Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2015 roku.

Sąd Okręgowy w Lublinie VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie: Przewodniczący – Sędzia S.O. Zofia Kubalska

Protokolant – sekretarz sądowy Ewelina Parol

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2015 roku w Lublinie

sprawy M. P.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

prawo do renty rolniczej

na skutek odwołania M. P.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 18 sierpnia 2014 roku numer: (...)

oddala odwołanie.

Sygn. akt VIII U 1893/14

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 18 sierpnia 2014 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił M. P. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, wobec nie uznania jej za osobę całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym przez Komisję Lekarską (k. 36 akt KRUS).

W dniu 18 września 2014 roku M. P. wniosła odwołanie od powyższej decyzji domagając się jej uchylenia i przyznania prawa do renty rolniczej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy. Podkreśliła, iż posiadane przez nią dolegliwości, jak również zaburzenia funkcjonowania organizmu w istotnym stopniu uniemożliwiły jej wykonywanie koniecznych prac, niezbędnych do jego prawidłowego funkcjonowania i z tego powodu, jak również z uwagi na zły stan zdrowia współmałżonka gospodarstwo rolne, stanowiące ich wspólną własność zmuszeni byli wydzierżawić osobie trzeciej (k. 2-3 a.s, k. 1 pkt. II. 2 akt KRUS).

Organ rentowy w odpowiedzi na odwołanie wniósł o jego oddalenie, podtrzymując w całości argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (k. 4-4v a.s.).

Sąd Okręgowy ustalił i zważył, co następuje:

W dniu 30 maja 2014 roku wnioskodawczyni M. P. wystąpiła z wnioskiem o prawo do renty rolniczej (k. 1-1v akt KRUS.).

Orzeczeniem z dnia 9 lipca 2014 roku Lekarz Rzeczoznawca nie uznał M. P. za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym, nie stwierdził przy tym niezdolności badanej do samodzielnej egzystencji (k. 26v akt KRUS). Wobec sprzeciwu wnioskodawczyni od powyższego orzeczenia Lekarza Rzeczoznawcy została ona skierowana na badanie przez Komisję Lekarską Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego, która w orzeczeniu z dnia 18 sierpnia 2014 roku stwierdziła brak całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (k. 33v akt KRUS).

Powołując się na powyżej wskazane orzeczenie Komisji Lekarskiej decyzją z dnia 18 sierpnia 2014 roku Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił M. P. prawa do renty rolniczej z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (k. 36 akt KRUS).

Kwestią sporną w niniejszej sprawie było ustalenie, czy wnioskodawczyni jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym. Wymagało to wiadomości specjalnych. Z tych względów Sąd Okręgowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy specjalistów: neurologa, kardiologa i diabetologa celem ustalenia czy skarżąca jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym, kiedy ta niezdolność powstała i jaki jest przewidywany okres jej trwania, w szczególności, czy była niezdolna od dnia 1 maja 2014 roku (k. 5-6 a.s).

W łącznej opinii z dnia 18 listopada 2014 roku biegli rozpoznali u wnioskodawczyni bóle i zawroty głowy w wywiadzie, zespół bólowo – korzeniowy kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo - krzyżowego w remisji objawów korzeniowych, cukrzycę t. 2. skojarzoną z otyłością leczoną doustnymi lekami hypoglikemizującymi, nadciśnienie tętnicze, subkliniczną nadczynność tarczycy, eutyreozę w trakcie leczenia tyreostatykiem i stwierdzili iż, stan zdrowia opiniowanej nie sprowadza całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. W uzasadnieniu opinii biegły diabetolog podkreślił, że badanie kliniczne i analiza dołączonej do akt dokumentacji medycznej pozwalają na rozpoznanie cukrzycy t. 2 skojarzonej z otyłością. Badanie fizykalne wykazało wydolność układu krążenia i oddechowego. Nie wystąpiły przewlekłe powikłania cukrzycy naruszające sprawność organizmu w stopniu sprowadzającym długotrwałą niezdolność do pracy. Przebieg choroby jest stabilny, łagodny. Opiniowana z powodu ostrych powikłań diabetologicznych (znaczących hypo- i/bądź hiperglikemii) nie wymagała interwencji pomocy doraźnej i /lub hospitalizacji. W ocenie biegłej diabetolog wymienione schorzenie, przy uwzględnieniu stopnia zaawansowania wymaga przestrzegania zaleceń dietetycznych i leczenia farmakologicznego oraz nie sprowadza całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, ani niezdolności do samodzielnej egzystencji. Kliniczne badanie kardiologiczne i analiza załączonej do akt dokumentacji medycznej, pozwoliły na rozpoznanie umiarkowanego, niepowikłanego istotnymi zmianami narządowymi nadciśnienia tętniczego. U opiniowanej nie wystąpiły ostre incydenty wieńcowe, jak również powikłania naczyniowe naruszające sprawność organizmu. Opiniowana nie wymagała hospitalizacji z przyczyn kardiologicznych. Choroba nadciśnieniowa w obecnym stadium zaawansowania wymaga leczenia farmakologicznego, ale nie upośledza wydolności układu krążenia w stopniu sprowadzającym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Subkliniczna nadczynność tarczycy wymaga obserwacji endokrynologicznej, ewentualnego leczenia małymi dawkami beta – blokera lub tyreostatyku, ale nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. W opinii neurologicznej biegły neurolog wskazał, iż badana leczy się z powodu bólów i zawrotów głowy oraz zespołu bólowego kręgosłupa szyjnego i lędźwiowo krzyżowego. Była hospitalizowana w sierpniu 2014 roku z rozpoznaniem niewydolności krążenia mózgowego. Natomiast obecne badanie neurologiczne nie wykazało obecności objawów ogniskowego uszkodzenia ośrodkowego układu nerwowego ani objawów niewydolności krążenia mózgowego. W badaniu części obwodowej układu nerwowego brak jest aktywnych objawów zespołu korzeniowego kręgosłupa. W ocenie biegłego neurologa dolegliwości neurologiczne są dobrze kontrolowane farmakologicznie i rehabilitacyjnie. W okresach występowania objawów korzeniowych w przyszłości opiniowana może wymagać intensyfikacji leczenia farmakologicznego i rehabilitacyjnego, które może odbywać się w ramach czasowej niezdolności do pracy. W konkluzji, wobec zgodnej opinii zespołu biegłych wszystkie wymienione powyżej schorzenia, przy uwzględnieniu stopnia ich zaawansowania oraz współistnienia, nie naruszają sprawności organizmu wnioskodawczyni w stopniu sprowadzającym uznanie jej całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym (k. 14 -14v a.s).

Do powyższej opinii strony nie złożyły zastrzeżeń, zaś Sąd uznał, iż sporządzona na potrzeby niniejszego postepowania opinia biegłych przedstawiła wystarczające wiadomości specjalne, niezbędne do wydania merytorycznego rozstrzygnięcia (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10.09.1999 r., II UKN 96/99).

W ocenie Sądu, opinia biegłych została opracowana przez lekarzy posiadających wysokie kwalifikacje zawodowe i doświadczenie z zakresu schorzeń występujących u skarżącej. Biegli wszechstronnie ocenili stan zdrowia wnioskodawczyni i wydali opinię po jej przebadaniu i po zapoznaniu się z treścią dokumentacji medycznej zgromadzonej w aktach sprawy. Opinia została należycie i wnikliwie uzasadniona, zaś wnioski w niej zawarte były logiczne i przekonywujące. Opinia uwzględniona przez Sąd nie zawiera sprzeczności i ma charakter całościowy, gdyż zawiera analizę chorób występujących u odwołującej się oraz określenie ich wpływu na jej zdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Biegli zgodnie wskazali, iż schorzenia występujące u wnioskodawczyni, choć wymagają leczenia, nie powodują niezdolności do pracy gospodarstwie rolnym.

Ponadto, należy zwrócić uwagę na treść wyroku Sądu Najwyższego z dnia 14 marca 2007 r. (III UK 130/06, OSNP 2008/7-8/113, Lex 368973), zgodnie z którym „Opinia biegłych dostarcza sądowi wiedzy specjalistycznej koniecznej do dokonania oceny stanu zdrowia osoby ubiegającej się o świadczenie rentowe, w tym rodzaju występujących schorzeń, stopnia ich zaawansowania i nasilenia związanych z nimi dolegliwości, stanowiących łącznie o zdolności do wykonywania zatrudnienia lub jej braku. Sąd nie może - wbrew opinii biegłych - oprzeć ustaleń w tym zakresie na własnym przekonaniu”. Sąd orzekający to stanowisko w pełni podziela uznając, że stan zdrowia skarżącej nie powoduje wystąpienia u niej niezdolności do wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

Sąd Okręgowy obdarzył również wiarą dowody z dokumentów zgromadzonych w aktach organu rentowego i aktach niniejszego postępowania. Ich treść, forma oraz fakt sporządzenia przez uprawnione podmioty nie budziła wątpliwości Sądu oraz nie była kwestionowana przez strony.

Odwołanie wnioskodawczyni nie jest zasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednolity: Dz. U. z 2013 roku, poz. 1403), renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1.  podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2;

2.  jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym;

3.  całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Art. 21 ust. 5 cytowanej ustawy stanowi, że za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Stosowanie do art. 22 ust. 1 ustawy rentę rolniczą z tytułu niezdolności do pracy przyznaje się, jako rentę stałą, jeżeli całkowita niezdolność ubezpieczonego do pracy w gospodarstwie rolnym jest trwała i nie orzeczono celowości przekwalifikowania zawodowego.

Opierając się na opinii biegłych specjalistów lekarzy Sąd Okręgowy uznał, iż stan zdrowia wnioskodawczyni nie powoduje niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że wnioskodawczyni nie spełnia podstawowej przesłanki wymaganej do uzyskania prawa do świadczenia i jej odwołanie podlega oddaleniu.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie wyżej cytowanych przepisów oraz art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, jak w sentencji.