Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 stycznia 2015r.

Sąd Rejonowy w Giżycku IV Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Bożena Makowczenko

Protokolant st. sekr. sąd. Justyna Kurzynowska - Lubecka

po rozpoznaniu w dniu 27 stycznia 2015r. w Giżycku

na rozprawie

sprawy z powództwa M. K.

przeciwko Szpital (...) Sp. z o.o. w G.

o ustalenie wykonywania pracy w szczególnych warunkach

1.  Powództwo oddala.

2.  Odstępuje od obciążania powódki kosztami zastępstwa procesowego.

Sygn. akt IVP 129/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 16 grudnia 2014r. powódka M. K. domagała się ustalenia, że w okresie od 1 października 1984r. do 14 lutego 1987r. wykonywała pracę pielęgniarki na bloku operacyjnym i praca ta zaliczana była do pracy w szczególnym charakterze.

Podnosiła w uzasadnieniu, że prace jako pielęgniarka podjęła powódka w dniu 1 września 1984r. na oddziale dziecięcym w szpitalu w G.. Od dnia 1 października 1984r. przeniesiono powódkę do pracy na blok operacyjny gdzie wykonywała obowiązki pielęgniarki anestezjologicznej a te zaliczane są do pracy wykonywanej w szczególnym charakterze. Z dniem 15 lutego 1987r. zawarto z powódką kolejną umowę o pracę już na stanowisku pielęgniarki na Oddziale Intensywnej (...). W umowie natomiast z 1 września 1984r. zakład pracy nie wpisał konkretnego oddziału, na którym powódka miała pracować.

Pozwany – Szpital (...) Sp. z o.o. z siedzibą w G. – w odpowiedzi na pozew powództwa nie uznał i wniósł o jego oddalenie w całości oraz o obciążenie powódki kosztami zastępstwa procesowego.

Podnosił, iż zaprzecza wszelkim wyraźnie nie przyznanym twierdzeniom powódki.

Pozwany wskazał, iż podstawową przesłanką aby zakwalifikować daną pracę jako pracę w warunkach szczególnych jest to aby:

- można ją było zakwalifikować pod którąś z pozycji wymienionych w wykazie A stanowiącym załącznik do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze

- była ona wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Pozwany zaznaczył, iż żaden z wymienionych warunków nie jest spełniony przez powódkę.

Pozwany przywołał Zarządzenie Ministra Zdrowia i Opieki Społecznej z dnia 12 lipca 1983r. w sprawie prac wykonywanych w szczególnych warunkach w zakładach pracy resortu zdrowia i opieki społecznej. W załączniku do tego zarządzenia w wykazie A wskazano stanowiska pracy, na których wykonywane prace są pracami w szczególnych warunkach. Tylko zatem wymienione w tych uregulowaniach prace mogą zostać uznane za prace wykonywane w warunkach szczególnych. Tymczasem powódka nie wykonywała pracy na żadnym ze wskazanych tam stanowisk. Jak sama przyznała w pozwie, była zatrudniona jako pielęgniarka odcinkowa na oddziale dziecięcym, w ramach którego nie funkcjonował oddział intensywnej opieki medycznej.

Dalej pozwany podkreślił, iż treść umowy o prace łącząca ją i pozwanego a także regulamin pracy pielęgniarki odcinkowej nie wskazuje na to by świadczona przez powódkę praca odbywała się w szczególnie trudnych warunkach. Okoliczność ta nie wynika także z żadnych dokumentów znajdujących się w aktach osobowych powódki. Ponadto pozwany zaznaczył, iż praca w szczególnych warunkach to praca wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy w warunkach pozwalających na uznanie jej za jeden z rodzajów pracy wymienionych w załączniku do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983r.

Pozwany dalej zauważą, iż powódka mogła zostać oddelegowana do wykonywania innej pracy pielęgniarki na potrzeby doraźnego zastępstwa innego pracownika. W związku z tym mogło się zdarzyć, że powódka wykonywała sporadyczne pojedyncze czynności na bloku operacyjnym lecz nie były to czynności o charakterze regularnym pozwalające na zakwalifikowanie pracy powódki jako pracy w szczególnych warunkach. Powódka nie wykonywała żadnych zadań w narażeniu na warunki szczególne stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Pozwany zwrócił też uwagę na praktykę stosowaną u pracodawcy, który na egzemplarzu umowy o pracę odnotowuje odpowiednią pieczęcią fakt iż dana praca jest wykonywana w warunkach szczególnych. Taka właśnie pieczęć widnieje na egzemplarzu umowy o pracę zawartej z powódką w dniu15lutego 1987r. znajdującej się w aktach osobowych powódki , natomiast brak jej na egzemplarzu umowy z dnia 1 września 1984r.

Dodatkowo za stanowiskiem pozwanego przemawia fakt, że w umowie o prace zawartej z powódką dnia 1 września 1984. jako podstawę prawną wynagrodzenia wskazano Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 marca 1983r. w sprawie uposażenia pracowników z zakładów służby zdrowia, zakładów pomocy społecznej i zakładów rehabilitacji inwalidów (Dz.U. 1984, poz.86) określające wynagrodzenie w zakładach opieki zdrowotnej. Rozporządzenie to różnicuje stawki wynagrodzeń pielęgniarki zatrudnionej na oddziale intensywnej opieki medycznej oraz pielęgniarki odcinkowej. Gdyby zatem powódka miała być zatrudniona i pracować na oddziale intensywnej opieki medycznej wówczas znalazłoby to odzwierciedlenie w zawartej miedzy stronami umowie o pracę oraz w wynagrodzeniu powódki.

Nadto pozwany podniósł, iż każdy przypadek przeniesienia pielęgniarki na inny oddział jest odnotowany w aktach osobowych prowadzonych dla tej osoby odpowiednim skierowaniem lub wnioskiem samego pracownika. W przypadku powódki w aktach osobowych znajdują się odpowiednie wnioski samej powódki albo skierowania jej przełożonych.

Na koniec pozwany wskazał, iż powódka przed wystąpieniem z powództwem nie występowała do pozwanego z wnioskiem o ustalenie ze we wskazanym okresie pracowała na bloku operacyjnym , ani w formie pisemnej ani ustnej. Pozwana tym samym nie posiadała żadnej wiedzy o roszczeniach powódki, nie mogła się do nich wcześniej ustosunkować a tym samym nie dała powódce żadnych podstaw do wytoczenia powództwa i wszczęcia postępowania sądowego.

Sąd ustalił i zważył, co następuje:

Bezspornym w sprawie pozostawało, że powódka zatrudniona jest obecnie u pozwanego od dnia 1 września 1984r. jako pielęgniarka.

W niniejszym procesie domaga się ustalenia, że jej praca w okresie od 1 października 1984r. do 14 lutego 1987r. była pracą wykonywaną w szczególnych warunkach a powódka zatrudniona była jako pielęgniarka na bloku operacyjnym

Podawała powódka, że ustalenie owo będzie powódce przydatne w sytuacji gdy będzie starać się o emeryturę pomostową a do tego czasu pozostało jeszcze 5 lat. W celu uzyskania tej emerytury musi wykazać 15 letni staż pracy w warunkach szczególnych, do których zalicza się między innymi praca pielęgniarki anestezjologicznej na bloku operacyjnym.

W ocenie Sądy Rejonowego podana wyżej argumentacja nie spełnia wymogu posiadania po stronie powódki interesu prawnego i z tego powodu relacje przesłuchanych w sprawie świadków nie mogły mieć wpływu na wynik sprawy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego od ponad 30 lat utrwalony jest pogląd, że postępowanie sądowe o ustalenie nie może być środkiem do uzyskania dowodów, które mogłyby być wykorzystane w postępowaniu rentowo – administracyjnym, że wszelkich ustaleń niezbędnych do przyznania osobie zainteresowanej świadczeniem z ubezpieczenia społecznego dokonują organy rentowe, a nie organy rozpatrujące roszczenia pracowników ze stosunku pracy (wyrok z dnia 4.11.1971r. I PR 344/71 OSNCP 1972, z.5, poz.89, uchwała z dnia 8.02.1979r. (...) 17/78 OSNCP 1979, z.7, poz. 143). Kwestię braku interesu prawnego po stronie byłego pracownika w wytoczeniu powództwa Sąd Najwyższy rozważał też w wyroku z dnia 1.12.1983r. I PRN 189/83 OSNCP 1984, z. 7, poz. 121 i w uchwale z dnia 17.06.1987r. III PZP 19/87, OSNCP 1988, z. 10, poz. 132. W pierwszym z orzeczeń SN wyraził stanowisko, że pracownik nie ma interesu prawnego żądania przed organami rozstrzygającymi spory ze stosunku pracy ustalenia rzeczywistej wysokości jego wynagrodzenia za prace dla celów emerytalnych, jeżeli możliwe jest wniesienie w odrębnym trybie przed organem rentowym sprawy o wysokość emerytury, w drugim zaś orzeczeniu – że roszczenie pracownika przeciwko zakładowi pracy o ustalenie wykonywania zatrudnienia w szczególnych warunkach dla celów ubezpieczeniowych podlega oddaleniu z braku interesu prawnego. Sąd Najwyższy podkreślił przy tym, że w postępowaniu przed sądem jako organem odwoławczym od decyzji organu emerytalno - rentowego pracownik może udowodnić okoliczności, od których zależy określone uprawnienie także zeznaniami świadków lub stron.

Z reguły, zdaniem SN, istnienie takiego interesu prawnego pracownik wykaże wówczas gdy ustalenie określonego stosunku prawnego lub prawa konieczne mu będzie do celów pracowniczych. Inaczej sytuacja się przedstawia gdy pracownik domaga się takiego ustalenia dla celów emerytalno – rentowych.

Powódka zamierza dochodzić w przyszłości emerytury pomostowej, do której prawa jeszcze nie nabyła. Z tych to powodów, uznając po stronie powódki brak interesu prawnego, powództwo należało oddalić.

Uznając jednocześnie, iż obciążenie powódki kosztami zastępstwa procesowego byłoby zbyt dotkliwe Sąd odstąpił od ich obciążania .