Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

z tym, iż w stosunku do pozwanych Z. U. i S. U. jest on wyrokiem zaocznym

Dnia 27 marca 2014 roku

Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie I Wydział Cywilny

w następującym składzie:

Przewodniczący: SSR Aleksandra Różalska - Danilczuk

Protokolant: apl. adw. K. K.

po rozpoznaniu w dniu 27 marca 2014 roku w Warszawie

sprawy z powództwa miasta s. W.

przeciwko A. U. (1), A. U. (2), Z. U., małoletniemu S. U.

o eksmisję

1.  rozwiązuje umowę najmu lokali mieszkalnego nr (...)przy ul. (...)w W.zawartą pomiędzy A. U. (1)a miastem s. W.,

2.  nakazuje A. U. (1), A. U. (2), Z. U., S. U.opróżnić i opuścić lokal mieszkalny nr (...)przy ul. (...)w W.i wydać go powodowi miastu s. W.,

3.  orzeka, że A. U. (1), A. U. (2), Z. U. i małoletniemu S. U. przysługuje prawo do lokalu socjalnego,

4.  wstrzymuje wykonanie pkt. 1 wyroku do czasu złożenia pozwanym przez miasto s. W.oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego,

5.  zasądza od pozwanych A. U. (1), A. U. (2), Z. U.i S. U.solidarnie na rzecz powoda miasta s. W.kwotę 466 zł (czterysta sześćdziesiąt sześć złotych) tytułem zwrotu kosztów procesu, w tym kwotę 120 zł (sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego

Sygn. akt I C 2480/12

UZASADNIENIE

Pozwem wniesionym w dniu 8 listopada 2012 r. powód miasto s. W.wniósł o rozwiązanie umowy najmu lokalu mieszkalnego nr (...)przy ul. (...)w W.oraz nakazanie pozwanym A. U. (1)i A. U. (2)aby opuścili i opróżnili z rzeczy przedmiotowy lokal.

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu 31 października 2013 r. Sąd wezwał do udziału w sprawie w charakterze pozwanych S. U. i Z. U..

Pozwani wnosili o oddalenie powództwa w całości.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

Pozwani A. U. (1) i A. S. najemcami lokalu mieszkalnego nr (...) przy ul. (...) w W. na podstawie umowy najmu lokalu mieszkalnego z dnia 14 września 1998 r. Zamieszkują tam wraz z dziećmi Z. U. oraz małoletnim S. U. (bezsporne, potwierdzone umową –k. 33-36).

W dniu 6 grudnia A. U. (2) kupił na zasadach wspólności ustawowej małżeńskiej z żoną A. U. (1) nieruchomość w postaci niezabudowanej działki gruntu położoną w W. w rejonie ul. (...) (dowód: umowa sprzedaży – akt notarialny rep. A Nr (...) – k. 6-9).

W dniu 22 grudnia 1999 r. A. U. (2) i A. U. (1) nabyli niezabudowaną nieruchomość gruntową położoną w P. przy Alei (...) (okoliczność przyznana przez pozwanego A. U. (2) – k. 105-106, wydruk z elektronicznej księgi wieczystej (...) – k. 148-145 akt lokalowych).

W dniu 27 października A. i A. małżonkowie U. zawarli umowę o podział majątku dorobkowego, w wyniku której wyłącznym właścicielem ww. nieruchomości stała się A. U. (1) (dowód: akt notatrialny rep. A nr 2141/2012 – k. 10-17),

W 2012 roku nieruchomość w P. została przekazana w drodze darowizny córce A. U. (1) i A. U. (2), która następnie darowała ją rodzicom A. M. i W. U. (okoliczność przyznana przez pozwanego A. U. (2) – k. 105-106).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności, które nie były sporne pomiędzy stronami, oraz dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy i aktach lokalowych, których prawdziwość nie była przez strony kwestionowana i nie budziła wątpliwości Sądu. Sąd oparł się również na zeznaniach pozwanego A. U. (2), które potwierdzały okoliczności wynikające z innych dowodów zgromadzonych w sprawie.

Sąd zważył co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wystąpił o rozwiązanie umowy najmu lokalu na podstawie art. 11 ust. 10 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 r., Nr 31, poz. 266 ze zm.) (uopl). Zgodnie z tym przepisem z ważnych przyczyn, właściciel może wytoczyć powództwo o rozwiązanie stosunku prawnego i nakazanie przez sąd opróżnienia lokalu, jeżeli strony nie osiągnęły porozumienia co do warunków i terminu rozwiązania tego stosunku. W niniejszej sprawie powód podjął działania mające na celu rozwiązanie umowy najmu, jednak pozwani nie wyrazili na to zgody. Pojęcie "ważnych przyczyn", o których mowa w art. 11 ust. 10 ustawy z 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego jest pojęciem bliżej niesprecyzowanym. Powoduje to, że przepis pozostawił do uznania sądu orzekanie w każdym poszczególnym przypadku, przy uwzględnieniu - z jednej strony - zasady ochrony własności i - z drugiej strony - zasady ochrony najemców lokali mieszkalnych (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dn. 21 listopada 2011 r., I ACa 926/12, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 28 września 2001 r. III CKN 404/00).

Pozwani A.i A. U. (2)pozostając w stosunku najmu lokalu nabyli dwie nieruchomości i przez okres kilku lat byli ich właścicielami. Ten stan rzeczy powodował, że posiadali majątek na tyle duży, że byli w stanie kupić bądź wynająć mieszkanie czy nawet wybudować dom. Mieli zatem możliwość zapewniania swoich potrzeb mieszkaniowych w inny sposób niż pozostawanie w stosunku najmu lokalu należącego do zasobów mieszkaniowych miasta (...) W.. Co więcej dobrowolnie wyzbyli się tych nieruchomości. Jednej w formie darowizny na rzecz córki Z. U., która następnie darowała nieruchomość swoim dziadkom, a drugiej poprzez jej sprzedaż. Pozwany A. U. (2)wskazywał, że kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości stanowi ich źródło utrzymania. Takie stanowisko nie zasługuje na uwzględnienie. W ocenie Sądu kwota 260.000 zł uzyskana ze sprzedaży nieruchomości oraz kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości darowanej córce w zupełności wystarczyłaby na zapewnienie potrzeb mieszkaniowych pozwanych poprzez nabycie bądź wynajęcie mieszkania na wolnym rynku. Dobrowolne wyzbywanie się majątku, nawet na rzecz osób bliskich, nie może znaleźć uzasadnienia dla braku możliwości zaspokajania swoich potrzeb mieszkaniowych i domagania się pomocy w tym zakresie od miasta s. W.. Co więcej pozwani jako osoby wykształcone i posiadające duże życiowe doświadczenie miały tego pełną świadomość.

Faktem powszechnie znanym jest, że mieszkań komunalnych znajdujących się w zasobie miasta s. W.jest niewystarczająco w stosunku do potrzeb w tym zakresie. Wiele rodzin w trudnej sytuacji majątkowej zmuszonych jest miesiącami, a nawet latami czekać na przydział lokalu. Dlatego, zdaniem Sądu, bez wątpienia zachodziła uzasadniona przyczyna rozwiązania umowy najmu z pozwanymi. Bowiem lokal ten jest powodowi niezbędny do zaspokajania potrzeb mieszkaniowych mieszkańców stolicy, natomiast pozwani, nawet jeśli spieniężyli jedną z nieruchomości, bez wątpienia posiadają środki chociażby na wynajmowanie lokalu na wolnym rynku.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że zachodziła „ważna przyczyna” stanowiąca podstawę do rozwiązania stosunku prawnego i nakazania przez sąd opróżnienia lokalu wskazana w art. 11 ust. 10 uopl.

Orzekając eksmisję Sąd, w myśl art. 14 ust. 3 uopl, bada z urzędu, czy zachodzą przesłanki do otrzymania lokalu socjalnego i orzeka w tym zakresie o uprawnieniu osób, których nakaz opróżnienia lokalu dotyczy, biorąc pod uwagę dotychczasowy sposób korzystania przez nie z lokalu oraz ich szczególną sytuację materialną i rodzinną. Obowiązek zapewnienia lokalu socjalnego ciąży na gminie właściwej ze względu na miejsce położenia lokalu podlegającego opróżnieniu. Sąd nie może przy tym - w myśl art. 14 ust. 4 ww. ustawy - orzec o braku uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego wobec:

1) kobiety w ciąży,

2) małoletniego, niepełnosprawnego w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 1998 r. Nr 64, poz. 414, z późn. zm.2) lub ubezwłasnowolnionego oraz sprawującego nad taką osobą opiekę i wspólnie z nią zamieszkałą,

3) obłożnie chorych,

4) emerytów i rencistów spełniających kryteria do otrzymania świadczenia z pomocy społecznej,

5) osoby posiadającej status bezrobotnego,

6) osoby spełniającej przesłanki określone przez radę gminy w drodze uchwały

- chyba że osoby te mogą zamieszkać w innym lokalu niż dotychczas używany.

Jak wynika z akt sprawy pozwany A. U. (2) posiada status bezrobotnego a ponadto wspólnie z A. U. (1) sprawują opiekę nad małoletnim S. U.. Wraz z nimi w zajmowanym lokalu zamieszkuje córka A. i A. Z. U., która ma 18 lat, jest więc osobą pełnoletnią, jednak uczy się i w dalszym ciągu pozostaje pod faktyczną opieką rodziców. Dlatego Sąd uznał, że sytuacja rodzinna pozwanych uzasadnia przyznanie im prawa do lokalu socjalnego.

Zgodnie z art. 14 ust. 6 uopl orzekając o uprawnieniu do otrzymania lokalu socjalnego, sąd nakazuje wstrzymanie wykonania opróżnienia lokalu do czasu złożenia przez gminę oferty zawarcia umowy najmu lokalu socjalnego.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i § 3 kpc zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Na koszty należne powodowi od pozwanych w wysokości 466 zł złożyła się uiszczona opłata od pozwu w wysokości 346 zł oraz koszty zastępstwa procesowego w wysokości 120 zł, zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz.U.2013.490).

Wyrok w stosunku do Z. U. i S. U. jest wyrokiem zaocznym wydanym na podstawie art. 339 § 1 kpc. Pozwana Z. U. nie stawiła się na rozprawie i nie zajęła stanowiska w sprawie mimo prawidłowego zawiadomienia. S. U. jako małoletni reprezentowany był przez matkę A. U. (1). A. U. (1) była reprezentowana przez pełnomocnika procesowego, jednak pełnomocnictwo udzielone było jedynie we własnym imieniu i nie obejmowało reprezentowania również w imieniu małoletniego S. U..

Mając na uwadze powyższe Sąd orzekł jak w wyroku.