Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 lipca 2015r.

Sąd Okręgowy w Ostrołęce III Wydział Pracy I Ubezpieczeń Społecznych - w składzie:

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 lipca 2015r. w O.

sprawy z odwołania E. K.

przeciwko Prezesowi Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

o rentę rolniczą z tytułu niezdolności do pracy

na skutek odwołania E. K.

od decyzji Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego

z dnia 29.01.2015r. znak (...)

orzeka:

oddala odwołanie

Sygn. akt III U 129/15

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29.01.2015r. Prezes Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego odmówił E. K. prawa do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym.

E. K. wniosła odwołanie od powyższej decyzji podnosząc, iż stan jej zdrowia pogarsza się i nie pozwala na pracę w gospodarstwie rolnym.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o oddalenie odwołania w całości podnosząc, że E. K. nie spełniła koniecznego warunku do przyznania prawa do renty, a mianowicie nie została uznana aktualnie za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce ustalił następujący stan faktyczny:

E. K. w okresie od 19.02.1997r. do 30.11.2013r. była uprawniona do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Decyzją z dnia 14.01.2014r. Prezes KRUS odmówił E. K. przyznania prawa do renty rolniczej na dalszy okres. Od decyzji tej ubezpieczona złożyła odwołanie do Sądu Okręgowego w Ostrołęce, który postanowieniem z dnia 4.11.2014r., wydanym w sprawie III U 88/14, uchylił zaskarżoną decyzję, przekazał sprawę do ponownego rozpoznania organowi rentowemu i umorzył postępowanie w sprawie. Wobec powyższego E. K. została ponownie skierowana na badania do Lekarza Rzeczoznawcy, który orzeczeniem z dnia 19.12.2014r. nie uznał badanej za całkowicie niezdolną do pracy w gospodarstwie rolnym. Od powyższego orzeczenia E. K. złożyła sprzeciw. Komisja Lekarska w swoim orzeczeniu z dnia 27.01.2015r. zajęła analogiczne, jak Lekarz Rzeczoznawca stanowisko. Wobec powyższego Prezes KRUS decyzją z dnia 29.01.2015r. ponownie odmówił E. K. prawa do renty rolniczej. Od powyższej decyzji E. K. złożyła odwołanie. Biegli sądowi z zakresu ortopedii i traumatologii oraz neurologii w opinii z dnia 25.04.2015r. również stwierdzili, że schorzenia odwołującej i stopień ich nasilenia klinicznego nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił w oparciu o dokumenty z akt rentowych i opinie biegłych sądowych.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Ostrołęce zważył co następuje:

Odwołanie E. K. jest niezasadne.

Zgodnie z art. 21 ust 1. ustawy z dnia 20.12.1990r. o ubezpieczeniu społecznym rolników renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który łącznie spełnia następujące warunki:

1)  podlegał ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu przez wymagany okres, o którym mowa w ust. 2,

2)  jest trwale lub okresowo całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym,

3)  całkowita niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym powstała w okresie podlegania ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu lub w okresach, o których mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1 i 2, lub nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Osobie, która spełnia te warunki przysługuje, według art. 22 ust. 1 w/w ustawy renta stała, jeżeli całkowita niezdolność ubezpieczonego do pracy w gospodarstwie rolnym jest trwała i nie orzeczono celowości przekwalifikowania zawodowego. W pozostałych przypadkach renta rolnicza z tytułu niezdolności do pracy przysługuje jako renta okresowa przez okres wskazany w decyzji Prezesa Kasy lub do czasu objęcia rencisty innym ubezpieczeniem społecznym. Nadto zgodnie z art. 22 ust 2 przedmiotowej ustawy prawo do renty rolniczej z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od dnia ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się całkowicie niezdolny do pracy w gospodarstwie rolnym.

W myśl ustępu 5, 6 i 7 art. 21 w/w ustawy za całkowicie niezdolnego do pracy w gospodarstwie rolnym uważa się ubezpieczonego, który z powodu naruszenia sprawności organizmu utracił zdolność do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za trwałą, jeżeli ubezpieczony nie rokuje odzyskania zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym. Natomiast całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym uznaje się za okresową, jeżeli ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do osobistego wykonywania pracy w gospodarstwie rolnym.

W świetle cytowanych wyżej przepisów zasadniczą kwestią wymagającą rozstrzygnięcia w przedmiotowej sprawie, od której zależała skuteczność odwołania E. K. było ustalenie czy jest ona całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym.

Na tę okoliczność Sąd dopuścił w sprawie dowód z opinii biegłych lekarzy z zakresu neurologii oraz ortopedii i traumatologii, jako właściwych ze względu na schorzenia odwołującej, którzy w złożonej opinii, po przeprowadzonym badaniu odwołującej oraz zapoznaniu się z dokumentacją medyczną dotyczącą stanu jej zdrowia, rozpoznali u niej: przebytą operację na kręgosłupie l/s w roku 1999, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa lędźwiowo – krzyżowego z nieznacznym ograniczeniem ruchomości i objawami rwy kulszowej prawostronnej, zmiany zwyrodnieniowe kręgosłupa szyjnego, bez objawów korzeniowych i ubytkowych z podawanym zespołem bólowym, zapalenie błony śluzowej żołądka, przebytą artroskopię kolana prawego – saving przerośniętej błony maziowej przedziału przedniego i uszkodzonej chrząstki oraz zmiany zwyrodnieniowe stawu kolanowego prawego, wskazania do endoprotezoplastyki – termin przyjęcia do szpitala na zabieg w dniu 25.10.2015r. W konkluzji biegli stwierdzili, że schorzenia odwołującej i stopień ich nasilenia klinicznego nie powodują naruszenia sprawności organizmu w stopniu powodującym całkowitą niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. W uzasadnieniu wydanej opinii biegli sądowi podali, iż w obecnym stanie zdrowia odwołująca jest zdolna do pracy z gospodarstwie rolnym. Biegła neurolog stwierdziła cechy przebytej rwy kulszowej prawostronnej jako pozostałość po przebytym uprzednio schorzeniu. Wskazała jednak, że obecnie nie stwierdza się podrażnienia korzeni nerwowych. Podawane dolegliwości wg biegłego ortopedy również nie naruszają sprawności organizmu powodującym niezdolność do pracy w gospodarstwie rolnym. Biegły wskazał, że odwołująca nadal wymaga leczenia ortopedycznego, które poprawi funkcję ruchową kolana i zmniejszy dolegliwości bólowe.

Organ rentowy nie wniósł zastrzeżeń do wskazanej opinii. Natomiast odwołująca w piśmie procesowym z dnia 9.06.2015r. wskazała, że nie zgadza się z opinią biegłych, gdyż jej kręgosłup jest w fatalnym stanie. Nie wolno jej obciążać nogi oraz kręgosłupa i pracować. Dodała, że jest bez środków do życia.

W ocenie Sądu Okręgowego należało podzielić wywody i wnioski opinii biegłych lekarzy sądowych. Podkreślić należy, że wydana ona została przez biegłych lekarzy o specjalnościach odpowiednich do ujawnionych wcześniej u odwołującej jednostek chorobowych, po dokonaniu analizy zebranej w sprawie dokumentacji medycznej, akt sprawy i przeprowadzeniu wywiadu oraz badań odwołującej. Wnioski, jakie znajdują się w opinii, są spójne, logiczne i wynika z nich, że schorzenia występujące u odwołującej nie powodują u niej aktualnie całkowitej niezdolności do pracy w gospodarstwie rolnym. Przeciwnie, biegi stwierdzili, że odwołująca jest zdolna do pracy w gospodarstwie rolnym. Pomimo, iż odwołująca nie zgodziła się z wnioskami biegłych, Sąd uznał, że brak jest w przedmiotowej sprawie podstaw do powoływania kolejnych biegłych. Wskazać należy, że Sąd nie jest obowiązany dopuszczać dowodu z opinii kolejnych biegłych w każdym wypadku, gdy opinia złożona już w sprawie jest niekorzystna dla strony. Argumentacja przeciwna prowadziłaby bowiem do wniosku, że konieczne byłoby powołanie w sprawie wszystkich możliwych biegłych danej specjalności w celu upewnienia się, czy niektórzy z nich nie byliby takiego zdania jak strona (tak: Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego, Część pierwsza – Postępowanie rozpoznawcze, pod red. Prof. dr. hab. Tadeusza Erecińskiego, tom 1, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa 2001, teza 8 do art. 286 i powołane w niej orzeczenia S.N., str. 523). Wskazać też należy, że potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy, a nie z samego niezadowolenia strony z dotychczas złożonej opinii ( vide wyrok SN z 4 sierpnia 1999 r, I PKN 20/99, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 479). Sąd orzekający w przedmiotowej sprawie, potrzeby powołania kolejnych biegłych, nie widział.

Podkreślić w tym miejscu należy, że również dwa poprzednie zespoły biegłych powołane do wydania opinii w sprawie E. K. o sygn. III U 88/14 (w której Sąd z uwagi na nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia uchylił decyzję Prezesa KRUS z 14.01.2014r. i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania organowi rentowemu) nie znalazły podstaw do przyjęcia, że odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy w gospodarstwie rolnym (vide opinie k. 12-14, 45-48 akta sprawy III U 88/14).

Mając na uwadze wszystkie podniesione wyżej argumenty, Sąd Okręgowy, działając na zasadzie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc, oddalił odwołanie E. K. od decyzji z dnia 29.01.2015r., gdyż jest ona słuszna i odpowiada prawu.