Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 maja 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący SSR Anna Ogińska - Łągiewka

Protokolant Alicja Kicka

po rozpoznaniu w dniu 26 maja 2014 roku w Warszawie

z powództwa (...) Sp. z o. o. w S.

przeciwko A. O.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanej A. O.na rzecz powoda (...) Sp. z o. o.w S.kwotę 4405,24 (cztery tysiące czterysta pięć 24/100) złotych z umownymi odsetkami w wysokości 4 – krotności stopy lombardowej NBP od dnia 24 kwietnia 2013 roku do dnia zapłaty;

2.  zasądzoną w punkcie I kwotę rozkłada na 15 miesięcznych rat, przy czym pierwsza rata w kwocie 205,24 zł płatna do końca miesiąca, w którym nastąpi uprawomocnienie się niniejszego orzeczenia, a następne w kwotach po 300 zł płatne do końca każdego miesiąca poczynając od miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpi uprawomocnienie się orzeczenia wraz z ustawowymi odsetkami na wypadek uchybienia terminowi płatności którejkolwiek raty;

3.  odstępuje od obciążania pozwanej kosztami postępowania.

Sygn. akt I C 2224/13

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 26 sierpnia 2013 r. powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w S. wniósł przeciwko A. O. o zapłatę kwoty 4.405,24 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości 4-krotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty, a także o zasądzenie na jego rzecz kosztów procesu.

Nakazem zapłaty z dnia 10 maja 2013 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie nakazał pozwanej, aby zapłaciła na rzecz powoda dochodzoną pozwem kwotę wraz z odsetkami ustawowymi, a także kwotę 657,01 zł tytułem kosztów procesu w terminie dwóch tygodni od dnia doręczenia nakazu zapłaty, bądź aby w tym terminie wniósł do Sądu sprzeciw (nakaz – k. 5).

W sprzeciwie od przedmiotowego nakazu zapłaty pozwana A. O. zaskarżyła nakaz w całości. Podniosła, że w lutym i w marcu wystąpiła z wnioskiem do (...) im. (...) o restrukturyzację zaciągniętych kredytów, argumentując wniosek trudną sytuacją materialną i życiową w jakiej znalazła się jej rodzina. Przedstawiła we wniosku dokumenty świadczące o niekorzystnej dla niej zmianie warunków pracy i możliwości utraty stałego zatrudnienia oraz dokumenty świadczące o pogorszeniu się stanu zdrowia męża i jego pobycie w szpitalu. Wystąpiła również do (...) o rozłożenie powstałego zadłużenia na raty (sprzeciw k. 8-9).

Na rozprawie w dniu 26 maja 2014 r. pozwana uznała powództwo co do zasady jak i wysokości oraz wniosła o rozłożenie zadłużenia na raty w wysokości 300 zł miesięcznie. Wniosła również o nieobciążanie jej kosztami procesu.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 7 listopada 2011 roku pomiędzy Spółdzielczą Kasą (...) im. F. S.a A. O.doszło do zawarcia umowy pożyczki konsumenckiej nr (...)(umowa pożyczki k. 28-31).

Pismami z dnia 4 maja 2012 r. oraz z dnia 18 maja 2013 r. A. O. została wezwana przez (...) im. (...) z siedzibą w G. do zapłaty zadłużonej kwoty (wezwania do zapłaty k. 79,82).

Pismem z dnia 2 lipca 2012 r. (...) im. (...) wypowiedział A. O. umowę pożyczki konsumenckiej nr (...) z dnia 7 listopada 2011 r. jednocześnie wzywając ją do zapłaty niespłaconej części pożyczki wraz z należnymi odsetkami w terminie 30 dni od dnia doręczenia niniejszego wypowiedzenia (wypowiedzenie umowy k. 33).

Na podstawie umowy przelewu wierzytelności z dnia 27 września 2012 r. (...) im. (...) z siedzibą w G. przelał na (...) sp. z o.o. z siedzibą w S. wierzytelności przysługujące pożyczkodawcy od pożyczkobiorców (umowa przelewu wierzytelności k. 40-44).

A. O. nie uiściła wierzycielowi przysługujących mu należności (bezsporne).

Powyższy stan faktyczny, Sąd ustalił w oparciu o zgromadzone w aktach sprawy i wskazane wyżej dokumenty sprawy, których prawdziwość i wiarygodność nie nasuwała żadnych wątpliwości i nie była kwestionowana przez żadną ze stron postępowania.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

W toku niniejszego postępowania powód dochodził od pozwanej A. O. spłaty zaciągniętej pożyczki konsumenckiej w kwocie 4.405,24 zł wraz z umownymi odsetkami w wysokości 4-krotności stopy lombardowej NBP liczonymi od dnia 24 kwietnia 2014 r. do dnia zapłaty. Na rozprawie z dnia 26 maja 2014 r. pozwana oświadczyła, że uznaje powództwo, wnosząc o rozłożenie zadłużenia na raty w wysokości po 300 zł miesięcznie oraz o nieobciążanie jej kosztami procesu .

Sąd zważył, że uznanie powództwa jest czynnością procesową przewidzianą w art. 213 § 2 k.p.c. Czynność ta wiąże Sąd, jeżeli nie jest sprzeczna z prawem, zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Ocena, czy zachodzi jedna z wymienionych przesłanek niedopuszczalności uznania powództwa, powinna nastąpić w zasadzie wyłącznie w świetle materiału procesowego znajdującego się w aktach sprawy.

Uznanie powództwa, jako odnoszące się zarówno do podstawy prawnej, jak i faktycznej zgłoszonego żądania, stanowi akt dyspozycyjny, lecz o ograniczonym znaczeniu, mianowicie podlega kontroli co do jego zgodności z obowiązującym stanem prawnym i obiektywnie istniejącym stanem faktycznym. Spełnienie tego wymogu kontroli powinno być poprzedzone wyjaśnieniem, w niezbędnym zakresie, elementów stanu faktycznego i właściwej w świetle przepisów prawa materialnego podstawy zgłoszonego i uznanego żądania. Dopiero wynik takich prawidłowo dokonanych czynności pozwala na rozeznanie w okolicznościach sprawy w rozumieniu powołanego przepisu art. 213 § 2 k.p.c. i stanowi dostateczną podstawę do wyrażenia oceny co do znaczenia, jakie może odegrać akt uznania pozwu. W ocenie Sądu w niniejszej sprawie uznanie powództwa należy uznać za skuteczne. Nie ma przepisu, który w tym przypadku zabraniałby dokonania tej czynności, czynność ta nie jest także sprzeczna z zasadami współżycia społecznego i nie zmierza do obejścia prawa. Mając na uwadze powyższe, Sąd uwzględnił powództwo wytoczone przez (...) Sp. z o.o. w S. – pkt I wyroku.

Zgodnie z przepisem art. 320 k.p.c. w szczególnie uzasadnionych wypadkach Sąd może w wyroku rozłożyć na raty zasądzone świadczenie. Uprawnienie to przysługuje Sądowi nie w sytuacjach wyjątkowych, ale w szczególnie uzasadnionych, tj. takich, w których ze względu na sytuację finansową spełnienie zasądzonego świadczenia byłoby dla pozwanego niemożliwe do wykonania lub w każdym razie bardzo utrudnione.

Wskazać należy, iż rozłożenie świadczenia na raty ma ten skutek, że wierzycielowi nie przysługują odsetki od ratalnych świadczeń za okres od daty wyroku do daty płatności poszczególnych rat. W chwili bowiem decydowania o rozłożenie na raty, Sąd ma na względzie całe świadczenie wraz z narosłymi odsetkami za opóźnienie.

Sąd zważył, iż zastosowanie ww. art. 320 k.p.c. nie może prowadzić do rażącego pokrzywdzenia wierzyciela, niewątpliwie bowiem intencją wniesienia pozwu o zapłatę jest uzyskanie od pozwanego należnego świadczenia.

Pozwana A. O. pracuje na poczcie i zarabia 1200 zł netto, mąż nie pracuje, jest rencistą, renta wynosi 1020 zł. Mają troje dziec:i córkę i dwóch synów. Córka studiuje a synowie uczą się. Wysokość miesięcznie uzyskiwanych dochodów przez pozwaną nie daje podstaw do przyjęcia, iż byłaby zdolna od razu spłacić zadłużenie. W ocenie zatem Sądu, rozłożenie na raty spłaty zadłużenia daje realną możliwość spełnienia świadczenia bez konieczności wszczynania postępowania egzekucyjnego. W tym stanie rzeczy, Sąd rozłożył obowiązek zapłaty zasądzonego świadczenia w kwocie 4.405,24 zł na 15 miesięcznych rat, przy czym pierwsza rata w kwocie 205,24 zł płatna do końca miesiąca, w którym nastąpi uprawomocnienie się niniejszego orzeczenia, a następnie w kwotach po 300 zł płatnych do końca każdego miesiąca poczynają od miesiąca następującego po miesiącu, w którym nastąpi uprawomocnienie się orzeczenia uznając, że sytuacja finansowa pozwanych pozwoli na taki sposób spłaty zadłużenia i jednocześnie nie będzie on krzywdzący dla wierzyciela. W przypadku zaś uchybienia terminowi – biorąc pod uwagę interes wierzyciela – zasadne było zasądzenie odsetek ustawowych na wypadek uchybienia terminowości płatności którejkolwiek z wyżej wymienionych rat – pkt II wyroku.

Należy zaznaczyć, iż podstawową zasadą dotyczącą kosztów procesu jest zasada odpowiedzialności za wynik postępowania. Stosownie do art. 98 § 1 k.p.c. strona przegrywająca sprawę obowiązana jest zwrócić przeciwnikowi na jego żądanie koszty niezbędne do celowego dochodzenia praw i celowej obrony. Z kolei zgodnie z dyspozycją art. 102 k.p.c. w wypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami.

W judykaturze przyjmuje się, iż przepis ww. art. 102 k.p.c. nie może być rozszerzająco wykładany i wyklucza uogólnienie, a może być stosowany w zależności od konkretnego przypadku. Ustawodawca bowiem przyznaje sądowi pewną swobodę w zasądzaniu kosztów procesu, gdy stosowaniu zasady odpowiedzialności za wynik sporu sprzeciwiają się względy słuszności, co właśnie wyraża się stwierdzeniem, że w przypadkach szczególnie uzasadnionych sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów lub nie obciążać jej w ogóle kosztami. Jednocześnie należy przyjąć, że przepis ten może być stosowany w zależności od konkretnego stanu faktycznego.

Odstąpienie od obciążania strony przegrywającej sprawę kosztami procesu poniesionymi przez jej przeciwnika procesowego jest możliwe jedynie w wypadkach szczególnie uzasadnionych, tj. wówczas, gdy z uwagi na okoliczności faktyczne konkretnej sprawy zastosowanie ogólnych zasad odpowiedzialności za wynik procesu byłoby sprzeczne z zasadą słuszności. Podstawą do takiej oceny może być zachowanie się strony w procesie w połączeniu z jej sytuacją pozaprocesową, np. złą sytuacją finansową. Odnosząc powyższe do przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż względy słuszności przemawiały za odstąpieniem od obciążania pozwanych kosztami procesu. Pozwana uznała powództwo a zatem nie dążyła do przewlekłości postępowania. Ponadto pozwana z uwagi na sytuację finansową ma ograniczone możliwości płatnicze. W ocenie Sądu powyższe uzasadniało odstąpieniem od nakłania na pozwanych kolejnych obciążeń majątkowych – pkt III wyroku.

Mając powyższe na uwadze, orzeczono jak w sentencji.

Zarządzenie: (...)