Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 września 2014 r.

Sąd Okręgowy w Warszawie XXIII Wydział Gospodarczy Odwoławczy w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 12 września 2014 r. w Warszawie

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P.

przeciwko (...) spółce akcyjnej w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego dla m. st. Warszawy w W.

z dnia 17 marca 2014 r., sygn. akt (...)

I.  oddala apelację;

II.  zasądza od (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w P. na rzecz (...) spółki akcyjnej w W. 60 zł (sześćdziesiąt złotych) tytułem kosztów postępowania apelacyjnego.

Sygn akt XXIII Ga 1345/14

UZASADNIENIE

wyroku z 12 września 2014 roku

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością działająca pod firmą (...) domagała się w pozwie zasądzenia od (...) spółki akcyjnej w W. kwoty 452, 63 zł mającej stanowić nabytą w drodze cesji wierzytelność odszkodowawczą związaną z koniecznością wynajęcia pojazdu zastępczego na czas naprawy samochodu uszkodzonego przez osobę ubezpieczoną w pozwanej spółce.

Pozwana domagała się oddalenia powództwa, kwestionując wysokość stosownej przez powódkę stawki czynszu najmu.

Zaskarżonym wyrokiem Sąd Rejonowy oddalił żądanie pozwu. Ustalił przy tym, że najem pojazdu towarzyszył naprawie pojazdu marki A. (...). Uszkodzony pojazd został oddany do naprawy 12 grudnia 2011 roku, zakończenie naprawy i odbiór pojazdu miały miejsce 19 grudnia. W tym czasie poszkodowany korzystał z samochodu zastępczego, tj. przez 7 dni po stawce 192, 57 zł netto (236, 86 zł brutto) za dobę najmu. Łączny koszt najmu wynosił więc 1 658, 03 zł brutto. Przed procesem pozwana zapłaciła powódce z tego tytułu 1 205, 02 zł, weryfikując stawkę czynszu do 140 zł netto za dzień najmu.

Z opinii biegłego przeprowadzonej w sprawie niniejszej i zaaprobowanej przez Sąd Rejonowy wynika, że łączny koszt najmu mógł wynieść od 770 do 1 295 zł brutto. Dokonując oceny tej opinii

meriti pominął stawki stosowane przez przedsiębiorstwa o zasięgu międzynarodowym, które działają głównie przy portach lotniczych, uznając w konkluzji, że żadna z uwzględnionych w opinii wypożyczalni nie stosowała tak wysokich stawek jak powódka, a średnia stawka czynszu wynosiła 153, 06 zł. W ocenie Sądu Rejonowego wypłacone przez pozwaną odszkodowanie z okładem zaspokoiło roszczenie odszkodowawcze strony powodowej.

Apelację od tego rozstrzygnięcia wywiodła powódka, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając sądowi pierwszej instancji naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. przez pominięcie ustaleń biegłego poczynionych w opinii uzupełniającej oraz błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że maksymalny koszt najmu powinien wynosić nie więcej niż 1 295 zł brutto. W konkluzji wnosi się o zmianę zaskarżonego rozstrzygnięcia na koszt drugiej strony, ewentualnie - o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja jest bezzasadna. Sąd Okręgowy nie podziela podniesionych w niej zarzutów.

Zarzuty te sprowadzają się do kwestionowania poczynionej przez sąd meriti oceny materiału dowodowego, a ściślej - opinii biegłego w przedmiocie rynkowych stawek czynszu najmu pojazdu zastępczego udostępnionego poszkodowanemu. Zarzuty te nie przekonują. Sąd Okręgowy w pełni zgadza się z Sądem Rejonowym, że nie wszystkie stawki stosowne w obrocie mogą być brane pod uwagę przy ustalaniu stawek rynkowych.

Z całą pewnością odrzucić trzeba stawki wyraźnie odstające od typowych. Do takich zaś należy cena najmu, na którą powołuje się

apelacja, gdyż stawka ta ekstremalnie odbiega od pozostałych występujących w obrocie. Jest to widoczne na pierwszy rzut oka i nie wymaga dłuższego komentarza. Fakt ten zauważył sąd pierwszej instancji i biegły sądowy, który pierwotnie stawki tej nie wziął pod uwagę. W tych okolicznościach stawka powódki nie może uchodzić za rynkową i stanowić podstawy do ustalenia wysokości odszkodowania. Słusznie więc Sąd Rejonowy oddalił powództwo uznając, że świadczenie zostało już spełnione.

O kosztach procesu przed sądem odwoławczym orzeczono na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 6 pkt 1 i § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U. z 2013 roku, poz. 490).

Z tych wszystkich powodów na podstawie art. 385 k.p.c. orzeczono jak na wstępie.