Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 sierpnia 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

po rozpoznaniu w dniu 18 sierpnia 2015 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Finanse spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowo – akcyjnej w P.

przeciwko G. R.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego od punktu II. wyroku Sądu Rejonowego dla Krakowa – Krowodrzy w Krakowie z dnia 21 października 2014 r., sygn. akt I C 3694/13/K

oddala apelację.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 18 sierpnia 2015 r.

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na zasadzie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja okazała się nieuzasadniona.

Chybiony był zarzut apelacji jakoby raty, na jakie Sąd Rejony rozłożył zasądzone od pozwanego świadczenie, były niewspółmiernie wysokie w stosunku do jego wynagrodzenia i innych zobowiązań. Przepis art. 320 k.p.c. i sposób ustalenia spłaty w ratach stanowi odstępstwo od ogólnych reguł wymagalności roszczenia, stąd jego zastosowanie wymaga uwzględnienia interesu wierzyciela, który częściowo zostaje pozbawiony należności z tytułu odsetek. Zakres, w jakim następuje ograniczenie prawa wierzyciela w zakresie odsetek, winien być minimalizowany do niezbędnych granic koniecznych z uwagi na okoliczności, jakie uzasadniają odroczenie terminu płatności lub rozłożenie jej na raty. Podkreślić również należy, że okoliczności te stosownie do art. 320 k.p.c. winny mieć charakter wyjątkowy. W niniejszej sprawie Sąd Rejonowy zasądził od pozwanego na rzecz strony powodowej kwotę 765,44 zł oraz rozłożył tę sumę na 6 miesięcznych rat z czego pierwszą określił na kwotę 15,44 zł, a kolejne na 150 zł. Mając na uwadze sytuację rodzinną i finansową pozwanego jak również uprawnienie wierzyciela do zaspokojenia z tytułu udzielonej pozwanemu pożyczki, stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy prawidłowo uwzględnił interesy stron przy ustalaniu wysokości rat. Rzeczywiście osiągany przez pozwanego dochód jest wręcz niski, jednakże pozwany pracuje w niepełnym wymiarze czasu pracy. Tymczasem z postępowania dowodowego nie wynika, aby istniały obiektywne przeszkodo w podjęciu przez pozwanego dodatkowego zatrudnienia i to niekoniecznie związanego z jego wykształceniem czy ewentualnymi aspiracjami. Tego rodzaju preferencje muszą ustąpić konieczności pozyskania dodatkowych środków pieniężnych, skoro pozwany nie reguluje terminowo swoich zobowiązań. Ponadto z zeznań pozwanego wynika, że nie ma on nikogo na utrzymania i prowadzi wspólne gospodarstwo domowe z małżonką, która osiąga dochód w wysokości ok. 2.000 zł oraz z dorosłą córką, utrzymywaną przez matkę. W tym kontekście należy także stwierdzić, że w pierwszej kolejności pozwany powinien zwrócić się z prośbą o pomoc finansową do osób najbliższych, a dopiero w dalszej kolejności starać się przerzucić konsekwencje nieterminowego regulowania zobowiązań na wierzyciela. Nie stoi temu na przeszkodzie ustrój rozdzielności majątkowej istniejący pomiędzy pozwanym, a jego żoną, bowiem nie wyłącza on ustawowego obowiązku alimentacyjnego istniejącego między małżonkami. W końcu nie może ujść uwagi Sądu Odwoławczego, że pozwany deklarował przed Sądem I instancji możliwość spłaty zobowiązania w ratach po 50 zł miesięcznie. Postępowanie w niniejszej sprawie toczy się już niemal 2 lata, a więc pozwany miał wystarczającą ilość czasu, aby czyniąc oszczędności w zadeklarowanej wysokości pozyskać środki na spłatę przedmiotowego zobowiązania w pełnej wysokości. Jeżeli jednak zaniechał oszczędności, to konsekwencje takiego stanu rzeczy mogą obciążać tylko pozwanego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy, na zasadzie art. 389 k.p.c., orzekł jak w sentencji wyroku.