Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 września 2015 r.

Sąd Okręgowy w Krakowie Wydział II Cywilny Odwoławczy w następującym składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 września 2015 r. w Krakowie

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) w K.

przeciwko K. R.

o zapłatę

na skutek apelacji strony powodowej od wyroku zaocznego Sądu Rejonowego dla Krakowa - Podgórza w Krakowie z dnia 13 października 2014 r., sygnatura akt I C 4097/14/P

1.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie I. sentencji kwotę 1000 zł (jeden tysiąc złotych) zastępuje kwotą 1.280 (jeden tysiąc dwieście osiemdziesiąt) zł oraz w punkcie III. sentencji kwotę 19,80 zł (dziewiętnaście złotych osiemdziesiąt groszy) zastępuje kwotą 25,46 (dwadzieścia pięć, 46/100) zł;

2.  zasądza od pozwanej K. R. na rzecz strony powodowej (...) w K. kwotę 30 (trzydzieści) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

UZASADNIENIE

wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 21 sierpnia 2015 r.

Niniejsza sprawa była rozpoznana przez Sąd Rejonowy w postępowaniu uproszczonym. Również Sąd Okręgowy jako Sąd II instancji rozpoznał sprawę w postępowaniu uproszczonym.

Sąd Odwoławczy nie prowadził postępowania dowodowego, zatem na zasadzie art. 505 ¹³ § 2 k.p.c. uzasadnienie wyroku obejmować będzie jedynie wyjaśnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia z przytoczeniem przepisów prawa.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja strony powodowej jest uzasadniona i skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku.

Zarzut naruszenia art. 339 § 2 k.p.c. był częściowo trafny bowiem Sąd Rejonowy niezasadnie uznał, że w świetle twierdzeń pozwu żądanie strony powodowej nie może zostać uwzględnione w zakresie kwoty 280 zł, tj. prowizji. Zaznaczyć należy, że w niniejszej sprawie pozwana prawidłowo zawiadomiona o terminie rozprawy nie stawiła się na nią ani też nie złożyła odpowiedzi na pozew. W tych okolicznościach zachodziły podstawy do wydania wyroku zaocznego, o którym stanowi art. 339 k.p.c. Zgodnie z tym przepisem jeżeli pozwany nie stawił się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę albo mimo stawienia się nie bierze udziału w rozprawie, sąd wyda wyrok zaoczny (§ 1). W tym wypadku przyjmuje się za prawdziwe twierdzenie powoda o okolicznościach faktycznych przytoczonych w pozwie lub w pismach procesowych doręczonych pozwanemu przed rozprawą, chyba że budzą one uzasadnione wątpliwości albo zostały przytoczone w celu obejścia prawa (§ 2). Domniemanie to zastępuje postępowanie dowodowe jedynie wówczas, gdy twierdzenia powoda nie budzą uzasadnionych wątpliwości (por. uzasadnienie Sądu Najwyższego z dnia 18 lutego 1972 r., III CRN 539/71, OSNCP 1972, z. 7-8, poz. 150). Niezależnie jednak od ustalenia podstawy faktycznej sąd zawsze jest zobowiązany rozważyć, czy żądanie pozwu jest zasadne w świetle norm prawa materialnego. Negatywny wynik takiej analizy powoduje wydanie wyroku zaocznego oddalającego powództwo (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 czerwca 1972r., III CRN 30/72).

Sąd Okręgowy stoi na stanowisku, że w świetle obowiązujących przepisów prawa materialnego, twierdzenie strony powodowej, że pozwana pozostaje w zwłoce z zapłatą kwoty 280 zł tytułem pożyczki jest w świetle wskazanego wyżej przepisu uzasadnione. W tym zakresie również brak było powodów dla uznania, że twierdzenia o okolicznościach faktycznych przytoczone w pozwie budzą uzasadnione wątpliwości, a tylko w takim wypadku, wydając wyrok zaoczny, można uznać, że żądanie pozwu nie jest uzasadnione w sposób pozwalający na jego uwzględnienie takim wyrokiem. Co więcej strona powodowa dołączyła do pozwu potwierdzenia wykonania przez pozwaną przelewu na kwotę 1.000 zł, ze wskazaniem w tytule numeru (...), którym oznaczono również umowę. Do pozwu została dołączona umowa zawierająca numer pożyczki jw. Również na podstawie tej umowy możliwe jest zweryfikowanie wysokości prowizji. W tym więc zakresie, odwołując się do regulacji z art. 339 k.p.c., powództwo powinno zostać uwzględnione.

W tym stanie rzeczy Sąd Okręgowy na zasadzie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że podwyższył zasądzoną na rzecz strony powodowej o kwotę 280 zł.

W pierwszej instancji strona powodowa utrzymała się ze swoim żądaniem w 85 % i taką część kosztów, na zasadzie art. 100 k.p.c. winna jej zwrócić pozwana. Poniesione w pierwszej instancji przez stronę powodową koszty wyniosły 30 zł. W związku z powyższym pozwana winna zapłacić tytułem kosztów kwotę 25,46 zł.

Koszty drugiej instancji wobec uwzględnienia apelacji w całości należne, zgodnie z art. 98 § 1 k.p.c. stronie powodowej wyniosły 30 zł i odpowiadały uiszczonej opłacie od apelacji.