Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 6 października 2015 roku

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Piotrkowie Trybunalskim,

Wydział V w składzie:

Przewodniczący: SSO Beata Łapińska (spr.)

Sędziowie: SSO Magdalena Marczyńska

SSR del. Urszula Sipińska-Sęk

Protokolant: st.sekr.sądowy Marcelina Machera

po rozpoznaniu w dniu 6 października 2015 roku w Piotrkowie Trybunalskim

na rozprawie

sprawy z powództwa Z. S.

przeciwko (...) w B.

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego (...) w B. od wyroku Sądu Rejonowego w Radomsku IV Wydziału Pracy

z dnia 10 lipca 2014r. sygn. IV P 14/14

uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje Sądowi Rejonowemu Sądowi Pracy w Radomsku do ponownego rozpoznania pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie w przedmiocie kosztów postępowania za instancję odwoławczą.

Sygn. akt V Pa 164/14

UZASADNIENIE

W pozwie z dnia 27 lutego 2014 roku skierowanym przeciwko (...) w B. powód Z. S. domagał się wypłaty diet służbowych od dnia 6 maja 2013 roku do dnia 25 stycznia 2014 roku z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty.

W odpowiedzi na pozew z dnia 3 marca 2014 pozwana spółka wniosła o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na rzecz pozwanej zwrotu kosztów procesu.

Na rozprawie w dniu 1 lipca 2014 roku powód sprecyzował roszczenie, domagając zasądzenia na jego rzecz należności wynikającej z opinii biegłego z ograniczeniem o kwotę 784,54 złotych.

Sąd Rejonowy w Radomsku wyrokiem z dnia 10 lipca 2013 roku w sprawie o sygn. akt IV P 14/14 zasądził od pozwanej (...)w B. na rzecz powoda Z. S. kwotę 10.135,46 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 21 lutego 2014 roku do dnia zapłaty.

Sąd I instancji ustalił, że powód Z. S. został zatrudniony w pozwanej spółce na podstawie umowy o pracę na czas określony od dnia 6 maja 2013 roku do dnia 31 grudnia 2013 roku na stanowisku kierowcy samochodu ciężarowego. Następną umowę o pracę zawarł również na czas określony od dnia 1 stycznia 2014 roku do dnia 9 lutego 2014 roku.

W całym okresie zatrudnienia powód otrzymywał miesięcznie: kwotę 1.600 zł brutto tytułem wynagrodzenia zasadniczego, kwotę 40 zł brutto tytułem ryczałtu za pracę w godzinach nocnych oraz kwotę 400 zł brutto tytułem ryczałtu za pracę w godzinach nadliczbowych, co dało łącznie kwotę 11.471,54 zł netto w tym kwotę 95,63 zł tytułem ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

W opinii z dnia 30 kwietnia 2014 roku biegły z zakresu ekonomiki przedsiębiorstw, gospodarki materiałowej i zatrudnienia i płac Andrzej H. G. na podstawie tarcz tachografu wyliczył należności Z. S. z tytułu diet służbowych i ryczałtów za noclegi na kwotę 10.920 złotych. Powód otrzymał na poczet tych należności kwotę 784,54 złotych.

Przy tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał powództwo za zasadne.

Sąd Rejonowy zważył, że przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie stanu faktycznego, z którego wynikało, że pozwany pracodawca nie wypłacał powodowi należności z tytułu diet służbowych i ryczałtów za noclegi. Pozwany pracodawca wypłacał jedynie kwotę 1.600 zł tytułem wynagrodzenia zasadniczego, kwotę 40 zł brutto tytułem ryczałtu za pracę w godzinach nocnych oraz kwotę 400 zł tytułem ryczałtu za pracę w godzinach nadliczbowych, co dawało miesięcznie kwotę 1.487,89 złotych. Fakty te wynikały bez żadnych wątpliwości z wykazu przelewów na konto powoda w E..

W ocenie Sądu I instancji twierdzenia pozwanej zawarte w odpowiedzi na pozew, że powód otrzymał z tytułu diet służbowych i ryczałtów za noclegi kwotę 9.335,46 zł nie zostały poparte żadnymi dowodami. Pozwany pracodawca nie wykazał tego ani listami płac, ani wyciągiem z rachunku bankowego. Pozwany pracodawca nie wykazał tego faktu także innymi środkami dowodowymi. W tej sytuacji, zdaniem Sądu Rejonowego, były podstawy do przyjęcia stanowiska, że powód nie otrzymał należności będących przedmiotem niniejszej sprawy.

Według Sądu I instancji wysokość należnego powodowi roszczenia została wyliczona przez biegłego A. G. w sposób wiarygodny w oparciu o tarcze tachografu.

Od powyższego wyroku apelację wniosła pozwana zaskarżając go w całości, jednocześnie zarzucając:

1.  naruszenie przepisów postępowania mające wpływ na wynik sprawy, tj. art. 237 k.p.c. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z zeznań świadków na rozprawie w dniu 3 czerwca 2014 roku;

2.  naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i dokonanie jego oceny z pominięciem istotnej części tego materiału, tj. zeznań strony S. U. (2);

3.  naruszenie art. 233 § 1 i 2 k.p.c. i art. 328 § 2 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów przeprowadzonej w sprawie, dokonanej wybiórczo i wbrew zasadom logiki i doświadczenia życiowego polegającego na całkowitym pominięciu twierdzeń pozwanej co do okoliczności związanych z wypłatą powodowi wynagrodzenia za pracę w godzinach nadliczbowych.

Strona pozwana wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Rejonowy ze względu na konieczność przeprowadzenia pominiętego dowodu z przesłuchania świadków.

Na rozprawie apelacyjnej w dniu 6 października 2015 roku powód wniósł o oddalenie apelacji.

Sąd Okręgowy – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, zważył co następuje:

Apelacja pozwanego jest w pełni uzasadniona , albowiem Sąd Rejonowy nie rozpoznał istoty sprawy.

Trafnie podnosi apelujący, iż Sąd meriti w sposób wadliwy przeprowadził postępowanie dowodowe naruszając przy tym w sposób rażący przepisy prawa procesowego, w tym art. 237 kpc, 214 kpc oraz 224 kpc.

Lektura akt wykazała, iż zarządzeniem z dnia 30 kwietnia 2014 r. została wyznaczona rozprawa na dzień 27 maja 2014 r. , a strony zostały wezwane do osobistego stawiennictwa. Na rozprawie pozwany wniósł o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków : A. W. oraz Ł. G. na okoliczność wypłaty diet powodowi .

Sąd w celu uzupełnienia materiału dowodowego rozprawę odroczył na dzień 2 czerwca 2014 r. zobowiązując pozwanego do wezwania świadków. Pomijając fakt, iż brak było podstaw prawnych do nałożenia na pozwanego obowiązku wezwania świadków to na rozprawie kolejnej świadkowie ci stawili się, zas powód nie stawił się , choć był powiadomiony o terminie prawidłowo.

Nie było zatem żadnych przeszkód, aby przesłuchać stawających świadków. Odroczenie rozprawy nastąpiło więc z naruszeniem przepisu art. 214 kpc. Z kolei na następnej rozprawie w dniu 1 lipca 2014 r. ani pozwany ani świadkowie nie stawili się , o terminie powiadomieni prawidłowo, lecz Sąd nie wypowiadając się w przedmiocie wniosku dowodowego o przesłuchanie świadków , ograniczył przesłuchanie stron do stawającego powoda i zamknął rozprawę , a następnie wydał wyrok czym naruszył przepis art. 224 § 1 kpc . Stanowi on bowiem, iż przewodniczący zamyka rozprawę po przeprowadzeniu dowodów i udzieleniu głosu stronom.

Sąd bezzasadnie pominął dowód z zeznań świadków wskazanych przez stronę pozwaną , przez co nie zbadał w ogóle zarzutów strony przeciwnej co do podstawy faktycznej zgłoszonego w pozwie żądania. W sposób zupełnie dowolny podniósł w niezwykle lakonicznym uzasadnieniu wyroku, iż , cyt. „ przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło na ustalenie stanu faktycznego , z którego wynika, ze pracodawca nie wypłacał powodowi diet”.

Sąd w ogóle nie odniósł się do wniosku dowodowego pozwanego narażając się tym samym na w pełni zasadny zarzut dowolności ustaleń faktycznych.

Sąd Okręgowy pragnie zwrócić uwagę Sądowi I instancji, iż nieobecność świadka nie daje podstaw do pominięcia dowodu z jego zeznań. Wszak przepis art. 274 kpc stanowi, iż:

§ 1. Za nieusprawiedliwione niestawiennictwo sąd skaże świadka na grzywnę, po czym wezwie go powtórnie, a w razie ponownego niestawiennictwa skaże go na ponowną grzywnę i może zarządzić jego przymusowe sprowadzenie.

§ 2. Przepis paragrafu poprzedzającego stosuje się odpowiednio do świadka, który oddalił się bez zezwolenia przewodniczącego.

Wobec powyższego ma rację apelujący, iż wydanie wyroku było przedwczesne, gdyż Sąd Rejonowy nie dopuścił dowodów zgłoszonych przez stronę pozwaną przez co nie rozpoznał istoty sprawy.

Ponownie rozpoznając sprawę Sąd I Instancji dopuści wszystkie dowody zgłoszone przez stronę , należycie je oceni i wyda na ich podstawie końcowe rozstrzygnięcie.

Z tych też względów Sąd Okręgowy na podstawie art. 386 § 4 kpc orzekł jak w sentencji.