Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 stycznia 2016 r.

Sąd Okręgowy w Płocku IV Wydział Cywilny – Odwoławczy

w składzie następującym:

Przewodnicząca – SSO Małgorzata Szeromska (spr.)

Sędziowie SO Wacław Banasik

SO Katarzyna Mirek – Kwaśnicka

Protokolant sekr. sądowy Anna Bałdyga

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 stycznia 2016 r. w P.

sprawy z powództwa A. R. (1)

przeciwko (...) w W.

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Rejonowego w Żyrardowie z dnia 9 lipca 2015 r.

sygn. akt I C 666/12

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda A. R. (1) na rzecz pozwanego (...) w W. kwotę 600 (sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa prawnego za II instancję.

Sygn. akt IV Ca 835/15

UZASADNIENIE

Sąd Rejonowy w Żyrardowie wyrokiem z dnia 9 lipca 2015 r. oddalił powództwo A. R. (2) skierowane przeciwko (...) z siedzibą w W. o odszkodowanie i obciążył powoda kosztami procesu.

Istotne ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy i stanowiące podstawę rozstrzygnięcia były następujące:

A. R. (1) w 2011r. był właścicielem pojazdu H. (...) nr rej. (...). Wymieniony pojazd został wyprodukowany w 1999r. Powód nabył go w czerwcu 2011r. W dniu 3 sierpnia 2011r. A. R. (1) wypełnił dokument zgłoszenia szkody, który przekazał (...) Towarzystwu (...). Opisując okoliczności zdarzenia podał, że jechał z M. ul. (...). Dojeżdżając do skrzyżowania z ulicą (...) wyjechał mu pod koła z prawej strony samochód H. (...) nr rej. (...). Wykonał manewr omijania i uderzył swoją lewą stroną nadjeżdżający z naprzeciwka samochód marki M. nr rej. (...). Powód wskazał ponadto, że jechał 50 km/h. W wyniku opisanej przez powoda kolizji w samochodzie powoda uszkodzeniu uległa lewa strona należącego do niego pojazdu: błotnik przedni, przednie i tylne drzwi, zderzak i listwy. W zgłoszeniu szkody powód podał, że pojazdem H. (...) kierował P. C., samochodem M. kierował P. F.. W czasie oceny technicznej pojazdu należącego do powoda, reprezentująca ubezpieczyciela spółka (...), stwierdziła uszkodzenia w postaci urwania mocowania przedniego zderzaka, wgniecenie przedniego lewego błotnika, rozszczelnienie lewego reflektora, wgniecenie i zarysowanie przednich i tylnych drzwi po lewej stronie, urwany lewy kierunkowskaz, zarysowania ściany tylnej lewej, zarysowanie tylnego zderzaka oraz zerwanie listew ozdobnych błotnika i drzwi lewych, porysowanie listwy ozdobnej ściany tylnej, zarysowanie lusterka lewego oraz porysowanie ozdobnej belki lewej. P. C. jest właścicielem pojazdu H. (...) nr rej. (...). Pojazd ten został wyprodukowany w 1991r. i nabyty przez niego w dniu 21 lipca 2011r. za cenę 700 zł. Powód kontynuował umowę ubezpieczenia zawartą przez poprzedniego właściciela z (...) s. a. w W. od dnia 5 maja 2011r. i stwierdzoną polisą nr (...). W dniu 12 sierpnia 2011r. P. C. zbył pojazd H. (...) M. G. za cenę 500 zł. Pismem z dnia 26 sierpnia 2011r. pozwany odmówił wypłaty odszkodowania, wskazując, że nie została udowodniona wina sprawcy pojazdu H. (...) P. C.. Do zdarzenia nie mogło dojść w okolicznościach deklarowanych przez powoda. Uszkodzenia pojazdu H. (...) widoczne także w postaci nieliniowo przebiegających śladów przetarć i wgniecenia tylnej części błotnika przedniego lewego, w ogóle nie korelują z możliwością powstania tego typu uszkodzenia w deklarowanym przez powoda kierunku poruszania się pojazdu, z prędkością ok. 50 km/h i w warunkach przetarciu się z lewej strony pojazdu o nadjeżdżający z naprzeciwka pojazd. Uszkodzenia lewych stron obu pojazdów H. (...) i M. nie wykazują cech wspólnych. Powód sprzedał pojazd H. (...) jeszcze w 2011r. jako nienaprawiony. W tym samym roku w grudniu został również sprzedany samochód M. przez P. F..

W ocenie Sądu Rejonowego powód nie udowodnił zasadniczej przesłanki odpowiedzialności sprawcy, za którego odpowiedzialność ponosi pozwany ubezpieczyciel, a mianowicie winy sprawcy szkody. Ponad wszelką wątpliwość możliwość taką wykluczyła opinia biegłego z zakresu techniki ruchu drogowego Z. K.. Z tej przyczyny Sąd oddalił powództwo.

Apelację od tego orzeczenia złożył powód, zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu:

1.  rażące naruszenie przepisu art. 233 k.p.c. poprzez dowolną i sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, polegającą na uznaniu, że powód nie wykazał, że do zdarzenia doszło w opisanych przez niego okolicznościach oraz że zeznania świadka F. są niewiarygodne;

2.  rażące naruszenie przepisu art. 286 k.p.c. poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii trzeciego biegłego w sytuacji, gdy zachodziły ku temu przesłanki.

Apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego orzeczenia i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja jest niezasadna, a jej zarzuty chybione. Na wstępie rozważań należy stwierdzić, że Sąd Okręgowy w pełni podziela ustalenia faktyczne w zakresie istotnym dla rozstrzygnięcia niniejszego sporu poczynione przez Sąd Rejonowy i w konsekwencji przyjmuje je za własne. Sąd Okręgowy podziela także dokonaną przez Sąd Rejonowy ocenę dowodów, a także, poczynione rozważania prawne, które Sąd Okręgowy akceptuje i uznaje za własne.

Podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 233 k.p.c. jest nieskuteczny, bowiem jego skuteczne postawienie wymaga wykazania, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania lub doświadczenia życiowego, to bowiem może być jedynie przeciwstawione uprawnieniu Sądu do dokonywania swobodnej oceny dowodów. Nie jest natomiast wystarczające przekonanie o innej niż przyjął Sąd wadze poszczególnych dowodów i ich odmiennej ocenie niż ocena Sądu. Tymczasem apelujący w żaden sposób nie próbował nawet wykazywać, że Sąd uchybił zasadom logicznego rozumowania, poza sformułowaniem zarzutu nie przedstawił żadnego argumentu w tej kwestii w uzasadnieniu apelacji. Natomiast dla skuteczności zarzutu naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. konieczne jest wskazanie przyczyn dyskwalifikujących postępowanie Sądu. W szczególności powód powinien wskazać, jakie kryteria oceny naruszył Sąd przy ocenie konkretnych dowodów, uznając brak ich wiarygodności i mocy dowodowej lub niesłusznie im je przyznając. Niczego takiego apelacja nie zawiera, natomiast uzasadnienie Sądu Rejonowego wyczerpująco i dokładnie przedstawia ocenę dowodów, Sąd szczegółowo wskazał jakim dowodom dał wiarę i dlaczego. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 27 września 2002 r. w sprawie II CKN 817/00 stwierdził: Jeżeli z określonego materiału dowodowego sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to ocena sądu nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami lub gdy wnioskowanie sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo – skutkowych, to przeprowadzona przez sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona. (LEX nr 56906). Sąd Okręgowy w całości akceptuje tezę wyrażoną w tym orzeczeniu.

Stanowisko Sądu Rejonowego w przedmiocie niedopuszczenia dowodu z opinii trzeciego biegłego jest dokładnie i przekonująco uzasadnione. Wbrew twierdzeniom apelacji wcale nie jest oczywiste, że w przypadku istnienia dwóch opinii zawierających odmienne wnioski, zachodzi potrzeba dopuszczenia dowodu z opinii kolejnego biegłego. Jeżeli – tak jak w rozpoznawanej sprawie – druga opinia jest dokładna, przekonująca i usuwająca wcześniejsze wątpliwości, nie ma potrzeby powoływania kolejnego biegłego, w szczególności wówczas, gdy strona, uzasadniając ten wniosek wskazuje jedynie na różnice w obu opiniach (pismo pełnomocnika powoda k-231), nie formułując konkretnych zarzutów co do opinii i nie wskazując na jej uchybienia, błędy, czy brak logiki we wnioskach opinii.

Z powyższych przyczyn Sąd Okręgowy oddalił apelację jako niezasadną na podstawie art. 385 k.p.c., rozstrzygając o kosztach procesu za II instancję na podstawie art. 98 k.p.c.