Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 października 2015 r.

Sąd Rejonowy w Bydgoszczy VII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie następującym:

po rozpoznaniu w dniu 28 października 2015 r. w Bydgoszczy

sprawy I. M.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

o świadczenie rehabilitacyjne

na skutek odwołania I. M.

od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B.

z dnia 29 września 2014r. nr (...)

oddala odwołanie.

SSR Joanna Wołoszyk

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2014r ubezpieczona – I. M. wniosła odwołanie od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. z dnia 29 września 2014r znak (...). Zaskarżoną decyzją odmówiono ubezpieczonej prawa do dalszego świadczenia rehabilitacyjnego .

Ubezpieczona zaskarżyła w całości powyższą decyzję , wnosząc o jej zmianę i przyznanie prawa do świadczenia rehabilitacyjnego , przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej . Wskazała ,że stan jej zdrowia uniemożliwia normalne funkcjonowanie i nie zgadza się z oceną swego stanu zdrowia dokonaną przez Komisje Lekarską ZUS .

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. złożył do Sądu Rejonowego odpowiedź na odwołanie, którą przesłano wraz z aktami ZUS i dokumentacją orzeczniczo – lekarską . Organ rentowy podtrzymał w całości stanowisko zajęte w uzasadnieniu przedmiotowej decyzji wnosząc o oddalenie odwołania , wskazując ,że na komisja lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 września 2014r orzekła ,że stan zdrowia ubezpieczonej nie uzasadnia przyznania uprawnień do kolejnego świadczenia rehabilitacyjnego . Organ rentowy wskazał ,że powódka od 10.09.2013r do 11.03.2014r pobierała zasiłek chorobowy , a od 12.03.2014r do 8.08.2014r świadczenie rehabilitacyjne – 5 miesięcy .

Postanowieniem z dnia 25 kwietnia 2013r Sąd Rejonowy dopuścił dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych celem wyjaśnienia czy stan zdrowia ubezpieczonej po wyczerpaniu zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacyjnego pobieranego do 8 sierpnia 2014r - czyni ubezpieczoną nadal niezdolną do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy i w jakim terminie. Ponadto Sąd Rejonowy zwrócił się z zapytaniem - czy biegli lekarze sądowi podzielają orzeczenie komisji lekarskiej ZUS ., jeżeli nie to dlaczego .

W dniach 20 grudnia 2014r ( wpływ 29 grudnia 2014r ) oraz 26 marca 2015r ( wpływ 1 kwietnia 2015r ) biegli lekarze sądowi przedłożyli sądowi protokoły badań sądowo – lekarskich oraz orzeczenia lekarskie wraz z dokumentacją medyczną .

Pismem z dnia 20 kwietnia 2015r odwołująca wniosła zastrzeżenia do opinii biegłych lekarzy sądowych wskazując ,że się nie zgadza z ustaleniami opinii lekarskich, wskazując na rozbieżne wnioski wynikające z tych dwóch opinii . Biegła neurologa T. J. wskazała ,że odwołująca nie rokuje odzyskania zdolności do pracy , z kolei biegły sądowych neurochirurg J. B. podał we wnioskach końcowych , że odwołująca była zdolna do pracy od 9.08.2015r i nie wymagała przyznania dalszego świadczenia rehabilitacyjnego . Wskazała także ,że okresy oczekiwania na rehabilitację medyczną są bardzo długie . Jednak jej zdaniem są szanse na wyleczenie schorzeń , inaczej lekarze leczący nie podjęliby się jej leczenia . W konsekwencji ubezpieczona rokuje odzyskanie zdolności do pracy . Do pisma dołączyła wyniki najnowszych badań .

Mając na uwadze rozbieżne wnioski wynikające z dotychczas przeprowadzonych opinii sądowo – lekarskich sąd dopuścił dowód z opinii trzeciego biegłego specjalisty neurologa i rehabilitanta w osobie dr. B. R. na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 23.10.2014r , jednocześnie zobowiązując biegłą do zajęcia jednoznacznego stanowiska , do wniosków której z dotychczas wydanych opinii się przychyla .

W dniu 2 września 2015r ( wpływ 22.09.2015r ) biegła sądowa dr. B. R. złożyła opinię sądowo – lekarską .Strony nie wniosły zastrzeżeń do tej opinii .

Sąd ustalił, co następuje:

Ubezpieczona I. M. od wielu lat cierpi z powodu bólów kręgosłupa w odcinku szyjnym oraz lędźwiowo-krzyżowym z uczuciem ucisku prawego biodra i okresowym promieniowaniem wzdłuż prawej kończyny dolnej . Z powodu dolegliwości bólowych leczy się u neurochirurga oraz korzysta z rehabilitacji medycznej .

Badanie MRI kręgosłupa L-S z dnia 07.11.2014r. uwidoczniło cechy wielopoziomowej dyskopatii z przodozmykiem na poziomie 15-S1 i cechami modelowania worka oponowego na poziomie L3-L4.

Badanie MRI kręgosłupa C z dnia 10.11.2014r. wykazało znaczne zmiany zwyrodnieniowe z wielopoziomowymi przepuklinami krążków m/kręgowych i cechami modelowania rdzenia kręgowego na poziomie C5-C6-C7.

Ubezpieczona od 10.09.2013r do 11.03.2014r pobierała zasiłek chorobowy , a od 12.03.2014r do 8.08.2014r świadczenie rehabilitacyjne – 5 miesięcy .

Dowód ; okoliczności bezsporne , akta ZUS, dokumentacja medyczna powódki – w aktach sprawy i w aktach ZUS , wywiad i badanie przez biegłych sądowych - k- 11, 18 , 52 do 54 akt

Odwołująca złożyła wniosek o przyznanie jej dalszego świadczenia rehabilitacyjnego od dnia 12 marca 2014r . Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 18 września 2014 r ustaliła brak okoliczności uzasadniających ustalenie uprawnień do świadczenia rehabilitacyjnego , uznając powódkę za zdolną do pracy .

dowód: okoliczność bezsporna, wniosek o świadczenie rehabilitacyjne w aktach ZUS , orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 18.09.2014r- w aktach ZUS .

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. w dniu 29 września 2014r znak (...) wydał decyzję odmawiającą przyznania ubezpieczonej prawa do świadczenia rehabilitacyjnego na podstawie orzeczenia Komisji Lekarskiej z dnia 18.04.2014r r.

dowód: decyzja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w B. - akta ZUS

Celem oceny stanu zdrowia powódki , wyjaśnienia zdolności odwołującej do pracy i weryfikacji prawidłowości orzeczenia Komisji Lekarskiej ZUS , Sąd Rejonowy dopuścił i przeprowadził dowód z opinii biegłych lekarzy sądowych neurologa i neurochirurga .

Biegły lekarz sądowy specjalista neurolog dr. T. J. po przeprowadzeniu badań powódki jak również zapoznaniu się ze złożoną dokumentacją medyczną stwierdziła ,że jej stan zdrowia w momencie wyczerpania zasiłku chorobowego i 5 miesięcy świadczenia rehabilitacyjnego czynił ją nadal niezdolną do pracy. Biegła podała ,że dalsze świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego i częściowo świadczenia rehabilitacyjnego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie i rehabilitacja rokują odzyskanie zdolności do pracy. Jej zdaniem u odwołującej dalsza rehabilitacja lecznicza nie rokowała odzyskania zdolności do pracy, co potwierdzają wyniki MRI, szczególnie odcinka C i skierowanie jej na konsultację neurochirurgiczną. Badaniem neurologicznym biegła sądowa ustaliła ograniczenie ruchomości kręgosłupa w odcinku C przy zwrocie głowy w lewo oraz cechy rwy podrażnieniowo-ubytkowej lewostronnej o niedużym nasileniu .Nie stwierdziła objawów korzeniowych z kończyn dolnych.

Z kolei biegły lekarz sądowy specjalista neurochirurg dr. J. B. orzekł ,że stan zdrowia odwołującej po wyczerpaniu okresu zasiłkowego i świadczenia rehabilitacyjnego pobieranego przez 5 miesięcy czynił ją zdolną do pracy . Biegły sądowy rozpoznał u ubezpieczonej przewlekły zespół bólowy szyjny i lędźwiowy w przebieg znacznych zmian zwyrodnieniowo dyskopatycznych w okresie remisji objawów. W ocenie neurochirurga istniejące u badanej znaczące zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne zarówno w kręgosłupie szyjnym jak i lędźwiowym mają charakter utrwalony bez możliwości " samoistnego wyleczenia" .Jednak objawy kliniczne z tego powodu nie są tak znaczne ( aktualnie głównie odczucia subiektywne przy braku deficytu neurologicznego) i nie powodują ograniczenia zdolności do zarobkowania. Istnienie opisywanych zmian w kręgosłupie, samo w sobie nie stanowi podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy a brak jest współzależności z wynikiem badania przedmiotowego. Dolegliwości te na tym etapie mogą być leczone zachowawczo, o czym świadczy uzyskana poprawa dotychczasową terapią. Aktualny stan przedmiotowy nie kwalifikuje powódki do leczenia operacyjnego . Zdaniem biegłego nie było podstaw do twierdzenia, że z chwilą zakończenia 5 -cio miesięcznego okresu świadczeń rehabilitacyjnych stan powódki był na tyle zły by przedłużać te świadczenia. Biegły zwrócił uwagę ,że okresie od sierpnia 2014 do marca 2015 skarżąca nie była praktycznie leczona a obecny stan jej zdrowia pozwala na podjęcie pracy. Zdaniem biegłego taki stan istniał również w sierpniu 2014r. W badaniu bezpośrednim biegły nie stwierdził objawów korzeniowych , nieznaczne ograniczenie ruchomości kręgosłupa na odcinku lędźwiowym i szyjnym .

Biegli podzielili orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS , wskazując na brak przesłanek do przyznania dalszego świadczenia rehabilitacyjnego - jednak każde z innych przyczyn . Biegła neurologa T. J. wskazała ,że odwołująca nie rokuje odzyskania zdolności do pracy nawet po przyznaniu dalszego świadczenia rehabilitacyjnego , z kolei biegły sądowych neurochirurg J. B. podał we wnioskach końcowych , że odwołująca była zdolna do pracy od 9.08.2015r i nie wymagała przyznania dalszego świadczenia rehabilitacyjnego .

Dowód : opinia sądowo lekarska z dnia 26 marca 2015r k- 18 i 19 , opinia sądowo – lekarska z dnia 20 grudnia 2014r k- 11 i 12 .

Pismem z dnia 20 kwietnia 2015r odwołująca wniosła zastrzeżenia do opinii biegłych lekarzy sądowych wskazując ,że się nie zgadza z ustaleniami opinii lekarskich, wskazując na rozbieżne wnioski wynikające z tych dwóch opinii . Biegła neurologa T. J. wskazała ,że odwołująca nie rokuje odzyskania zdolności do pracy , z kolei biegły sądowych neurochirurg J. B. podał we wnioskach końcowych , że odwołująca była zdolna do pracy od 9.08.2015r i nie wymagała przyznania dalszego świadczenia rehabilitacyjnego . Wskazała także ,że okresy oczekiwania na rehabilitację medyczną są bardzo długie . Jednak jej zdaniem są szanse na wyleczenie schorzeń , inaczej lekarze leczący nie podjęliby się jej leczenia . W konsekwencji ubezpieczona rokuje odzyskanie zdolności do pracy . Do pisma dołączyła wyniki najnowszych badań .

Mając na uwadze rozbieżne wnioski wynikające z dotychczas przeprowadzonych opinii sądowo – lekarskich sąd dopuścił dowód z opinii trzeciego biegłego specjalisty neurologa i rehabilitanta w osobie dr. B. R. na okoliczności jak w postanowieniu z dnia 23.10.2014r , jednocześnie zobowiązując biegłą do zajęcia jednoznacznego stanowiska , do wniosków której z dotychczas wydanych opinii się przychyla .

W dniu 2 września 2015r ( wpływ 22.09.2015r ) biegła sądowa dr. B. R. złożyła opinię sądowo – lekarską . Na podstawie wywiadu, badania lekarskiego, badania neurologicznego, oceny funkcjonalnej kręgosłupa, analizy całości dokumentacji medycznej zawartej w aktach sprawy, dokonała odniesienia neurologicznego do celowości wydłużenia świadczenia rehabilitacyjnego. Biegła podała ,że badaniem neurologicznym nie stwierdziła cech uszkodzenia centralnego ani obwodowego układu nerwowego. Ocena funkcjonalna ujawniła niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa. Wykryte w badaniach dodatkowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, zmiany chorobowe o typie zwyrodnieniowo-dyskopatycznym nie wykazują cech zaostrzenia objawów. Dlatego proces usprawniania leczniczego może być prowadzony w sposób planowy i systematyczny, w ramach opieki ambulatoryjnej. Biegła podzieliła stanowisko Komisji Lekarskiej ZUS , podała także ,że podziela oceną neurochirurgiczną zawartą w opinii z dnia 26 marca 2015r . Zdaniem biegłej stan zdrowia odwołującej po wyczerpaniu okresu zasiłkowego i świadczenia rehabilitacyjnego pobieranego przez 5 miesięcy nie czynił ją niezdolną do pracy.

Strony nie wniosły zastrzeżeń do tej opinii .

dowód: opinia sądowo-lekarsko z dnia 2.09.2015r k- 52 do 54

Sąd zważył, co następuje:

Ustalenia stanu faktycznego Sąd poczynił w oparciu o dokumenty zawarte w aktach sprawy , w aktach ZUS oraz dokumentacji orzeczniczo - lekarskiej , pisemne oświadczenia stron oraz zeznania odwołującego . Ponadto Sąd kierował się treścią opinii sądowo-lekarskich .W przedmiotowej sprawie nie było sporu, co do ustaleń stanu faktycznego, z wyjątkiem kwestii dotyczącej określenia stanu zdrowia ubezpieczonej oraz jej zdolności do pracy.

Dowody zgromadzone w sprawie były spójne, konkretne, wzajemnie zgodne oraz uzupełniające się. Sąd dał im wiarę w całości. Ponadto żadna ze stron nie zakwestionowała wiarygodności środków dowodowych w postaci zgromadzonych dokumentów.

W ocenie Sądu odwołanie nie jest zasadne.

W pierwszej kolejności należy wskazać ,że okres pobierania wynagrodzenia i zasiłku z tytułu niezdolności pracownika do pracy wywołanej chorobą (okres zasiłkowy) trwa - co do zasady - nie dłużej niż przez 182 dni (art. 8 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa). Zgodnie z art. 18 ust. 1 tej ustawy, świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, ale dalsze leczenie lub rehabilitacja rokują odzyskanie jego zdolności do pracy. Świadczenie to przysługuje przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej niż przez 12 miesięcy (art. 18 ust. 2). Orzeka o tym lekarz orzecznik ZUS, a od jego orzeczenia ubezpieczonemu przysługuje sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS (art. 18 ust. 3 i 4). Orzeczenie lekarza orzecznika, od którego nie wniesiono sprzeciwu albo orzeczenie komisji lekarskiej ZUS stanowią podstawę do wydania przez organ rentowy decyzji w sprawie świadczenia rehabilitacyjnego (art. 18 ust. 6). W zakresie przyznania świadczenia rehabilitacyjnego istotne znaczenie mają więc orzeczenia lekarza orzecznika i komisji lekarskie, ale ostatecznie przyznanie tego świadczenia następuje na podstawie decyzji organu rentowego i jeżeli rozważać związanie sądu pracy w aspekcie trwania niezdolności do pracy, to można je wywodzić jedynie z decyzji organu rentowego, a nie z orzeczeń lekarskich. Celem świadczenia rehabilitacyjnego jest umożliwienie osobie niezdolnej do pracy kontynuowania leczenia lub rehabilitacji w sytuacji, gdy okres zasiłku chorobowego jest zbyt krótki do odzyskania pełnej zdolności do pracy - a lekarz orzecznik albo komisja Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stwierdzi, że dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy.

Kluczowym zatem dla rozstrzygnięcia o zasadności odwołania ubezpieczonej było ustalenie jej stanu zdrowia po wyczerpaniu okresu zasiłkowego oraz świadczenia rehabilitacyjnego pobieranego do 8 sierpnia 2014r

W oparciu o dokumentację medyczną oraz po przeprowadzeniu badań biegli sądowi specjaliści neurochirurg J. B. oraz neurolog i rehabilitant B. R. zgodnie orzekli ,ze stan zdrowia odwołującej po wyczerpaniu okresu zasiłkowego czynił ją zdolną do pracy . Biegli podzielili orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS . U odwołującej rozpoznali wielopoziomową dyskopatię szyjną i lędźwiową z przodozmykiem na odcinku L 5 – S1 kręgosłupa , skoliozę piersiowo – lędźwiową oraz przewlekły zespół bólowy kręgosłupa o charakterze objawowym bez cech zaostrzenia .

Zastrzeżenia składane przez powódkę dotyczące oceny stanu jej zdrowia przez lekarzy sądowych stanowią w istocie polemikę z ustaleniami biegłych , które okazały się niekorzystne dla ubezpieczonej . Tymczasem z opisu badania i wywiadu przeprowadzonego przez biegłych wynika , że w zakresie schorzeń zgłaszanych przez powódkę istnieją w znaczeniu klinicznym tylko niewielkie odchylenia od normy . Z kolei brak poprawy stanu zdrowia deklarowany przez ubezpieczoną mimo korzystania z zasiłku chorobowego i świadczenia rehabilitacji nie znalazł potwierdzenia w załączonej dokumentacji medycznej . Celem świadczenia rehabilitacyjnego jest umożliwienie osobie niezdolnej do pracy kontynuowania leczenia lub rehabilitacji w sytuacji, gdy okres zasiłku chorobowego jest zbyt krótki do odzyskania pełnej zdolności do pracy. W przypadku powódki biegli sądowi specjaliści neurochirurg J. B. oraz neurolog i rehabilitant B. R. nie twierdzili ,że jest ona osobą całkowicie zdrową argumentowali jedynie ,że stwierdzone schorzenia po okresie zasiłkowym utrzymują się na poziomie umożliwiającym kontynuowanie zatrudniania .

W celu wydania opinii biegli zapoznali się z dostępną dokumentacją, przeprowadzili badanie przedmiotowe i podmiotowe , a następnie przy uwzględnieniu wszystkich istotnych okoliczności sprawy ustali zdolność powódki do pracy . Sąd uznał opinie sądowo – lekarskie biegłych sądowych specjalistów neurochirurga J. B. oraz neurologa i rehabilitanta B. R. za w pełni wiarygodne, albowiem zostały sporządzone rzetelnie i wyczerpująco przez specjalistów z tej dziedziny medycyny , które zajmują się diagnozowaniem i leczeniem schorzeń z powodu których cierpi odwołująca , w oparciu o posiadane przez biegłego wiadomości specjalne i spełnia wymogi określone w art. 285 kpc. Dlatego też Sąd w całości podzielił wnioski wynikające z w/wym. opinii, które zostały sformułowane po zapoznaniu się z dokumentacją zawartą w aktach sprawy i przedstawioną przez stronę, a także w oparciu o przeprowadzone osobiście badanie odwołującego .

Pismem z dnia 20 kwietnia 2015r odwołująca wniosła zastrzeżenia do opinii biegłych lekarzy sądowych wskazując ,że się nie zgadza z ustaleniami opinii lekarskich, wskazując na rozbieżne wnioski wynikające z tych dwóch opinii . Biegła neurologa T. J. wskazała ,że odwołująca nie rokuje odzyskania zdolności do pracy , z kolei biegły sądowych neurochirurg J. B. podał we wnioskach końcowych , że odwołująca była zdolna do pracy od 9.08.2015r i nie wymagała przyznania dalszego świadczenia rehabilitacyjnego . Zdaniem sądu w tej części zastrzeżenia ubezpieczonej były uzasadnione , dlatego dopuszczono dowód z opinii trzeciego biegłego , który opowiedział się za stanowiskiem biegłego neurochirurga podanym w opinii z dnia 26 marca 2015r . Sąd nie podzielił w związku z tym wniosków wynikających z opinii sądowo – lekarskiej dr. T. J. . Zdaniem tej biegłej dalsza rehabilitacja lecznicza u odwołującej nie rokowała odzyskania zdolności do pracy, co jej zdaniem potwierdzają wyniki MRI, szczególnie odcinka C i skierowanie jej na konsultację neurochirurgiczną. W tym zakresie oceny wyników badań obrazowych zdaniem dr. J. potwierdzili co do zasady pozostali biegli – wnioskując ,że zmiany w kręgosłupie lędźwiowym i szyjnym mają charakter nieodwracalny . W ocenie neurochirurga istniejące u badanej znaczące zmiany zwyrodnieniowo dyskopatyczne zarówno w kręgosłupie szyjnym jak i lędźwiowym mają charakter utrwalony bez możliwości " samoistnego wyleczenia" .Jednak objawy kliniczne z tego powodu nie są tak znaczne ( aktualnie głównie odczucia subiektywne przy braku deficytu neurologicznego) i nie powodują ograniczenia zdolności do zarobkowania. Zatem wyniki badań nie przekładają się na objawy kliniczne choroby , czyli faktyczne ograniczenia w codziennym funkcjonowaniu . Istnienie opisywanych zmian w kręgosłupie, samo w sobie nie stanowi podstawy do orzeczenia niezdolności do pracy a brak jest współzależności z wynikiem badania przedmiotowego. Dolegliwości te na tym etapie mogą być leczone zachowawczo, o czym świadczy uzyskana poprawa dotychczasową terapią. Aktualny stan przedmiotowy nie kwalifikuje powódki do leczenia operacyjnego . Zdaniem biegłego nie było podstaw do twierdzenia, że z chwilą zakończenia 5 -cio miesięcznego okresu świadczeń rehabilitacyjnych stan powódki był na tyle zły by przedłużać te świadczenia. Biegły zwrócił uwagę ,że okresie od sierpnia 2014 do marca 2015 skarżąca nie była praktycznie leczona a obecny stan jej zdrowia pozwala na podjęcie pracy. Zdaniem biegłego taki stan istniał również w sierpniu 2014r. W badaniu bezpośrednim biegły nie stwierdził objawów korzeniowych , nieznaczne ograniczenie ruchomości kręgosłupa na odcinku lędźwiowym i szyjnym . Również biegła sądowa dr. B. R. podała ,że badaniem neurologicznym nie stwierdziła cech uszkodzenia centralnego ani obwodowego układu nerwowego. Ocena funkcjonalna ujawniła niewielkiego stopnia ograniczenie ruchomości w odcinku szyjnym kręgosłupa. Wykryte w badaniach dodatkowych kręgosłupa szyjnego i lędźwiowego, zmiany chorobowe o typie zwyrodnieniowo-dyskopatycznym nie wykazywały cech zaostrzenia objawów. Stąd prawidłowy wniosek biegłych o braku podstaw do kontynuowania świadczenia rehabilitacyjnego . Sąd zwraca uwagę ,że również biegła sądowa T. J. nie stwierdziła w badaniu bezpośrednim większych odchyleń od normy .Badaniem neurologicznym biegła sądowa ustaliła ograniczenie ruchomości kręgosłupa w odcinku C przy zwrocie głowy w lewo oraz cechy rwy podrażnieniowo-ubytkowej lewostronnej o niedużym nasileniu .Nie stwierdziła też objawów korzeniowych z kończyn dolnych. W ocenie sądu wynika badania tej biegłej w istocie pokrywają się z wynikami badań pozostałych biegłych co do objawów klinicznych u odwołującej . Natomiast biegła J. tylko z wyników badań obrazowych , bez uwzględnienia wpływu schorzeń na codzienne funkcjonowanie ubezpieczonej wysnuła błędny wniosek o braku rokowań odzyskania zdolności do pracy . Pozostali biegli także ustalili ,że schorzenia ubezpieczonej mają utrwalony charakter , w tym znaczeniu ,że nie jest możliwe całkowite ich wyleczenie , jednak odczuwane objawy mają w większości charakter subiektywny i stwierdzone schorzenia umożliwiają zatrudnienie , dlatego ubezpieczona po dniu 8 sierpnia 2014r nie wymagała dalszej ochrony od pracy . Brak jest zatem podstaw do przyznania dalszych świadczeń rehabilitacyjnych . Jak to już wskazano wyżej świadczeniem rehabilitacyjnym chroniona jest czasowa niezdolność do pracy dotychczasowej. Przysługuje ono bowiem ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy (art. 18 ust. 1 ustawy zasiłkowej). Tak naprawdę wszystkie opinie sądowo lekarskie wskazują ( choć na innych podstawach ) brak okoliczności przemawiających za przyznaniem dalszego świadczenia .

Jak wskazuje się w piśmiennictwie, świadczenie rehabilitacyjne jest świadczeniem "na dokończenie leczenia" ( por I. Jędrasik-Jankowska, Ubezpieczenia społeczne, t. 3, Ubezpieczenia chorobowe..., s. 45). Podkreśla się również, że w przypadkach szczególnie poważnych i długotrwałych chorób okres pobierania zasiłku chorobowego może nie pokrywać się z okresem trwania choroby i ulec wyczerpaniu przed odzyskaniem przez ubezpieczonego zdolności do pracy. Jeśli stan zdrowia ubezpieczonego nie uzasadnia przyznania mu renty z tytułu niezdolności do pracy, ani nie nabył on prawa do emerytury, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego - ubezpieczony w okresie od zakończenia pobierania zasiłku chorobowego do odzyskania zdolności do pracy pozostawałby bez środków utrzymania. Stąd świadczenie rehabilitacyjne, jako rodzaj pieniężnego świadczenia ubezpieczeniowego, ma zapobiegać takim sytuacjom, umożliwiając udzielanie ubezpieczonym dalszej pomocy ubezpieczeniowej (por. A. Rzetecka-Gil, Ustawa o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa. Komentarz, Oficyna, 2009.).

Przesłanki nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego są następujące :

a) wyczerpanie okresu zasiłku chorobowego,

b) dalsza niezdolność do pracy,

c) pomyślne rokowania co do odzyskania zdolności do pracy w wyniku leczenia lub rehabilitacji

d) brak uprawnień do emerytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub do świadczenia

Wymienione wyżej przesłanki muszą występować łącznie .Należy wskazać ,że u ubezpieczonej nie są spełnione kumulatywnie wszystkie te warunki . Nie jest bowiem spełniony warunek drugi . W przedmiotowej sprawie nie występuje dalsza niezdolności do pracy u odwołującej po zakończeniu pobierania świadczenia rehabilitacyjnego przez pięć miesiący . Tym samym nie zostały spełnione przesłanki nabycia prawa do świadczenia rehabilitacyjnego, o których mowa w art. 18 ust 1 ustawy o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa.

W tym stanie rzeczy Sąd Rejonowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 kpc orzekł jak w sentencji.