko prowadzi
jednocześnie do nawiązania stosunku pracy na podstawie powołania. Sąd
stwierdził, że podobnie jak powołanie na stanowisko jest równoznaczne z
nawiązaniem stosunku pracy (z powołania) związanego z pełnieniem określonej
funkcji, odwołanie ze stanowiska jest jednocześnie rozwiązaniem stosunku pracy
nawiązanego na podstawie powołania, przy czym skutek rozwiązujący może
nastąpić niezwłocznie albo po upływie okresu równego okresowi wypowiedzenia, w
zależności od przyczyn odwołania. Co do zasady odwołanie jest równoznaczne z
wypowiedzeniem umowy o pracę (art. 70 § 2 k.p.). W przedmiotowej sprawie
stosunek pracy został z powodem nawiązany na podstawie powołania. Odwołanie
zaś powoda ze stanowiska zastępcy wojewódzkiego inspektora transportu
drogowego skutkowało równocześnie rozwiązaniem z nim stosunku pracy. Do
rozwiązania z powodem tego stosunku nie była wymagana jakakolwiek czynność
5
ze strony pracodawcy powoda. Wyłączna kompetencja w tym zakresie
przysługiwała bowiem organowi powołującemu powoda na to stanowisko.
Niezasadny okazał się w ocenie Sądu, również zarzut naruszenia art. 25 ust. 1
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz.U. z
2013 r., poz. 594 ze zm.). W myśl tego przepisu rozwiązanie z radnym stosunku
pracy wymaga uprzedniej zgody rady gminy, której jest członkiem. Rada gminy
odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, jeżeli podstawą
rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego
mandatu. W sprawie bezsporne było, że w chwili złożenia powodowi oświadczenia
o odwołaniu go ze stanowiska zastępcy wojewódzkiego inspektora transportu
drogowego (i równoczesnym rozwiązaniem z nim stosunku pracy za
wypowiedzeniem) wykonywał on mandat radnego. Pracodawca zamierzając
zwolnić powoda (zatrudnionego u siebie członka rady gminy), powinien był zatem
wystąpić do samorządu o zgodę na rozwiązanie z nim stosunku pracy przed
dokonaniem wypowiedzenia. W niniejszej sprawie zgoda taka wyrażona została
uchwałą Rady Miasta B. dopiero w dniu 30 stycznia 2013 r. Tym samym pozwany
przed dokonaniem czynności zmierzającej do rozwiązania z powodem stosunku
pracy nie uzyskał zgody wymaganej art. 25 ust. 2 u.s.g. Złożenie pracownikowi
oświadczenia woli zmierzającego do rozwiązania łączącego strony stosunku
prawnego bez uzyskania zgody rady było czynnością dokonaną z naruszeniem
prawa. W konsekwencji pozwany naruszył art. 25 ust. 2 u.s.g., tj. naruszył przepis
prawa w rozumieniu art. 45 § 1 k.p., a zatem powodowi przysługiwało roszczenie o
odszkodowanie. Mając powyższe na uwadze Sąd doszedł do wniosku, że również
zarzut naruszenia art. 18 § 1 k.p. nie zasługiwał na uwzględnienie. Sąd wskazał,
że dopuszczalna jest możliwość korzystniejszego niż to wynika z przepisów prawa
pracy ukształtowania treści indywidualnego stosunku pracy. Umową o pracę,
zgodnie z ogólną regułą wyrażoną w art. 18 k.p., można wprowadzać do treści
stosunku pracy postanowienia korzystniejsze niż zawarte w przepisach prawa
pracy. Prawo pracy nie ogranicza możliwości swobodnego kształtowania treści
stosunku pracy w drodze umowy o pracę, oczywiście z zastrzeżeniem art. 18 k.p.,
który zezwala na odstąpienie od przepisów prawa pracy jedynie wtedy, gdy jest to
korzystniejsze dla pracownika. W realiach niniejszej sprawy pozwany nie
6
przedstawił żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że strony ustaliły, że w razie
odwołania powoda z zajmowanego stanowiska jego stosunek pracy nie ulegnie
rozwiązaniu. Dowodu takiego nie stanowi pismo pozwanego z dnia 16 listopada
2012 r. informujące powoda o odwołaniu go ze stanowiska Zastępcy
Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z jednoczesnym wskazaniem,
że odwołanie nie jest równoznaczne z ustaniem stosunku pracy powoda. Powyższe
pismo zawiera jedynie jednostronne oświadczenie woli pozwanego. Brak
jakiegokolwiek dowodu, aby powód stanowisko to zaakceptował. W ocenie Sądu
Okręgowego, wobec naruszenia przez pozwanego przy rozwiązywaniu z powodem
stosunku pracy przepisu art. 25 ust. 2 u.s.g., takie postanowienie umowne byłoby
dla powoda mniej korzystne aniżeli wynikające z przepisów prawa pracy prawo
powoda do dochodzenia odszkodowania od pozwanego.
Pozwany wniósł skargę kasacyjną od prawomocnego wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 8 listopada 2013 r. zaskarżając w całości powyższe orzeczenie
na podstawie naruszenia prawa materialnego przez oczywiste naruszenie
przepisów art. 18 ust. 1 w związku z art. 70 ust. 2 k.p. W ocenie pozwanego
przyjęcie, że pracodawca nie mógł zastosować korzystniejszego dla pracownika
sposobu rozwiązania stosunku pracy powstałego na podstawie powołania - poprzez
jego wypowiedzenie w terminie późniejszym niż dzień odwołania, to jest dopiero po
uzyskaniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem przez radę gminy –
jest nieprawidłowe. Wskazując na powyższe, wniósł o uchylenie zaskarżonego
wyroku Sądu Okręgowego w całości, a także poprzedzającego go wyroku Sądu
Rejonowego z dnia 6 czerwca 2013 r. i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej
instancji do ponownego rozpoznania i rozstrzygnięcia o kosztach postępowania
wszystkich instancji – ewentualnie - o uchylenie zaskarżonych wyroków (jak wyżej)
i orzeczenie co do istoty sprawy poprzez oddalenie powództwa w całości i
zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego kosztów postępowania według norm
przepisanych.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna okazała się nieuzasadniona. Ustawa z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie terytorialnym (Dz.U. Nr 16, poz. 95 ze zm.) powierzyła
7
gminom realizację zadań publicznych o znaczeniu lokalnym. Gmina stała się
samodzielnym podmiotem wykonującym zadania publiczne na własną
odpowiedzialność. Gmina ma osobowość prawną, a jej samodzielność podlega
ochronie sądowej (art. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym). Rada gminy, z
zastrzeżeniem art. 12, jest organem stanowiącym i kontrolnym gminy (art. 15 cyt.
ustawy). Do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w
zakresie działania gminy, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 18 ust. 1 cyt.
ustawy). Rada gminy ma uprawnienia kontrolne w stosunku do zarządu i
podporządkowanych mu jednostek (art. 18 ust. 3 cyt. ustawy). Artykuł 18 ust. 2
ustawy o samorządzie terytorialnym określa zakres wyłącznej właściwości rady
gminy, akcentując tym samym, że rada w wymienionych sprawach jest jedynym
organem uprawnionym do podejmowania decyzji. Konsekwencją tak daleko
posuniętych kompetencji rady gminy jest taka ochrona prawna radnych, jak
przewidziana dla funkcjonariuszy publicznych, oraz ochrona trwałości ich stosunku
pracy. Ochrona ta, określona w art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie terytorialnym,
nakłada na pracodawcę obowiązek uzyskania uprzedniej zgody rady gminy na
rozwiązanie stosunku pracy z radnym tej gminy. Przepis ten równocześnie
nakazuje radzie odmówienie takiej zgody, gdy podstawą rozwiązania stosunku są
zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu. Do stwierdzenia, że
odmowa udzielenia zgody w tych sytuacjach jest obowiązkiem rady, upoważnia
użyta przez ustawodawcę imperatywna forma „rada odmówi”. Skoro przepis używa
określenia „stosunek pracy”, to znaczy, że zawarty w nim obowiązek obejmuje
także stosunek pracy na podstawie powołania.
Istotą tego stosunku (art. 69 k.p.), jak wiadomo, jest oparcie zarówno jego
powstania, jak i rozwiązania na decyzji właściwego organu dokonującego
powołania celem zagwarantowania temu organowi swobody doboru kadr
kierowniczych. Stosunek pracy nawiązany na podstawie powołania jest najmniej
stabilny wśród znanych naszemu prawu pracy form nawiązywania stosunku pracy.
Artykuł 69 k.p. wyłącza stosowanie wobec pracowników powołanych przepisów
regulujących tryb postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę, rozpatrywanie
sporów pracowniczych w części dotyczącej bezskuteczności wypowiedzeń,
odszkodowań przewidzianych w razie wypowiedzenia umowy o pracę oraz
8
przywracania do pracy. Kodeks pracy przyjmuje natychmiastową skuteczność
odwołania w zakresie wykonywania funkcji. Jeżeli odwołanie nie jest połączone z
oświadczeniem o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia, to wywołuje
skutek w postaci rozwiązania umowy o pracę za wypowiedzeniem bez potrzeby
dodatkowego oświadczenia. Odwołanie ze stanowiska jest na ogół nierozdzielnie
połączone z rozwiązaniem stosunku pracy.
Ochrona trwałości stosunku pracy radnego zagwarantowana ustawą o
samorządzie terytorialnym obejmuje, zgodnie z literalnym brzmieniem art. 25 ust. 2
ustawy o samorządzie terytorialnym, wszystkie formy nawiązania stosunku pracy.
Zarówno gramatyczna, jak i celowościowa wykładnia tego przepisu przemawiają za
uznaniem, że szczególna ochrona trwałości stosunku pracy radnego obejmuje
także tych radnych, których stosunek pracy powstał na podstawie powołania.
Ustawodawca, przyjmując w art. 25 ust. ustawy o samorządzie terytorialnym, że
zgoda rady gminy jest warunkiem rozwiązania stosunku pracy z radnym, przejawił
wolę ochrony wszystkich radnych - pracowników bez względu na formę nawiązania
stosunku pracy. Ochrona stosunku pracy radnego ma na celu umożliwienie radnym,
ze względu na szczególną rolę, jaka została powierzona gminom, jak
najskuteczniejszego i najbezpieczniejszego sprawowania funkcji. Następstwem tej
ochrony jest ograniczenie swobody podmiotu, który w określony w Kodeksie pracy
sposób nawiązał na podstawie powołania stosunek pracy z pracownikiem-radnym,
w rozwiązaniu tego stosunku bez zgody rady gminy. Ograniczenie to nie ma
charakteru bezwzględnego. Rozwiązanie stosunku pracy, w tym stosunku pracy na
podstawie powołania, może nastąpić wtedy, gdy rada gminy wyrazi na nie zgodę.
Wyrażenie zgody przez radę gminy na rozwiązanie z radnym stosunku pracy jest
pozostawione do swobodnej decyzji rady, z wyjątkiem sytuacji, gdy podstawą tego
rozwiązania są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu.
Artykuł 25 ust. 2 (zdanie drugie) ustawy o samorządzie terytorialnym nakazuje
radzie odmówić wówczas zgody na rozwiązanie stosunku pracy. Wtedy, gdy u
podstaw rozwiązania stosunku pracy z powołania legnie sprawowanie mandatu
radnego, odmowa wyrażenia zgody przez radę gminy na podstawie wspomnianego
przepisu, będzie zgodna z ideą ochrony funkcji radnego. Cel i znaczenie
szczególnej ochrony funkcji radnego, nadane art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie
9
terytorialnym, stałyby się iluzoryczne i abstrakcyjne, gdyby przyjąć wyłączenie spod
tej ochrony radnych, których stosunek pracy powstał na podstawie powołania.
Ogólna klauzula zawarta w art. 69 pkt 1 k.p. o wyłączeniu trybu
postępowania przy rozwiązywaniu umów o pracę z pracownikami powołanymi nie
ma zastosowania do pracowników zatrudnionych na podstawie powołania,
będących jednocześnie radnymi. Treść art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie
terytorialnym jednoznacznie obejmuje ochroną w nim przewidzianą wszystkich
pracowników, w tym i tych, którzy stali się pracownikami w następstwie powołania.
Ochroną objęta jest trwałość stosunku pracy. W konsekwencji odwołania ze
stanowiska pracownika powołanego -radnego, skutkujące rozwiązanie stosunku
pracy bez zgody rady gminy, będzie stanowiło naruszenie art. 25 ust. 2 ustawy o
samorządzie terytorialnym i jako niezgodne z prawem daje pracownikowi
odwołanemu prawo dochodzenia odpowiednio roszczeń określonych w art. 45 k.p.
Podstawowym roszczeniem przysługującym pracownikowi powołanemu -radnemu
w razie odwołania go bez zgody rady gminy ze względu na istotę stosunku pracy z
powołania powinno być odszkodowanie, o którym mowa w art. 45 § 1 k.p.
Przechodząc do realiów niniejszej sprawy stwierdzić należy, że Sąd drugiej
instancji nie naruszył art. 18 ust. 1 w związku z art. 70 ust. 2 k.p. poprzez przyjęcie,
że pracodawca nie mógł zastosować korzystniejszego dla pracownika sposobu
rozwiązania stosunku pracy powstałego na podstawie powołania, poprzez jego
wypowiedzenie w terminie późniejszym niż dzień odwołania, to jest dopiero po
uzyskaniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy z powodem przez radę gminy. W
niniejszej sprawie Sąd nie zajmował się kwestią prawnej możliwość
korzystniejszego, niż to wynika z przepisów prawa pracy, ukształtowania treści
indywidualnego stosunku pracy. Umową o pracę, zgodnie z ogólną regułą
wyrażoną w art. 18 k.p., można wprowadzać do treści stosunku pracy
postanowienia korzystniejsze niż zawarte w przepisach prawa pracy. Jednakże w
niniejszej sprawie Sąd jedynie na podstawie zebranego materiału dowodowego
uznał, że pozwany nie przedstawił żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że
strony ustaliły, że w razie odwołania powoda z zajmowanego stanowiska jego
stosunek pracy nie ulegnie rozwiązaniu. W ocenie Sądu drugiej instancji pismo
pozwanego z dnia 16 listopada 2012 r. informujące powoda o odwołaniu go ze
10
stanowiska Zastępcy Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z
jednoczesnym wskazaniem, że odwołanie nie jest równoznaczne z ustaniem
stosunku pracy powoda - stanowiło jedynie jednostronne oświadczenie woli
pozwanego. Sąd podkreślił nadto, że brak było jakiegokolwiek dowodu, aby powód
stanowisko to zaakceptował. W ocenie Sądu takie postanowienie umowne, byłoby
mniej korzystne aniżeli wynikające z przepisów prawa pracy prawo powoda do
dochodzenia odszkodowania od pozwanego.
Mając na uwadze, że wniesiona w rozpoznawanej sprawie skarga kasacyjna
była oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia prawa materialnego, argumentacja
uzasadnienia, kwestionująca ustalenia faktyczne stanowiące podstawę
rozstrzygnięcia Sądu drugiej instancji jest pozbawiona znaczenia prawnego.
Możliwość kontroli orzeczenia Sądu drugiej instancji przez Sąd Najwyższy w
ramach postępowania kasacyjnego jest ograniczona jedynie do pewnej kategorii
błędów prawnych. Skarga kasacyjna jest środkiem kontroli prawidłowości
stosowania prawa przez sąd drugiej instancji, a nie instrumentem kontroli trafności
ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego orzeczenia. W
odniesieniu do ustaleń faktycznych kontrola kasacyjna może dotyczyć zatem
jedynie naruszenia norm prawa procesowego regulujących sposób dokonywania
tych ustaleń, a zatem przepisów o regułach dowodowych, ocenie dowodów,
rozkładzie ciężaru dowodowego, domniemaniach faktycznych itp. W ustalonym
stanie faktycznym pozwany nie przedstawił dowodu, z którego wynikałoby, że
strony ustaliły, że w razie odwołania powoda z zajmowanego stanowiska jego
stosunek pracy nie ulegnie rozwiązaniu. Sąd ocenił, że pismo pozwanego z dnia 16
listopada 2012 r. informujące powoda o odwołaniu go ze stanowiska Zastępcy
Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z jednoczesnym wskazaniem,
że odwołanie nie jest równoznaczne z ustaniem stosunku pracy powoda, nie miało
charakteru zgodnego porozumienia stron i nie mogło jednostronnie modyfikować
treści łączącej ich umowy o pracę. Zakres kontroli kasacyjnej, zgodnie ze
stosownymi przepisami Kodeksu postępowania cywilnego, jest ograniczony do
oceny legalności zaskarżonego orzeczenia, czyli do kontroli prawidłowości
stosowania prawa, kontroli dokonywanej w granicach wyznaczonych podstawami
skargi kasacyjnej.
11
Mając powyższe na uwadze Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.