III KK 47/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-03-2015
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 47/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
w sprawie K. S.
skazanego z art. 431
ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w
trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U.z 2012r. poz.1356 j.t.) i art. 145
k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 11 marca 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w B.
z dnia 23 października 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym z dnia 23 października 2014 r.
uznał obwinionego K. S. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 431
ust. 1
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2012r. poz.1356 j.t.) i art. 145 k.w. i za to w
2
myśl art. 9 § 1 k.w. na mocy ww. przepisu w zw. z art. 20 § 1 i 2 k.w. i art. 21 § 1
k.w. wymierzył mu karę miesiąca ograniczenia wolności polegającą na
wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40
godzin.
Od powyższego orzeczenia nie złożono w ustawowym terminie sprzeciwu,
wobec czego uprawomocniło się w dniu 20 listopada 2014 r.
Kasację na korzyść od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny.
Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu rażące i mające istotny wpływ na treść
wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 431
ust. 1
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi, polegające na orzeczeniu wobec obwinionego za
popełnienie wykroczenia określonego w tym przepisie kary miesiąca ograniczenia
wolności w sytuacji, gdy czyn ten zagrożony jest jedynie karą grzywny.
Podnosząc ten zarzut, Prokurator Generalny wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w B. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, co zważywszy na jej kierunek skutkowało
jej uwzględnieniem w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Rację ma skarżący, gdy wskazuje, że zaskarżony wyrok zapadł z rażącą
obrazą przepisu prawa materialnego, tj. art. 431
ust. 1 ustawy z dnia 26
października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,
mającą istotny wpływ na treść orzeczenia.
Sąd Rejonowy, uznając K. S. za winnego popełnienia wskazanego
powyższej wykroczenia, wymierzył mu karę ograniczenia wolności, podczas gdy
przepis powyższy tego rodzaju kary nie przewiduje. Wykroczenie w nim statuowane
zagrożone jest tylko i wyłącznie karą grzywny. Ponadto orzeczenie kary
nieprzewidzianej przez ustawę za dane wykroczenie implikowało dalsze uchybienia
wyroku nakazowego, polegające na określeniu z mocy art. 21 § 1 k.w. obowiązku, o
którym mowa w art. 20 § 2 pkt 2 k.w.
Trafnie również zauważa autor kasacji innego rodzaju uchybienie, jakim
dotknięty jest zaskarżony wyrok nakazowy. W podstawie prawnej ukarania
3
powołano bowiem nie tylko stosowny przepis ustawy z dnia 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, lecz również art. 145
k.w., notabene także nie przewidujący orzeczonej przez Sąd Rejonowy kary, bez
uzupełnienia opisu czynu o ustalenie, że sprawca zaśmiecał miejsce publiczne.
Przytoczenie art. 9 § 1 k.w. wskazuje na przyjęcie, iż w sprawie zachodzi zbieg
przepisów. Ta treść rozstrzygnięcia nie znajduje uzasadnienia w materiale
dowodowym sprawy i wykracza poza zakres przedmiotowy wniosku o ukaranie.
Z tych powodów konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi meriti, który uwzględni
zaprezentowane powyżej rozważania i ukształtuje orzeczenie w sposób wolny od
stwierdzonych w następstwie rozpoznania kasacji naruszeń prawa materialnego.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 11 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski (przewodniczący)
SSN Rafał Malarski (sprawozdawca)
SSN Józef Szewczyk
Protokolant Anna Korzeniecka-Plewka
w sprawie K. S.
skazanego z art. 431
ust. 1 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w
trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U.z 2012r. poz.1356 j.t.) i art. 145
k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 11 marca 2015 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego w B.
z dnia 23 października 2014 r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Sądowi
Rejonowemu w B.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w B. wyrokiem nakazowym z dnia 23 października 2014 r.
uznał obwinionego K. S. za winnego popełnienia wykroczenia z art. 431
ust. 1
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. z 2012r. poz.1356 j.t.) i art. 145 k.w. i za to w
2
myśl art. 9 § 1 k.w. na mocy ww. przepisu w zw. z art. 20 § 1 i 2 k.w. i art. 21 § 1
k.w. wymierzył mu karę miesiąca ograniczenia wolności polegającą na
wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 40
godzin.
Od powyższego orzeczenia nie złożono w ustawowym terminie sprzeciwu,
wobec czego uprawomocniło się w dniu 20 listopada 2014 r.
Kasację na korzyść od tego wyroku wniósł Prokurator Generalny.
Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu rażące i mające istotny wpływ na treść
wyroku naruszenie przepisu prawa materialnego, a mianowicie art. 431
ust. 1
ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i
przeciwdziałaniu alkoholizmowi, polegające na orzeczeniu wobec obwinionego za
popełnienie wykroczenia określonego w tym przepisie kary miesiąca ograniczenia
wolności w sytuacji, gdy czyn ten zagrożony jest jedynie karą grzywny.
Podnosząc ten zarzut, Prokurator Generalny wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu w B. do
ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest oczywiście zasadna, co zważywszy na jej kierunek skutkowało
jej uwzględnieniem w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Rację ma skarżący, gdy wskazuje, że zaskarżony wyrok zapadł z rażącą
obrazą przepisu prawa materialnego, tj. art. 431
ust. 1 ustawy z dnia 26
października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi,
mającą istotny wpływ na treść orzeczenia.
Sąd Rejonowy, uznając K. S. za winnego popełnienia wskazanego
powyższej wykroczenia, wymierzył mu karę ograniczenia wolności, podczas gdy
przepis powyższy tego rodzaju kary nie przewiduje. Wykroczenie w nim statuowane
zagrożone jest tylko i wyłącznie karą grzywny. Ponadto orzeczenie kary
nieprzewidzianej przez ustawę za dane wykroczenie implikowało dalsze uchybienia
wyroku nakazowego, polegające na określeniu z mocy art. 21 § 1 k.w. obowiązku, o
którym mowa w art. 20 § 2 pkt 2 k.w.
Trafnie również zauważa autor kasacji innego rodzaju uchybienie, jakim
dotknięty jest zaskarżony wyrok nakazowy. W podstawie prawnej ukarania
3
powołano bowiem nie tylko stosowny przepis ustawy z dnia 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, lecz również art. 145
k.w., notabene także nie przewidujący orzeczonej przez Sąd Rejonowy kary, bez
uzupełnienia opisu czynu o ustalenie, że sprawca zaśmiecał miejsce publiczne.
Przytoczenie art. 9 § 1 k.w. wskazuje na przyjęcie, iż w sprawie zachodzi zbieg
przepisów. Ta treść rozstrzygnięcia nie znajduje uzasadnienia w materiale
dowodowym sprawy i wykracza poza zakres przedmiotowy wniosku o ukaranie.
Z tych powodów konieczne stało się uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi meriti, który uwzględni
zaprezentowane powyżej rozważania i ukształtuje orzeczenie w sposób wolny od
stwierdzonych w następstwie rozpoznania kasacji naruszeń prawa materialnego.