Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UZ 7/15
POSTANOWIENIE
Dnia 21 kwietnia 2015 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Romualda Spyt (przewodniczący)
SSN Bogusław Cudowski (sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
w sprawie z odwołania W. P.
przeciwko Dyrektorowi Zakładu Emerytalno-Rentowego Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych
o wysokość emerytury policyjnej,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 21 kwietnia 2015 r.,
zażalenia wnioskodawcy na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 20 stycznia 2015 r.,
oddala zażalenie.
UZASADNIENIE
Wnioskodawca odwołał się od decyzji Dyrektora Zakładu Emerytalno-
Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia 29 października 2009 r.
ustalającej wysokość jego emerytury policyjnej począwszy od dnia 1 stycznia 2010
r. na kwotę 2.195,14 zł. Decyzja została wydana na podstawie art. 15b w zw. z art.
32 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym
funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu,
Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego
Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej
2
Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz.U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67
ze zm.) oraz w związku z otrzymaniem z IPN Informacji o przebiegu służby
wnioskodawcy w organach bezpieczeństwa państwowego, o których mowa w art. 2
ustawy z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informacji o dokumentach
organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944-1990 oraz treści tych dokumentów
(Dz.U. 2007 r. Nr 63, poz. 425 ze zm.).
Sąd Okręgowy w W. wyrokiem z dnia 4 października 2012 r. oddalił
odwołanie wnioskodawcy od ww. decyzji. Z kolei Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia
21 października 2013 r. oddalił apelację wnioskodawcy od wyroku Sądu
Okręgowego z dnia 4 października 2012 r..
W dniu 29 grudnia 2014 r. pełnomocnik wnioskodawcy wniósł skargę
kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego z dnia 21 października 2013 r. Na skutek
podjęcia przez Sąd Apelacyjny czynności sprawdzających w zakresie wartości
przedmiotu zaskarżenia, pełnomocnik wnioskodawcy skorygował wartość
przedmiotu zaskarżenia z pierwotnie wskazanej kwoty 36.252 zł do kwoty 9.914,88
zł (k. 198 pismo pełnomocnika wnioskodawcy z dnia 16 stycznia 2015 r. złożone w
wykonaniu wezwania do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej).
Sąd Apelacyjny, działając zgodnie z art. 3982
§ 1 k.p.c., postanowieniem z
dnia 20 stycznia 2015 r. odrzucił skargę kasacyjną wnioskodawcy. W uzasadnieniu
wskazał, że sprawy o wysokość świadczenia emerytalno-rentowego są sprawami o
świadczenie, których dopuszczalność zaskarżenia skargą kasacyjną podlega
ograniczeniu ze względu na wartość przedmiotu zaskarżenia. Stwierdził, że w tej
sprawie wartości przedmiotu zaskarżenia, wyliczona zgodnie z art. 22 k.p.c., wynosi
mniej niż minimalna wartość przedmiotu zaskarżenia, która warunkuje
dopuszczalność skargi kasacyjnej.
Postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 20 stycznia 2015 r. zaskarżył w
całości pełnomocnik wnioskodawcy, wnosząc o jego uchylenie. W uzasadnieniu
zażalenia stwierdził, że odrzucenie skargi kasacyjnej jest niezasadne ze względu
na przyjęcie przez Sąd Apelacyjny niewłaściwego sposobu wyliczenia wartości
przedmiotu zaskarżenia. Zdaniem pełnomocnika do wyliczenia wartości przedmiotu
zaskarżenia w tej sprawie powinna znaleźć zastosowanie reguła określona w art.
21 § 1 k.p.c. w zw. z art. 19 § 1 k.p.c. w zw. z art. 22 k.p.c., a nie tylko reguła
3
przyjęta w art. 22 k.p.c. Stanowisko to uzasadniał, powołując się na uchwałę Sądu
Najwyższego z dnia 18 października 2012 r., III UZP 3/12, OSNP 2013 nr 9-10,
poz. 112. W uchwale tej Sąd Najwyższy stwierdził, że w sprawach z zakresu
ubezpieczeń społecznych, których przedmiotem jest zmiana wysokości
świadczenia powtarzającego się, wartość przedmiotu zaskarżania (art. 3982
§ 1 zd.
pierwsze i drugie k.p.c.) ustala się na podstawie art. 22 k.p.c. w odniesieniu do
świadczeń przyszłych, a w odniesieniu do świadczeń zaległych na podstawie art.
19 § 1 k.p.c. W razie dochodzenia świadczeń przyszłych i zaległych stosuje się art.
21 k.p.c. Według pełnomocnika wnioskodawcy w tej sprawie wartość przedmiotu
zaskarżenia powinna zostać ustalona poprzez „zsumowanie iloczynu kwoty 825,82
zł x 60 miesięcy (od dnia 1 października 2010 r. do dnia złożenia skargi kasacyjnej
29 grudnia 2014 r. – wyliczone w oparciu o art. 19 § 1 k.p.c.) oraz iloczynu kwoty
825,82 zł x 12 miesięcy (wyliczone w oparciu o art. 22 k.p.c.)”, co daje łączną kwotę
59.460 zł.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Na wstępie należy podkreślić, że w tej sprawie istotą sporu było ustalenie
wysokości świadczenia emerytalnego, które uległo obniżeniu na skutek wydania
zaskarżonej decyzji. Okoliczność ta nie była kwestionowana przez pełnomocnika
wnioskodawcy. W przypadku sporu o wysokość świadczenia emerytalnego,
dopuszczalność skargi kasacyjnej, zgodnie z art. 3982
§ 1 zd. pierwsze i drugie
k.p.c., zależy od wartości przedmiotu zaskarżenia. W sprawach z zakresu prawa
pracy i ubezpieczeń społecznych wartość przedmiotu zaskarżenia nie może być
niższa niż 10.000 zł.
Sąd Apelacyjny, dokonując kontroli dopuszczalności skargi kasacyjnej w
zakresie wartości przedmiotu zaskarżenia, zastosował prawidłowy sposób
wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia.
Stanowisko pełnomocnika wnioskodawcy i zaproponowany w zażaleniu
sposób wyliczenia wartości przedmiotu zaskarżenia są nieprawidłowe. Pełnomocnik
wnioskodawcy oparł je na błędnym i bliżej nieuzasadnionym założeniu, że w tej
sprawie wnioskodawca zaskarżając decyzję Dyrektora Zakładu Emerytalno-
4
Rentowego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych z dnia 29 października 2009 r.,
dochodził również świadczeń zaległych za okres od 1 października 2010 r. do dnia
złożenia skargi kasacyjnej, tj. 29 grudnia 2014 r. Tymczasem zaskarżoną decyzją,
wydaną w dniu 29 października 2009 r., rozstrzygnięto o wysokość emerytury
wnioskodawcy na przyszłość, tj. począwszy od dnia 1 stycznia 2010 r. Z kolei w
odwołaniu od tej decyzji wnioskodawca wnosił o: 1) jej uchylenie, 2) bądź
zawieszenie jej wykonania do czasu wydania orzeczenia w przedmiotowej sprawie
przez Trybunał Konstytucyjny, 3) wypłacanie od organu emerytalno-rentowego
kwoty pieniężnej stanowiącej różnicę między kwota dotychczasowej wysokości
emerytury brutto a kwotą brutto wynikającą z zaskarżonej decyzji za każdy
miesiąca począwszy od dnia 1 stycznia 2010 r. Wnioskodawca w tej sprawie nie
dochodzi zatem podwyższenia świadczeń za okres poprzedzający obniżenie
wysokości świadczenia emerytalnego wskazany w zaskarżonej decyzji.
Uwzględniając treść zaskarżonej decyzji, przedmiotem postępowania w tej sprawie
jest ustalenie wysokości świadczeń emerytalnych na przyszłość. Tym samym
wartość przedmiotu zaskarżenia należało wyliczyć wyłącznie w oparciu o art. 22
k.p.c.
Powyższe znajduje potwierdzenie również w powołanej przez pełnomocnika
wnioskodawcy uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 18
października 2012 r., III UZP 3/12, OSNP 2013 nr 9-10, poz. 112. W uchwale tej
Sąd Najwyższy uznał, że przyjęte w orzecznictwie Izby Cywilnej Sądu Najwyższego
stanowisko, że w razie dochodzenia świadczeń za okres sprzed wniesienia pozwu,
które powinny być spełnione w sposób powtarzający się i świadczeń
powtarzających się na przyszłość, wartość przedmiotu sporu oblicza się jako sumę
całej wartości świadczeń za czas ubiegły oraz ich wartości określonej w k.p.c. jako
wartość przedmiotu sporu w sprawach o prawo do świadczeń powtarzających się
(art. 22 k.p.c.), może zostać uznane za prawidłowe także w odniesieniu do spraw z
zakresu ubezpieczeń społecznych.
Mając na względzie powyższe oraz okoliczność, że wartość przedmiotu
zaskarżenia, wyliczona zgodnie z art. 22 k.p.c. wyniosła mniej niż 10.000 zł (pismo
pełnomocnika wnioskodawcy z dnia 16 stycznia 2015 r. złożone w wykonaniu
5
wezwania do usunięcia braków formalnych skargi kasacyjnej), skargę kasacyjną
należało odrzucić na podstawie art. 3982
§ 1 k.p.c., jako niedopuszczalną.
Uwzględniając powyższe Sąd Najwyższy oddalił zażalenie na podstawie art.
3941
§ 3 k.p.c. w związku z art. 39814
k.p.c.