II KK 106/15
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:12-05-2015
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II K …/12 X Ka …/12
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 106/15
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie A. W.,
skazanego z art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 3 lipca 2012 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym;
2) obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 3 lipca 2012 r. A. W. został uznany
winnym czynów z art. 244 k.k. polegających na tym, że:
I. w dniu 3 czerwca 2010 r., w miejscowości M., prowadził pojazd
mechaniczny w postaci motocykla marki Yamaha, czym nie zastosował się
do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 5 marca 2009 r.
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku;
II. w dniu 16 lipca 2010 r. w Ł. prowadził pojazd mechaniczny w postaci
samochodu osobowego marki Peugeot 406, czym nie zastosował się do
orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 5 marca 2009 r.
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku,
które to czyny sąd uznał za popełnione w ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i
wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 6 grudnia 2012 r. wyrok Sądu I
instancji został utrzymany w mocy.
Od powyższego prawomocnego rozstrzygnięcia kasację w trybie art. 521
k.p.k. wniósł Prokurator Generalny, zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu rażące
i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów prawa karnego
procesowego, a mianowicie art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
polegające na przeprowadzeniu wadliwej kontroli odwoławczej wyroku Sądu
Rejonowego w P. z dnia 3 lipca 2012 r., oraz utrzymaniu go w mocy, pomimo, że
orzeczeniem tym A. W. został skazany za czyn (popełniony w dniu 16 lipca 2010
r.), za który został już prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z
dnia 11 września 2012 r., co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą
określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.
Podnosząc powyższy zarzut Prokurator Generalny wniósł o uchylenie
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w
W. w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna w stopniu oczywistym.
Z uwagi na chronologię zapadających wobec skazanego wyroków, o której
szeroko pisze w kasacji Prokurator Generalny, dla niniejszego postępowania
najistotniejsze jest podkreślenie, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 11
3
września 2012 r., A. W. został uznany winnym czynu z art. 244 k.k., polegającego
na tym, że w dniu 16 lipca 2010 r. w Ł. prowadził samochód marki Peugeot 406,
czym nie zastosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w W. zakazu
kierowania pojazdami mechanicznymi. Za ten czyn wymierzono mu karę 1 roku i 6
miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na
okres próby 5 lat. Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i
uprawomocnił się w pierwszej instancji w dniu 19 września 2012 r.
Biorąc powyższy fakt pod uwagę wskazać należy, że w dacie orzekania w
sprawie przez Sąd Okręgowy w W. w sprawie pod sygn. akt X Ka …/12, a więc w
dniu 6 grudnia 2012 r., wyrok w sprawie pod sygn. akt II K …/12 był już
prawomocny.
By jednak ustalić, że zachodzi w sprawie przypadek określony w 439 § 1 pkt
8 k.p.k. należy porównać opisy czynu przypisanego prawomocnym wyrokiem Sądu
Rejonowego w Ł. z dnia 11 września 2012 r. oraz tego czynu, który był
przedmiotem oceny w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w sprawie o sygn.
akt X Ka …/12. Porównanie to prowadzi do jednoznacznego wniosku, że A. W.
został dwukrotnie skazany za ten sam czyn polegający na prowadzeniu pojazdu
marki Peugeot 406 w dniu 16 lipca 2010 r. w Ł. (najpierw wyrokiem Sądu
Rejonowego w Ł. z dnia 11 września 2012 r., a następnie wyrokiem Sądu
Rejonowego w P. z dnia 3 lipca 2012 r.). Oznacza to, że w dacie rozpoznawania
sprawy przez Sąd odwoławczy istniała przesłanka do umorzenia postępowania w
zakresie tego czynu na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., czego Sąd ten nie
zauważył, utrzymując w mocy wyrok Sądu I instancji, bez dokonywania w nim
jakichkolwiek zmian.
Musiało to skutkować uchyleniem wyroku Sąd Okręgowego i przekazaniem
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, w
którym to postępowaniu, mając na względzie treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
konieczne będzie dokonanie stosownych modyfikacji wyroku Sądu I instancji,
mających na celu wyeliminowanie skazania za czyn, który został już wcześniej
prawomocnie osądzony wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 11 września 2012
r.
Wobec powyższego, należało orzec jak w sentencji.
4
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 23 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Andrzej Ryński
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Marta Brylińska
w sprawie A. W.,
skazanego z art. 244 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 23 kwietnia 2015 r.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 6 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w P.
z dnia 3 lipca 2012 r.,
1) uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi
Okręgowemu do ponownego rozpoznania w postępowaniu
odwoławczym;
2) obciąża Skarb Państwa kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w P. z dnia 3 lipca 2012 r. A. W. został uznany
winnym czynów z art. 244 k.k. polegających na tym, że:
I. w dniu 3 czerwca 2010 r., w miejscowości M., prowadził pojazd
mechaniczny w postaci motocykla marki Yamaha, czym nie zastosował się
do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 5 marca 2009 r.
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku;
II. w dniu 16 lipca 2010 r. w Ł. prowadził pojazd mechaniczny w postaci
samochodu osobowego marki Peugeot 406, czym nie zastosował się do
orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 5 marca 2009 r.
zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych na okres 1 roku,
które to czyny sąd uznał za popełnione w ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i
wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności.
Wyrokiem Sądu Okręgowego w W. z dnia 6 grudnia 2012 r. wyrok Sądu I
instancji został utrzymany w mocy.
Od powyższego prawomocnego rozstrzygnięcia kasację w trybie art. 521
k.p.k. wniósł Prokurator Generalny, zarzucając przedmiotowemu orzeczeniu rażące
i mające istotny wpływ na treść orzeczenia naruszenie przepisów prawa karnego
procesowego, a mianowicie art. 433 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
polegające na przeprowadzeniu wadliwej kontroli odwoławczej wyroku Sądu
Rejonowego w P. z dnia 3 lipca 2012 r., oraz utrzymaniu go w mocy, pomimo, że
orzeczeniem tym A. W. został skazany za czyn (popełniony w dniu 16 lipca 2010
r.), za który został już prawomocnie skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z
dnia 11 września 2012 r., co stanowi bezwzględną przesłankę odwoławczą
określoną w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k.
Podnosząc powyższy zarzut Prokurator Generalny wniósł o uchylenie
wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w
W. w postępowaniu odwoławczym.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna w stopniu oczywistym.
Z uwagi na chronologię zapadających wobec skazanego wyroków, o której
szeroko pisze w kasacji Prokurator Generalny, dla niniejszego postępowania
najistotniejsze jest podkreślenie, że wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 11
3
września 2012 r., A. W. został uznany winnym czynu z art. 244 k.k., polegającego
na tym, że w dniu 16 lipca 2010 r. w Ł. prowadził samochód marki Peugeot 406,
czym nie zastosował się do orzeczonego wyrokiem Sądu Rejonowego w W. zakazu
kierowania pojazdami mechanicznymi. Za ten czyn wymierzono mu karę 1 roku i 6
miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na
okres próby 5 lat. Wyrok ten nie został zaskarżony przez żadną ze stron i
uprawomocnił się w pierwszej instancji w dniu 19 września 2012 r.
Biorąc powyższy fakt pod uwagę wskazać należy, że w dacie orzekania w
sprawie przez Sąd Okręgowy w W. w sprawie pod sygn. akt X Ka …/12, a więc w
dniu 6 grudnia 2012 r., wyrok w sprawie pod sygn. akt II K …/12 był już
prawomocny.
By jednak ustalić, że zachodzi w sprawie przypadek określony w 439 § 1 pkt
8 k.p.k. należy porównać opisy czynu przypisanego prawomocnym wyrokiem Sądu
Rejonowego w Ł. z dnia 11 września 2012 r. oraz tego czynu, który był
przedmiotem oceny w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w sprawie o sygn.
akt X Ka …/12. Porównanie to prowadzi do jednoznacznego wniosku, że A. W.
został dwukrotnie skazany za ten sam czyn polegający na prowadzeniu pojazdu
marki Peugeot 406 w dniu 16 lipca 2010 r. w Ł. (najpierw wyrokiem Sądu
Rejonowego w Ł. z dnia 11 września 2012 r., a następnie wyrokiem Sądu
Rejonowego w P. z dnia 3 lipca 2012 r.). Oznacza to, że w dacie rozpoznawania
sprawy przez Sąd odwoławczy istniała przesłanka do umorzenia postępowania w
zakresie tego czynu na podstawie art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k., czego Sąd ten nie
zauważył, utrzymując w mocy wyrok Sądu I instancji, bez dokonywania w nim
jakichkolwiek zmian.
Musiało to skutkować uchyleniem wyroku Sąd Okręgowego i przekazaniem
sprawy temu Sądowi do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, w
którym to postępowaniu, mając na względzie treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
konieczne będzie dokonanie stosownych modyfikacji wyroku Sądu I instancji,
mających na celu wyeliminowanie skazania za czyn, który został już wcześniej
prawomocnie osądzony wyrokiem Sądu Rejonowego w Ł. z dnia 11 września 2012
r.
Wobec powyższego, należało orzec jak w sentencji.
4