Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II Ca 1132/15

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

Przewodniczący:

SSO Katarzyna Serafin-Tabor

po rozpoznaniu w dniu 19 czerwca 2015 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa Kancelaria (...) Spółki Akcyjnej w K.

przeciwko W. K.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa-Podgórza w Krakowie z dnia 5 grudnia 2014 r., sygnatura akt I C 3338/14/P.

oddala apelację.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 8 czerwca 2015 r.

Apelacja strony pozwanej okazała się niezasadna.

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II Instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na podstawie art. 505¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. okazał się nietrafny bowiem Sąd Rejonowy zasadnie uznał, że w świetle twierdzeń pozwu żądanie strony powodowej nie może zostać w ogóle uwzględnione. Zaznaczyć należy, że w niniejszej sprawie jakkolwiek pozwany prawidłowo zawiadomiony o terminie rozprawy nie stawił się na nią ani też nie złożył odpowiedzi na pozew, to nie odebrał osobiście korespondencji. W tych okolicznościach zachodziłyby podstawy do wydania wyroku zaocznego, o których stanowi art. 339 k.p.c. gdyby można było uznać, że przytoczone w pozwie okoliczności nie budzą uzasadnionych wątpliwości. Zgodnie z art. 339 k.p.c. jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Domniemanie to zastępuje jedynie postępowanie dowodowe wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150). Niezależnie jednak od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r., III CRN 30/72).

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że w świetle obowiązujących przepisów prawa materialnego, twierdzenie strony powodowej, że pozwany pozostaje w zwłoce z zapłatą kwoty 450 zł kapitału pożyczki jest w świetle wskazanego wyżej przepisu nieuzasadnione. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że zachodziły powody dla uznania, że twierdzenia o okolicznościach faktycznych przytoczone w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości. Wbrew twierdzeniom apelacji, strona powodowa nie dołączyła do pozwu umowy pożyczki, nadto po ustaleniu w bazie PESEL nr podany w umowie oraz zestawieniu na –k. 8 nie odpowiada nr PESEL osoby zameldowanej pod wskazanym w pozwie adresem. Powyższe nakazuje uznać, że zachodzą wątpliwości, co do nakreślonego w pozwie stanu faktycznego dotyczącego zawarcia z określoną tam osobą umowy pożyczki. Wątpliwości budzą nadto twierdzenia o pozostałych roszczeniach dochodzonych pozwem. Chodzi tu w szczególności o prowizję, która wedle apelacji miała dopełniać żądanie do kwoty 576 zł, a zatem miała stanowić niemal trzecią część pożyczki. Nie mając wglądu w jakiekolwiek dokumenty, takie twierdzenia o żądaniach strony powodowej mogły i powinny w istocie wzbudzić wątpliwości Sądu i rzeczywiście nie powinny być uwzględnione, nawet przy wyroku zaocznym. Co do wysokości ww. prowizji dochodzonej przez stronę powodową zauważyć należy, że do umowy pożyczki, jaką zawarł pozwany, zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2001 roku o kredycie konsumenckim (Dz. U. z 2001 roku, Nr100, poz. 1081), z uwagi na brzmienie art. 66 ust. 1 ustawy 12 maja 2011 roku o kredycie konsumenckim, stanowiącym, że do umów zawartych przed dniem wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy dotychczasowe. Zgodnie z art. 7 a ustawy o kredycie konsumenckim z 2001 roku łączna kwota wszystkich opłat, prowizji oraz innych kosztów związanych z zawarciem umowy o kredyt konsumencki (z wyłączeniem udokumentowanych i lub wynikających z innych przepisów kosztów, związanych z ustanowieniem, zmianą lub wygaśnięciem ubezpieczeń lub zabezpieczeń), nie może przekroczyć 5 % udzielonego kredytu konsumenckiego. Żądanie w zakresie pożyczki budziło zatem wątpliwości również z uwagi na sprzeczność z ww. przepisem.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na zasadzie art. 385 k.p.c.oddalił apelacje jako nieuzasadnioną.

II Ca 1132/15

Podstawa prawna:

Powołane przepisy:

Korekty wprowadzone przez SAOS:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

UZASADNIENIE