Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI KZ 2/15
POSTANOWIENIE
Dnia 19 marca 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba
w sprawie adwokata G. P.
obwinionego o popełnienie przewinień z art. 80 ustawy prawo o adwokaturze
oraz art. 49, 50 i 53 Zbioru zasad etyki adwokackiej i godności zawodu
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 19 marca 2015 r.,
zażalenia obwinionego na zarządzenie Wiceprezesa Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego z dnia 13 stycznia 2015r. o odmowie przyjęcia kasacji na
podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie obwinionego nie zasługiwało na uwzględnienie.
Obwiniony w dniu 16 grudnia 2014r. złożył do akt sprawy pismo będące
samodzielnie sporządzoną kasacją. W tej sytuacji obwinionego wezwano do
uzupełnienia braku formalnego tej kasacji poprzez sporządzenie i podpisanie jej
przez adwokata lub radcę prawnego.
W zakreślonym terminie do Wyższego Sądu Dyscyplinarnego wpłynęła
kasacja podpisana przez radcę prawnego T. D., do której dołączono
pełnomocnictwo do reprezentowania obwinionego w postępowaniu przed WSD i w
postępowaniu kasacyjnym.
Zarządzeniem z dnia13 stycznia 2015r. Wiceprezesa Wyższego Sądu
Dyscyplinarnego odmówił przyjęcia kasacji podnosząc w jego uzasadnieniu, że
złożona do akt sprawy kasacja nie ma cech samodzielnie sporządzonego
2
nadzwyczajnego środka zaskarżenia i stanowi dosłowne powtórzenie osobistej
kasacji obwinionego.
W zażaleniu na to zarządzenie pełnomocnik obwinionego podniósł, że
sytuacja w sprawie wyglądał wprost przeciwnie niż ocenił to WSD wydając
zaskarżone zarządzanie, gdyż najpierw sporządzona została przez radcę prawnego
kasacja, a dopiero później obwiniony wykonał jej kopię, którą wysłał 12 grudnia
2014r. do WSD. Po wezwaniu zaś do uzupełnienia braków formalnych „radca
prawny naniósł własną wersję kasacji na papier firmowy oraz po podpisaniu
przesłał do WSD. Jak podkreślono w uzasadnieniu, obwiniony i jego obrońca
doskonale znają treść art. 526§2 k.p.k. i doszli do wniosku, ze złożenie w
momencie uzupełnienia braków formalnych środka odwoławczego w nowej wersji,
mogłoby zostać poczytane przez WSD jako wniesienie drugiej kasacji.
W niniejszej sprawie brak jest podstaw do uwzględnienia zażalenia. Jego
zaś motywy przedstawione w uzasadnieniu, wręcz rażą brakiem logiki i
rozbrajającą naiwnością.
Zgodnie z dyspozycją art. 526§2 k.p.k. kasacja, o ile nie pochodzi od
prokuratora lub wskazanego w ustawie podmiotu szczególnego, winna być
sporządzona i podpisana przez adwokata albo radcę prawnego. W świetle
orzecznictwa Sądu Najwyższego nie może też budzić wątpliwości, że obwiniony
(lub oskarżony) w postępowaniu kasacyjnym nie może samodzielnie we własnej
sprawie sporządzić kasacji, nawet jeżeli wykonuje zawód adwokata, czy radcy
prawnego. Jeżeli zatem założyć, że treść art. 526§2 k.p.k. rzeczywiście była znana
obwinionemu, to nie było jakiegokolwiek powodu do tego, aby składał on do akt
sprawy osobiście sporządzoną kasację, zwłaszcza, jeżeli w tym czasie dysonował
już skargą sporządzoną przez radcę prawnego będącego jego obrońcą.
Jeszcze mniej przekonująca jest teza o obawie złożenia „drugiej” kasacji.
Skoro bowiem obwiniony został wezwany przez WSD do złożenia kasacji
sporządzonej zgodnie z wymogami art. 526§2 k.p.k. przez innego adwokata albo
radcę prawnego, nie mógł on przypuszczać, że jego pismu nazwanemu „kasacja”
nadano jakiekolwiek przymioty tego nadzwyczajnego środka zaskarżenia. A zatem,
skoro żadna kasacja w sprawie do tego czasu nie została przyjęta, nie zachodziła
3
też jakakolwiek obawa, że gdy zostanie ona złożona, będzie potraktowana jako
„wniesiona druga kasacja”.
W tej sytuacji, skoro argumenty przedstawione przez skarżącego w
uzasadnieniu zażalenia ocenić należy jako oczywiście bezzasadne, powrócić
należy do uzasadnienia zaskarżonego zarządzenia. Argumentację tu zawartą
ocenić należy jako w pełni przekonującą. Bezsprzecznie kasacja przedstawiona
przez pełnomocnika obwinionego nie nosi jakichkolwiek cech samodzielnego
sporządzenia. Stanowi dosłowne powtórzenie osobistej „kasacji” obwinionego, jest
wręcz jej kopią. Za wyjątkiem trzech zdań z karty 6 powtarza słowo w słowo treść
tamtego pisma łącznie z tymi samymi podkreśleniami.
Przyjąć zatem należy, że wniesienie w taki sposób kasacji stanowi próbę
obejścia dyspozycji art. 526§2 k.p.k., gdyż tylko pozornie została ona sporządzona
przez radcę prawnego będącego obrońcą obwinionego, gdy w istocie jest to pismo
sporządzone przez samego obwinionego. Słusznie zatem odmówiono przyjęcia
takiej kasacji.
Powyższe powoduje, że tak sformułowane zażalenie nie zasługiwało na
uwzględnienie.
Kierując się przedstawionymi względami, Sad Najwyższy orzekł, jak na
wstępie.